• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Pukkelpop 2010 dag 2

Van dromerige folk tot schurende bassen en orgastische minimal.
20 augustus 2010, Pukkelpop Festival, Hasselt

Tekst: Geertje Cools en Harm-Jan Zondag

Publicatiedatum: 28 augustus 2010

Na een mooie openingsdag werken de weergoden nog steeds mee aan een succesvol verjaardagsfeestje voor Pukkelpop. Het festival maakt zich op voor een nieuwe dag vol muziek, zon, pintjes en daarnaast op de Petit Bazar ook knotsgekke randverschijnselen als vreemde fanfares, een plaatjesdraaiende Jezus, trouwdiensten die uit de hand lopen, blowjobs en het vieze electroduo Ganz Geil. Alleen voor de liefhebbers, dat wel.

Het Texaanse Harlem is een jonge, sympathieke gitaarband die vrolijke, zowel door blues, garage, surf als pop beïnvloede rock brengt. Denk aan een hoogst melodieuze soundtrack van een tienerserie die zich afspeelt in de jaren zestig. Heel origineel klinken ze niet en ze doen ook geen vernieuwende dingen met al deze invloeden, behalve dan uitstekende nummers maken. En de frisheid waarmee ze op het podium staan, in een tent waar de temperatuur in die mate stijgt dat de condens naar beneden valt, werkt aanstekelijk.

Pulled Apart by Horses [foto links] brengt stevige, snelle, schreeuwerige rechttoe-rechtaanrock, met de nodige hooks om het interessant te maken. Muzikaal steken ze niet per se uit boven soortgelijke bands maar het is een feest om hen bezig te zien. Zanger/gitarist Tom Hudson zet de eerste rijen aan tot het vormen van een moshpit en gitarist James Brown beklimt een stelling van vier meter hoog om daar te soleren en daar al spelend vanaf springt om op de vloer van het podium gewoon verder te doen. Op het einde laat hij zich door de vele fans die Pulled Apart by Horses erbij heeft na dit prima concert wegdragen.

De vijf enthousiaste muzikanten van Local Natives [bovenste foto] zien er uit alsof ze uit Brooklyn, New York komen - zeer hip dus, inclusief frontman met pornosnor - maar het is de zoveelste band van de Amerikaanse westkust die aantreedt op deze jubileumeditie van Pukkelpop. Hun muziek klinkt melodieus en poppy en past duidelijk in een muzikale trend die nu al een tijdje het mooie weer maakt in het alternatieve circuit: opzwepende, optimistische gitaarrock à la Arcade Fire en Akron Family. De nummers zitten vernuftig ineen met veel zin voor ritme wegens de dubbele drum én melodie dankzij de meerstemmige samenzang. Een eenvoudig besluit: Local Natives staat garant voor één van de beste concerten van Pukkelpop 2010.

Duo's bestaande uit drum en gitaar, zoals Blood Red Shoes [foto onder] er één is, zijn hip. Er is veel volk opgedaagd in de Marquee, er is veel sfeer en de muziek van Blood Red Shoes klinkt snedig. Ze spelen een zeer verdienstelijk concert maar soms klinkt het geheel een beetje doorsnee, net als het een stuk rustigere The Soft Pack die verderop in de Club aan hun set bezig zijn. Daarom waarschijnlijk dat beide bands weliswaar een plaats op Pukkelpop verdienen maar niet hoger op de affiche staan.

Sommigen knappen af op de hoge, scherpe stem van Avi Zahner-Isenberg, maar het is wel een belangrijk onderdeel van het geluid van jonge belofte Avi Buffalo. Prachtsong 'What's in It For', dat perfect de zonnige sfeer van thuisbasis Californië oproept, zit al vroeg in de set. Voor de rest bestaat het concert uit mooie, zenuwachtige, folky, typisch Amerikaanse gitaarpopnummers die lang niet slecht klinken maar niet diezelfde, speelse klasse uitstralen.

Waarvoor Hot Chip dan weer garant staat is een feestje in de Dance Hall. Hun dansbare, eclectische electropop combineert voortdurende beats met gitaren, klinkt exotisch en westers tegelijk, en werkt zeer aanstekelijk. In de Club proberen Marina & The Diamonds ook een feestje te bouwen. De meeste toeschouwers zijn waarschijnlijk eerder aangetrokken door haar mooie verschijning dan door de niet zo speciale popmuziek. Ze heeft alleszins een stem als een klok en als een echte diva ontvangt ze kusjes en handdrukken van de eerste rijen, maar het concert scheert geen hoge toppen.

