• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Razorlight

Het Britse Razorlight krijgt nog geen voet aan wal op het vasteland.
06 december 2006, Paradiso, Amsterdam

Tekst: Guido de Greef

Beeld: Aram Haagsman

Publicatiedatum: 07 december 2006

In Groot-Brittannië is Razorlight een mega-act, die in grote stadions optreedt en op wekelijkse basis de cover van menig Brits muziektijdschrift siert. Natuurlijk niet opzettelijk, al weet frontman Johnny Borrell met zijn tirades (tegen The Kooks) en opzienbarende opmerkingen (Razorlights eerste album zou beter zijn dan het debuut van Bob Dylan) de Britse, hype-gerichte pers perfect te bespelen.

Iets dat op het Europese vasteland een stuk minder goed werkt, want hier moet Razorlight de grote doorbraak nog maken. Ter vergelijking: afgelopen maand trok de groep met Mando Diao door Duitsland. Als voorprogramma.

Niet getreurd, Nederland wordt als eerste veroverd en hoe: single ‘In the Morning’ heeft het al geschopt tot tune in de talkshow Jensen! en ‘America’ is een flinke Top 40-hit. De groep leverde eerder dit jaar dan ook een uitstekende tweede cd af met tien potentiële hitsingles die helemaal readymade voor de radio zijn. Dat de Paradiso al weken van tevoren is uitverkocht, lijkt vanzelfsprekend, maar is vooral te danken aan de grote, Britse meute, die de groep achterna gereisd is.

Die Britten zijn sowieso al dolgelukkig dat ze ‘hun’ groep in een kleine zaal als de Paradiso kunnen zien en horen. Dat blijkt wel als even na negenen het viertal het podium betreedt en tijdens het uitgerekte drumintro van het eerste nummer ‘In the Morning’ een oorverdovend gejuich uit de zaal opstijgt. Veel van het nummer is er overigens niet te horen, want een te harde bas en drum verknallen het grootste deel van het lied. Dat wordt gedurende het concert iets beter, maar het blijft behelpen.

Natuurlijk is er veel aandacht voor het nieuwere werk, waaronder de nummers ‘Hold on’, ‘Who Needs Love’ en ‘Los Angeles Waltz’. Eigenlijk wordt van de laatste plaat alleen ‘Kirby’s House’ overgeslagen. Echter, zo gauw er een nummer van de eerste cd wordt gespeeld en het Engelse publiek dat woord voor woord meezingt, wordt duidelijk dat Razorlight een thuiswedstrijd speelt.

Dat blijft het ook. Het viertal werkt redelijk plichtmatig de setlist af en zanger Johnny Borrell rent, met het Grote Rock-'n-Rollboek in de hand, over het podium, schudt handen met de meisjes vooraan en reikt z’n hand naar die ene fanatieke Brit met gebalde vuist op de tweede verdieping. In weerwil van wat de andere bandleden in interviews mogen beweren: Johnny Borrell ís Razorlight.

Interactie met het publiek is er nauwelijks; verder dan "Hello Amsterdam" komt de zanger niet en hij lijkt pas echt los te gaan als hij tijdens het laatste nummer, een lang uitgesponnen versie van het Stonesachtige ‘In the City’, z’n witte shirtje uittrekt en gaat crowdsurfen. Dan is de drie kwartier speeltijd voorbij, al volgen er nog twee toegiften. Maar om kwart over tien staat iedereen weer buiten.

Razorlight is effectief, maar ook gemakzuchtig. Al mogen de speciaal naar Amsterdam gereisde Britten dolgelukkig zijn, of de rest van Europa zo makkelijk te veroveren is, zal nog moeten blijken.

http://www.kindamuzik.net/live/razorlight/gemakzuchtig-maar-o-zo-effectief/14552/
Meer Razorlight op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/razorlight