• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Reeperbahn Festival 2010: dag 1

Noorderslag op de Wallen.
23 september 2010, Hamburg, Duitsland

Tekst: Maurice Dielemans en Frits Timmermans

Publicatiedatum: 30 september 2010

Het Reeperbahn Festival in Hamburg is in veel opzichten een bijzonder festival. Drie dagen per jaar fungeert de levensader van Hamburg, de rosse buurt de Reeperbahn, als decor voor een festival voor kleine en opkomende acts die staan te trappelen om ontdekt te worden door een groter publiek. Een heus showcasefestival, vergelijkbaar met SXSW in Austin, Texas of ons eigen Eurosonic/Noorderslag.

Een bezoek aan dit festival voelt als figureren in een verknipte cultfilm. De gloed van neon, de straatmadelieven, vervallen stripclubs en bordelen, junks, punks en motorbendes, de Reeperbahn heeft het allemaal in overvloed. Het lijkt soms alsof de tijd hier sinds eind jaren zeventig heeft stilgestaan, al bewijst het uiterlijk van sommige dames het tegendeel.

Tegen deze surrealistische achtergrond van losbandigheid en vertier is het goed muziek ontdekken. Het contrast tussen de deelnemende gelegenheden is enorm, variërend van gewone poppodia tot stripclubs en theaters, maar ook in een kerkje en zelfs in een oude nazibunker wordt muziek gemaakt. Bijzondere locaties voor bijzondere muziek, zo zal blijken. (FT)

De knappe Zweed Moto Boy [foto onder] voelt zich thuis in het knusse vrouwencafé Hasenschaukel. Vaste klanten hebben een veilig hoekje opgezocht in het piepkleine en volledig roze geschilderde etablissement. Sfeervol licht komt uit de onderjurken van speelpoppen. Zien is geloven. Ook de lesbiennes luisteren aandachtig naar de vederlichte songs van de androgyne zanger met operettestem. Moto Boy voelt zich relaxed. Hij maakt flauwe grapjes en flirt met bekenden uit het publiek. Na drie of vier nummers is de scherpte en de spanning verdwenen. Duo Hellberg and Areskog is een stuk grimmiger en daarmee dus interessanter. Hun botertrage ballades zijn als een spannende B-film en zouden zelfs iemand als Nick Cave kunnen doen sidderen van angst. Het is een raadsel waarom het tweetal, bekend van onder andere The Hellacopters en Friska Viljor, hier letterlijk moet bedelen voor een platencontract. (MD)

Op een tafel tussen twee glimmende paaldanspalen in een afgeladen club met de illustere naam 'Peals' speelt de Zweedse singer-songwriter Timo Räisänen [bovenste foto] de longen uit zijn lijf. Met gebroken stem en verstoorde gitaar weet hij het publiek voor zich te winnen in deze wat onwennige omgeving. Zijn liedjes zijn melodieus en worden gebracht met een flinke dosis overgave en emotie. Als hij tegen het einde van zijn set 'Creep' van Radiohead inzet valt alles even stil. De gewaagde keuze voor een clichéklassieker blijkt goed uit te pakken voor deze zelfmedelijdenaar, waarvoor dit nummer haast geschreven lijkt te zijn. (FT)

Angie's Nightclub lijkt haast wel een decorstuk uit de film Barfly. Zwijgzame types hangen aan de bar en drinken uit longdrinkglazen. Als Grant Campbell in zijn eentje opkomt en begint te zingen, gaat men spontaan in een halve cirkel om het podium zitten. In die duistere nachtclub is de Schotse bard op zijn plek. Anekdotes worden afgewisseld met diepgravende songs. Een uitgerekte cover van Leadbelly laat iedereen sprakeloos. Tijd voor een toegift is er niet meer.

In cocktailbar Molotow moet je na een uitgebreide fouilleerbeurt vooral oppassen om je hoofd niet te stoten. Van de intense countryrock van Deer Tick krijg je het niet alleen warm omdat het bomvol is. Ook de springerige gitaarrock van Kurran & The Wolfnotes doet de temperatuur flink stijgen. Hoewel net een tikkeltje rebels past de band rondom een schele zanger in het straatje van acts als Mumfords & Sons en Villagers.

In een keurige tent als Imperial Theater is het programma op de eerste dag al flink omgegooid. Ene Karima Francis is de afsluitende act. De jonge soulzangeres met akoestische gitaar en gigantische haardos doet erg haar best om op Bob Dylan te lijken. De vergelijking klopt alleen wat uiterlijk betreft. De overdreven manier van zingen roept veel irritaties op. Na een paar nummers al is het tijd om de benen te strekken en het zwakke neonlicht van de Reeperbahn op te zoeken. (MD)

Foto Timo Räisänen door Adam Axelsson

http://www.kindamuzik.net/live/reeperbahn-festival/reeperbahn-festival-2010-dag-1/20693/
Meer Reeperbahn Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/reeperbahn-festival