• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Pukkelpop 2014: Zaterdag

Always look on the Darkside of life.
16 augustus 2014, Hasselt, België

Tekst: Cathelijne de Groen

Beeld: Joost Doensen

Publicatiedatum: 25 augustus 2014

Op de laatste dag is het alweer tijd om de tentjes in te pakken en door de modder naar de auto te baggeren. Net op tijd zit alles erin, want er barst meteen een plensbui los. Iemand vraagt of we naar huis gaan, in de hoop dat hij onze festivalbandjes kan overnemen. Natuurlijk vertrekken we niet, we hebben nog een hele festivaldag te gaan.

In de Marquee trappen we af met het verse bandje Glass Animals. In 2012 brengen de vrienden uit het Engelse Oxford hun eerste ep uit, Leaflings, en hierna focussen ze zich op het afronden van hun studie. In 2013 tekenen ze bij het label Wolf Tone en in juni dit jaar verschijnt hun debuutalbum, 'Zaba': indierock met elektronica. "Het is pas onze tweede keer in België. En we zijn blij dat we hier zijn!" zegt frontman David Bayley. Hij blijft maar lachen en is een beetje overdonderd dat het Belgische publiek zo enthousiast is. Maar ook hier kennen we de hits 'Gooey' en 'Pools' hoor. Een bandje dat terecht geniet van de oprechte aandacht.

Vreemde hippie
België is trots op de bands en artiesten die het produceert. En terecht, het land bezit een schat aan talent. Robbing Millions [bovenste foto] hoort daar ook bij, hoewel de Wablief?! maar matig gevuld is. Het Brusselse vijftal maakt jazzy en soms wat psychedelische indierock. Het podium is bijna te klein voor de bandleden en de tent kan het volume van het geluid slecht aan. Hierdoor gaan de nummers een beetje verloren, maar afgezien daarvan is dit een leuk bandje om in de gaten te houden en eens in een zaaltje te bekijken.

Jonathan Wilson [foto links] is een wat vreemde hippie op het podium van de Club. Zijn lange haar zit in een staart, hij draagt zonnebril en zijn pet staat achterstevoren op zijn hoofd. Wilson is een singer-songwriter uit Los Angeles, die het vermogen heeft om de zonnige Californische stranden mee te nemen naar de Pukkelpopweide. Invloeden uit de late jaren zestig en vroege jaren zeventig zijn terug te horen en daar kan men lekker bij wegdromen.

Pop
De enorme hype rondom Jake Bugg is nog niet geluwd. De jongen is net twintig en wordt door de wereld op handen gedragen. In 2013 staat hij al op de enorme Pyramid Stage van Glastonbury, dit jaar op The Other Stage. Het is dan ook vrij logisch dat hij op Pukkelpop de Main Stage krijgt toegewezen. Een multitalent, maar lachen is er helaas niet bij. Het hoort allemaal bij zijn imago. Toch verzuipt de kleine Bugg een beetje op het grote podium en hij en zijn muziek zouden een stuk beter tot hun recht komen in bijvoorbeeld de Marquee. Bugg zingt alsof hij een oude vent is die alles al gezien heeft ('I've Seen It All') en ook 'Two Fingers' en 'Taste It' komen voorbij. Afsluiter is zijn wellicht grootste hit, 'Lightning Bolt'. Alleen 'Broken' ontbreekt helaas in de set. Hoewel hij zijn hits speelt en dit ook opmerkelijk goed doet, mist het optreden iedere vorm van plezier. Er straalt niets op het podium. Als er een pop was neergezet, terwijl Buggs album afgedraaid werd, zou het er hetzelfde uitzien. We zijn heel benieuwd hoe deze kleine man zich verder gaat ontwikkelen, want hij is tenslotte pas twintig.

Brody Dalle [rechter foto], jawel, de vrouw van Josh Homme, die later vanavond met zijn Queens op de Main Stage staat. Prima package deal voor de familie Homme. Brody is een mooie vrouw, al ziet ze er ouder uit dan ze in werkelijkheid is: vijfendertig. De Australische punkrockchick begon haar carrière ooit als frontvrouw van de punkband The Distillers. Ondertussen zie ik het evenbeeld van Courtney Love op het podium staan en er gaat maar één woord door mijn hoofd: Hole. Dalle schreeuwt alleen iets harder en tussen de nummers door klinkt haar stem hees.

