Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De liefhebbers van het harde gitaarwerk kunnen het slechter treffen dan op deze tweede dag van Pukkelpop.
And So I Watch You from Afar uit Belfast speelt vandaag voor het eerst in België en laat in de Shelter meteen een behoorlijke indruk achter. De vrij harde postrock mag dan volledig instrumentaal zijn, saai is het geen moment. Het energieke viertal weet er middels motoriek en mimiek een vermakelijke show van te maken. Vooral de gitarist met Blag Flagshirt – die zijn instrument compleet lijkt uit te willen wringen – is een genot om bezig te zien. (DW)
A Place To Bury Strangers [foto boven] opent in een langzaam vollopende Shelter met werk van het binnenkort te verschijnen tweede album Exploding Head. Wat meer nadruk op de ritmesectie, en op een bepaalde manier best dansbaar. Dat alles verschroeiende gitaargeluid van 'To Fix the Gash in Your Head' blijft deze keer live achterwege, wat toch een gemis is. Maar de manier waarop zanger Oliver Ackermann bij het slotnummer van de nieuwe plaat zichzelf verliest en bruut zijn gitaar mishandelt, maakt alles goed. (HV)
Op het hoofdpodium stemt New Found Glory vrolijk met blije poppunk. Ondanks de warmte krijgt het vijftal het publiek moeiteloos aan het springen met pakkende nummers als 'All Downhill from Here' en 'Tip of the Iceberg'. Men kan na al die "softijswafels" namelijk wel wat aerobics en cardio gebruiken, aldus gitarist Chad Gilbert. Zowel Gilbert als zanger Jordan Pundik klimmen tot plezier van de voorste rijen even van het podium om naar het publiek te gaan, waarbij Pundik zich realiseert dat terug omhoog klauteren met een strakke broek niet handig is. Een meisje dat seint dat ze een drumstokje wil, beleeft ongetwijfeld haar Pukkelpophoogtepunt wanneer ze het podium op wordt gehesen, een paar stokken en flesje drinken krijgt overhandigd en vervolgens de rest van de set lekker op het podium mag blijven zitten. (DW)
Buraka Som Sistema is de ideale festivalband. Niet nadenken, gewoon feesten! De producers en mc's op het podium zorgen met hun opzwepende mix van hiphop, baile en grime voor totale gekte in de dancehall. Het genre heet kuduro ('harde kont') en reken maar dat die konten flink schudden in de tent én op het podium, als er vijftig meisjes uit het publiek met de band mogen meedansen. Aan het eind gaat het hele publiek op de hurken, om tegelijk weer omhoog te komen. Total loss en onder het zweet weer weg. (HV)
Scott Owen van The Living End heeft meteen bij het eerste nummer 'Raise the Alarm' al problemen met zijn contrabas, waardoor de boel even wordt stilgelegd. Wanneer ze even later opnieuw beginnen, zit de sfeer er meteen goed in. Vervolgens zetten de Australiërs al een van hun prijsnummers, 'Prisoner of Society', in en is het feest compleet. Het crowdsurfverbod lijkt geen mens te interesseren tijdens drie kwartier energieke punkrock met rockabillyrandje. (DW)
Een platinablonde kruising tussen David Bowie en Marc Bolan van T. Rex: Patrick Wolf lijkt in zijn glimmende pak vanavond zo weggelopen uit de glamrockfilm Velvet Goldmine. