• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Razorlight: nu ook met bassist, gitarist en drummer?

Frontman Johnny Borrell wordt door de buitenwereld gezien als het gezicht van Razorlight. Hij schrijft de teksten, zijn zanglijnen staan centraal in de liedjes, hij is de showman die het publiek in zijn eentje opzweept en hij doet ook nog eens de leuke televisie-interviews. Is dat niet pijnlijk, bassist Carl Dalemo? “Als je denkt dat Razorlight een soloproject is, ben je dom.”

Tekst: Rob van Leeuwen

Publicatiedatum: 07 november 2006

Op de voorkant van het tweede, titelloze album van Razorlight staan vier mannen: Johnny Borrell, Björn Ågren, Andy Burrows en Carl Dalemo. Alle vier zijn ze even herkenbaar afgebeeld, alle vier staan ze even groot op de foto. Toch is Razorlight volgens sommigen niet meer dan Johnny Borrell en zijn drie hulpjes.

Tot de verbeelding
De frontman doet niet moeilijk over een gewaagde uitspraak (meest geciteerd: “Als Dylan de chips maakt, drink ik de champagne”) en hij wordt gezien als een arrogante, lichtelijk over het paard getilde rockster met teveel praatjes. Dat soort personen spreken echter wel tot de verbeelding, zeker als ze een perfect popalbum als Razorlight afleveren. Dus staat Johnny Borrell alweer een tijdje in de schijnwerpers.

Zo ook tijdens het Lowlandsfestival. Op het podium eist Borrell alle aandacht op, backstage mag hij voor de televisiecamera’s verschijnen. Even verderop zit bassist Carl Dalemo een biertje te drinken. Je zou hem haast niet herkennen. Hij heeft een afgedragen spijkerbroek aan, draagt kapot getrapte gympen en heeft een haast onzichtbaar stoppelbaardje van enkele dagen. Als je goed kijkt, kun je een puistje op zijn gezicht ontwaren.

De bassist vindt het niet erg dat Borrell de meeste aandacht krijgt. Dalemo: “Hij heeft soms een grote bek, in Engeland vindt niet iedereen dat leuk. Dat vinden ze te confronterend, hij krijgt negatieve reacties. Of hij in het echt niet zo is? Ja, soms wel, maar dat zijn we allemaal wel eens. Zeker na een paar biertjes.” Lachend neemt hij nog een slokje van zijn eigen bier.
Krijgt Dalemo nooit de neiging om de zanger de mond te snoeren, na weer een gedurfde uitspraak, “We zijn beter dan Arctic Monkeys”, bijvoorbeeld?
De bassist lacht kort: “Misschien moet ik dat eens doen ja.” Direct daarna is de lach echter snel verdwenen en zegt hij op een klagende toon: “nee”.

Rentenieren in Zweden
Dalemo is geboren in Zweden. In 2002 verhuist hij van zijn geboorteland naar Engeland. Voor hij het weet, is hij bassist bij Razorlight, de band die zanger Johnny Borrell vier maanden eerder samen met gitarist Ågren (ook een Zweed) heeft opgericht in Londen. Dalemo kent Ågren uit Zweden en belandt zo per ongeluk in de band.
Zweden is hij nog niet vergeten, Dalemo ziet het nog altijd als zijn thuisland. “Als de volgende plaat een groot succes wordt en we worden rijk, ga ik in Zweden rentenieren. Of er een band na Razorlight zal zijn? Absoluut, ik zie mezelf niet dertig jaar in dezelfde band.”

Zal Dalemo, die twee jaar Geschiedenis en Internationale Vrede studeerde, tegen die tijd weer terugvallen op zijn studie? “Waarom niet,” zegt hij, “Ik vind het niet erg om de rest van mijn leven boeken te lezen over geschiedenis. Als ik er maar voor betaald word.”
De suggestie dat zijn opleiding kan dienen als inspiratie voor de teksten van Razorlight wimpelt Dalemo af. “Nee, teksten schrijven kan ik niet. Dat lukt ook niet met Johnny, hij zit helemaal niet op mijn teksten te wachten.”

Borell = Razorlight
Klopt het dan, dat Razorlight synoniem staat voor ‘Johnny Borrell’? Een beetje voorover gebogen, met zijn benen over elkaar, zegt Dalemo: “Wie zegt dat? Als Johnny dat zelf zegt, als hij zegt dat het zijn band is en zijn album, dan is dat maar zo. Het is wel irritant als andere mensen het zo zien.”

Pijnlijk dus, als men zoiets beweert? De bassist reageert opeens als door een wesp gestoken: “Het is toch vreemd als je zoiets denkt? Dan ben je dom, dan ga je er vanuit dat je naar een soloartiest kijkt. Dat doe je niet, je ziet een band en in alle bands doen alle bandleden iets. Ze steken er allemaal tijd en moeite in. Ook al zingt Johnny alle liedjes en schrijft hij alle nummers, het betekent niet dat de rest niets inbrengt.”

Dalemo, weer tot rust gekomen, reageert enigszins verveeld op de vraag wat hem belangrijk maakt voor Razorlight:
“Wat ik doe, doe ik goed. Het past bij de muziek en op sommige plaatsen wordt het er zelfs beter van. En ik denk dat ik help de band bij elkaar te houden.”
De band bij elkaar houden, is dat nodig dan? De bassist kijkt even moeilijk: “We kunnen het goed met elkaar vinden. Ook al ben je geen vrienden, dan nog moet je de bandrelaties goed houden. We zijn vrienden, maar dat is niet het uitgangspunt van de band.”
Klagend: “Ik weet niet waar ik het over heb. Misschien ben ik niet belangrijk voor de band, anderen moeten dat maar zeggen.”

http://www.kindamuzik.net/interview/razorlight/razorlight-nu-ook-met-bassist-gitarist-en-drummer/14330/
Meer Razorlight op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/razorlight