• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Pukkelpop 2011 - de fotograaf

Rustige chaos.
18 augustus 2011, Hasselt

Tekst: Joost Doensen

Beeld: Joost Doensen

Publicatiedatum: 23 augustus 2011

Na de fotoshoot van Skunk Anansie op de mainstage zag ik de bui al hangen en vertrok derhalve op tijd naar 'Club', één van de tentpodia van Pukkelpop. Om 18.25 zou daar het optreden van Miles Kane beginnen; ik had met de redacteur afgesproken daar foto's van te schieten. De fotopit vond ik eigenlijk erg krap, misschien één meter. Vanuit de fotopit kon ik nog naar de mainstage kijken en de muziek van Skunk Anansie was hier nog luid en duidelijk te horen.

Het podium werd in gereedheid gebracht en de instrumenten stonden klaar voor Miles en zijn band. De tent was aan de zijkant ter hoogte van het podium open en ik had in de richting van de andere tent 'Chateau' goed zicht op de naderende, bijna, zwarte lucht. Omdat het harder begon te regenen kwam het publiek in beweging, zittende mensen gingen staan en de tent stroomde in een mum van tijd vol.

Vanaf dat moment ging het heel snel. Toen het noodweer losbarstte en de tent behoorlijk begon te shaken, zag je op de gezichten van de vooral jeugdige bezoekers "wat is dit? Wat gebeurt er allemaal…" Om de één of andere reden leek ik op iemand van de security en men vroeg mij of men over de barriers mochten klimmen om via de zijkanten eventueel de tent te kunnen verlaten. Ik wilde me daar niet mee bemoeien. "Ik ben maar een eenvoudige fotograaf," was mijn antwoord. Desondanks klommen al snel tientallen jongeren over de hekken en sommigen zochten veiligheid onder het podium. Een plek die vanaf toen ook mijn vluchtroute zou worden, mocht dat nodig zijn. Overigens was er weinig security aanwezig; ik denk hooguit vier man.

De hagel en regen kwam inmiddels door het dak in de tent en de crew begon snel gitaren en andere instrumenten in veiligheid te brengen, want er leek geen houden meer aan. Aan de zijkant van de tent begon het dak vol te lopen met water. Ik zag dat het zeil kapot werd gesneden om het water in de tent te laten lopen om zo het instortingsgevaar te verkleinen.

Nadat het weer enigszins tot rust was gekomen verscheen Miles Kane op het podium om poolshoogte te nemen. Dit tot hilariteit van de fans die luid applaudisseerden; handen werden geschud met de jeugdigen in de fotopit. Al snel daarna maakte hij het teken dat zijn optreden niet door zou gaan en applaudisseerde voor het publiek.

Inmiddels was de fotopit aardig vol gelopen en kwamen de vragen: "Wat nu?", "Waar moeten we nu naartoe?", "Gaat Foo Fighters wel door?" Ondanks het feit dat het nog flink regende probeerde de security de fotopit vrij te maken en de mensen via de zijkanten naar buiten te krijgen. De meesten klommen echter via de barriers weer in het publiek. Toen het bijna droog was werd adequaat gereageerd door de security: met behulp van een afzetlint werd de tent langzaam ontruimd. Na dit noodweer kon de 'Club' niet meer als veilig worden bestempeld.

Geen enkel moment, alleen even op het hoogtepunt van de storm, was er sprake van paniek. De security pakte de zaken erg rustig en zakelijk aan; mijn complimenten hebben ze.

Na het verlaten van de tent bleek pas welk slagveld er was aangericht. Als eerste zag ik dat de constructie met videoscherm voor de 'Club' was ingestort. Het gehele festivalterrein lag vol met takken en stond onder water. Een stuk verderop lagen omgewaaide bomen. Er lag er zelfs één bovenop een commerciële kraam. Rechts van de mainstage versperde een omgewaaide boom omgewaaid de toegang tot de toiletten. Gelukkig had de boom het aanwezige tentje waar toiletpapier verdeeld werd op een haar na gemist. Eveneens aan de rechterzijde van de mainstage werden door de EHBO-mensen isolatieponcho's uitgereikt aan onderkoelde festivalgangers. Naderhand werd hier zelfs soep uitgedeeld. De meeste mensen waren zoekende, niet alleen naar vrienden , maar ook naar een oplossing voor de ontstane situatie. Als fotograaf neem ik toch maar wat kiekjes.

In de tussentijd begonnen sirenes te loeien, een geluid dat zeker de komende 2 à 3 uur niet meer zou verdwijnen. De hulpverlening leek snel op gang te komen, maar ik had geen idee of er slachtoffers waren te betreuren.

Een bezoek aan de persruimte maakte me niet wijzer over hoe groot de schade was en wat verder ging gebeuren. Het (Nederlandse) personeel van de patatkraam wist me te vertellen dat er zes dodelijke slachtoffers zouden zijn. Dit bericht was voor mij de reden richting uitgang te lopen. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Het middenpad van het terrein was door de omgevallen bomen een stuk smaller geworden en ik zag nu pas dat de 'Chateau' in zijn geheel was ingestort. De constructie waarvan de doorgang naar het andere deel van het terrein was gebouwd was ook gedeeltelijk ingestort. Hierdoor was de bereikbaarheid van de uitgang een stuk minder. Verder stond het geheel helemaal onder water. Ik had het nog redelijk droog kunnen houden, maar daar kwam nu een einde aan. Aan de andere kant van de doorgang stonden mensen te wachten of er vrienden, die nog vermist werden, naar buiten kwamen.

Opvallend was dat er helemaal geen paniek was; iedereen liep rustig door het water naar buiten. Buiten het terrein leek het iets chaotischer. Er waren wanhopige ouders die naar binnen wilden om hun kinderen te zoeken, hetgeen – uiteraard - niet werd toegestaan. Ook hier werden mij vragen gesteld die ik niet kon beantwoorden.

De security dacht dat het niet mogelijk zou zijn de pers/vip-parking te verlaten omdat de hoofdweg langs het festivalterrein in zijn geheel was afgesloten voor alle verkeer en alleen toegankelijk voor hulpdiensten. Ik realiseerde me dat het nog uren kon duren voordat ik kon vertrekken uit Hasselt. Ik heb toch besloten richting auto te gaan, dan kon ik tenminste rustig zitten en het een en ander laten bezinken. De parking kon ik gelukkig toch verlaten en zo via een andere route richting huis rijden.

http://www.kindamuzik.net/live/pukkelpop/pukkelpop-2011-de-fotograaf/21989/
Meer Pukkelpop op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pukkelpop