• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Queens of the Stone Age / Band of Skulls

Queens of the Stone Age in een duistere, contemplatieve bui.
26 november 2013, Ziggo Dome, Amsterdam

Tekst: Martÿn ter Haar

Publicatiedatum: 28 november 2013

Net nu de band het proggy en trage …Like Clockwork heeft uitgebracht, speelt Queens of the Stone Age voor zijn grootste publiek ooit in Nederland in een goedgevulde Ziggo Dome. Voordat Josh Homme en zijn band kunnen laten zien of die combinatie gaat werken, krijgt eerst Band of Skulls de kans een indruk te maken op de al behoorlijk gevulde zaal. Dat lukt de band niet en dat ligt deze keer eens niet aan het geluid, want dat is voor een voorprogramma gewoon prima. Het trio uit Southampton maakt er zelf ritmisch een rommeltje van, waardoor het optreden geen moment lekker rockt.

Bij Queens of the Stone Age is de technische uitvoering nooit een probleem. Mocht daar al enige twijfel over bestaan hebben, dan mept de van The Mars Volta afkomstige nieuwe drummer Jon Theodore die in de eerste seconden van het optreden vakkundig weg.

Opvallend genoeg wordt grootste hit 'No One Knows' al als tweede gespeeld. De uitvoering is solide, maar knalt niet bepaald spetterend. Datzelfde kan gezegd worden over de hele eerste helft van het concert. Het zwakste punt is de zang van Josh Homme. De zeggingskracht daarvan ligt voor een groot deel in de slepende timing en die wordt met name bij de snellere nummers zeer gemist.

Queens of the Stone Age is duidelijk in een contemplatieve bui. Dat blijkt ook al uit de spaarzame aankondigingen van Homme, die gaan over hoe je je echt vrienden pas leert kennen als je problemen hebt en niet over keihard een feestje bouwen. Een echte frontman is hij nooit geweest; hij heeft het altijd moeten hebben van zijn zwijgende, ondoorgrondelijke uitstraling. Dat charisma komt in de Ziggo Dome het meest naar voren in tragere nummers van …Like Clockwork als 'Kalopsia', 'Fairweather Friends' en het titelnummer. Homme zingt ook stukken beter als hij voor dat type nummers naar zijn falset overgaat. Het liedje van het nieuwe album dat het best tot zijn recht komt is het in de (geplande) toegift gespeelde 'The Vampyre of Time and Memory', waarvoor Homme zelf achter de toetsen gaat zitten. Daarmee is het net niet het hoogtepunt van het optreden; die eer gaat naar een geweldig 'Better Living through Chemistry' van het tweede album R. Ook dat is weer een traag, trippy liedje.

Want hoewel naarmate het optreden vordert ook het snellere werk beter uit de verf komt – culminerend in prima uitvoeringen van 'First It Giveth' en 'Go with the Flow' – blijft dit toch een optreden in het teken van de donkere kant van Queens of the Stone Age. Dat er wordt afgesloten met het oorspronkelijk door Mark Lanegan gezongen 'Song for the Dead' is wat dat betreft tekenend. Net als Soundgarden een paar weken terug kiest Queens of the Stone Age niet voor de gemakkelijke weg. Dat maakt het concert niet het euforische avondje uit dat de bezoekers van de ArenA een paar honderd meter verderop wel beleven, maar wel een goed en bij vlagen verrassend optreden.

Foto Queens of the Stone Age uit het KindaMuzik archief door Renate Beense

http://www.kindamuzik.net/live/queens-of-the-stone-age/queens-of-the-stone-age-band-of-skulls/24507/
Meer Queens of the Stone Age op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/queens-of-the-stone-age