Heerlijk wegdromen of toch maar een danspasje wagen? Elektronicakunstenaar Kieran Hebden van Four Tet zet het publiek voor een moeilijke keuze. Bij zijn muziek draait het enerzijds om het scheppen van een zweverige, minimalistische sfeer, maar de veelvuldig opduikende beats krijgen de aanwezigen in de Chateau toch gemakkelijk aan het dansen. Het wordt alsmaar beter en beter en Hebden krikt dit concert van Four Tet op naar een zeer hoog niveau. (GC)

De sombere Eels [foto rechts] heeft op het podium vele gedaantes. Vandaag ziet de mainstage geen set vol treurige tranentrekkers, maar een stevig rockende band. Dat is midden in de zon op zo'n groot veld niet alleen veel effectiever, het ligt ook in de lijn van de drie(!) platen die hij het afgelopen jaar uitbracht. In een witte overall, verstopt achter een indrukwekkende baard vuurt Eels met de nodige zelfspot het ene aanstekelijke rocknummer na het andere op de festivalweide af. Maar rustpunten zijn er ook, zoals het ontroerende 'That Look You Give That Guy'. Zijn vrolijke hitje 'Birds' wordt dan weer twee keer zo snel en twee keer zo hard gespeeld, wat een hilarisch effect heeft. Mark Everett blijft een meester van de ironie, waarbij muzikaal altijd valt te genieten.

Zoals bijna overal deze zomer, maakt Mumford & Sons [foto onder] ook op Pukkelpop een ware triomftocht. De Marquee staat stampvol, net als het veld eromheen en bijna alle liedjes worden meegezongen. Dat mag gerust bijzonder heten voor een band die weliswaar de tijdgeest perfect aanvoelt met zijn twang-achtige indiefolk, maar verder uit gewone jongens bestaat en eigenlijk helemaal niet zulke extravagante muziek maakt. De liedjes zijn echter perfect en dat is blijkbaar alles wat je nodig hebt om te heersen. Het is ongelooflijk wat deze band in een jaar tijd gepresteerd heeft en uit hun enthousiaste optreden blijkt dat ze er zelf nog dagelijks van genieten. Van deze heren kom je voorlopig niet af in het livecircuit. En terecht.

Ook Beach House werd dit jaar overladen met accolades na hun derde plaat Teen Dream. Vanavond laat het duo, bijgestaan door een drummer, zien dat dit in het geheel niet onterecht was. Clichéwoorden als dromerig, bezwerend en betoverend komen al snel bovendrijven bij de sfeervolle arrangementen en de magische stem van zangeres Victoria Legrand. Achterover liggend in het gras zweef je dan ook al snel weg naar een alternatief universum. Niet per se lieflijk en goedaardig overigens, maar dat zijn sprookjes ook niet altijd.

Van een heel andere orde is Deadmau5, die een volgelopen Dancehall laat dansen op z'n eclectische mix van techno, trance, electro en house. Het had weinig gescheeld of hij had hier niet gestaan na twee weken eerder ingestort te zijn op het podium, maar nu vuurt de man met het enorme muizenmasker zijn gortdroge beats weer ongestoord op een gretig publiek af, zo nu en dan begeleid door spacende melodietjes. Dat doet hij effectief genoeg, maar het lijkt toch een beetje een routineklus te zijn.

De koning van de elektronische muziek is deze avond Richie Hawtin. Met zijn alter ego Plastikman is hij een ware legende van de minimal techno en in die hoedanigheid voert hij een waanzinnige liveshow op. Verscholen achter een hoog hekwerk waar abstracte visuals op worden geprojecteerd weet hij met minimale middelen maximale euforie te bewerkstelligen. Langzaam opbouwend en opbouwend, om uiteindelijk tot tantrische geluidsorgasmes te komen. Minimal mag dan al honderd keer doodverklaard zijn en vergeleken worden met het geluid van een druppende kraan, er is niemand die een kraan zo hypnotiserend kan laten druppen als Richie Hawtin.

Na hun indrukwekkende doorgang op Pukkelpop twee jaar geleden, behoeft Holy Fuck [foto onder] geen introductie meer. Met ondertussen een tweede plaat op zak zetten ze de Chateau wederom op zijn kop met hun vuige, zwaar groovende electro-rock. Waar nieuwe nummers van Latin op plaat nog weleens wat klinisch kunnen klinken, is de uitvoering hier smeriger en vetter dan ooit. Na een wilde danspartij op de dikke beats en schurende bassen van deze Canadezen kan met een gerust hart de nacht ingegaan worden. Ook de tweede Pukkelpopdag is met zoveel diverse kwaliteit meer dan geslaagd. (HJZ)

Foto's uit het KindaMuzik archief door Martijn Booij (Local Natives, Eels), Renate Beens(Munford & Sons), Peter Hageman (Holy Fuck) en Bart van den Hoogenhoff (Pulled Apart by Horses, Blood Red Shoes)

http://www.kindamuzik.net/live/pukkelpop/pukkelpop-2010-dag-2/20569/
Meer Pukkelpop op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pukkelpop