De Castello is vijf minuten voor aanvang nog zo goed als leeg. Vooraan laat de security een groepje dames weten dat The 2 Bears helaas niet komen. De dames zijn boos. "Dan ga ik mijn geld terugvragen! Daar ben ik speciaal voor gekomen!"

Hypnotiserend
Dan maar naar de Wablief?! voor Marble Sounds, een Vlaamse band rondom Pieter van Dessel. Hij richt de groep op in 2007 en in 2014 staat hij nog steeds in de kleine Wablief?! De melancholische rock heeft stevige vormen aangenomen en er is zelfs een tamboerijnman. Ook is de groep tegenwoordig uitgebreid met een aantal blazers. Met het in 2013 uitgebrachte album Leave a Light on had Marble Sounds ook makkelijk in de Marquee gepast.

Darkside - het duo Nicolas Jaar en Dave Harrington - is de verrassing van deze editie. Jaar is een vierentwintigjarige artiest die zich bezighoudt met experimentele dance en elektronische muziek, Harrington is multi-instrumentalist. Nadat Darkside in 2011 een ep heeft uitgebracht, verdient het tweetal een plekje op het festival SXSW. Vervolgens verschijnt in oktober 2013 het debuutalbum, Psychic. Het voornamelijk instrumentale project trekt op Pukkelpop niet erg veel publiek. Voor degenen die er wel zijn, wordt al snel duidelijk dat ze thuis toch echt even die plaat op moeten zetten. Jaar is druk bezig met de elektronische kant van de muziek, terwijl Harrington tegenover hem diep geconcentreerd (bas)gitaar speelt. De zware, doordringende beats werken bijna hypnotiserend en je kunt er niet op stil blijven staan. Jaar verzorgt zelf de vocalen bij onder meer 'Paper Trails' en 'Heart', de donkere en zwaardere kant van het geluid. Uiteindelijk volgt er een uitbarsting met een stevigere beat en gierend gitaarwerk van Harrington. Een band die we graag als afsluiter zouden zien, maar de volgende dag maakt het duo helaas bekend er voorlopig mee te stoppen.

Kippenvel
Queens of the Stone Age [foto links] brengen een waar zeroes-feest met voornamelijk hits uit die periode. 'No One Knows', 'Little Sister', 'Feel Good Hit of the Summer' en 'Go with the Flow'. Nors en strak wordt er gespeeld, maar dat hoort bij Queens of the Stone Age. Toch mist het optreden een beetje de magie en passie van een paar jaar geleden. Josh Homme klinkt monotoon, al zullen de hits vermoedelijk nooit sterven.

Portishead is zo'n band waarbij je van tevoren vreest dat het saai zal worden, maar toch overdonderen de triphoppers je iedere keer weer. Zo ook nu. De Marquee staat vol en Portishead opent met 'Silence'. Beth Gibbons staat zoals gewoonlijk niet graag in de spotlights en wendt zich regelmatig af van het publiek. Het maakt de mysterieuze triphop eigenlijk nog ongrijpbaarder en precies dat bezorgt je kippenvel tot in je nek. De drukke en chaotische visuals op de achtergrond voegen iets toe aan de trance. Debuutalbum Dummy is dit jaar twintig jaar oud en blijft nog altijd het grootste succes. 'Sour Times' wordt ingezet en het publiek wordt steeds enthousiaster. Hierna volgt het stevigere 'Machine Gun' van de laatste Portisheadplaat, Third, die alweer zes jaar geleden uitkwam. Ook grootste hit 'Glory Box' komt halverwege de set al voorbij.

Gibbons verlaat zelfs even het podium om de voorste rijen van het publiek handjes te geven, dat zijn we niet gewend van de terughoudende frontvrouw! Tegen het einde zijn de bezoekers zo opgewonden dat een groot deel door het breekbare 'Roads' heen blijft fluiten. Portishead sluit af met 'We Carry on'. Het zou leuk zijn als de band dit ook daadwerkelijk deed en met een nieuw album kwam, Fourth bijvoorbeeld.

Calvin Harris mag het licht uitdoen op de Main Stage en dan zit het festival er alweer op. Drie drukke dagen vol met muziek. Naast de acht podia waren er nog de kappers van Salon Fou, de Petit Bazar voor overig entertainment, een chill-outzone en Trashure Island, waar je onder andere insectenburgers kon eten. Maar vind daar maar eens tijd voor met zoveel goede muziek op het programma! Tot volgend jaar, Pukkelpop!

http://www.kindamuzik.net/live/pukkelpop/pukkelpop-2014-dag-3/25242/
Meer Pukkelpop op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pukkelpop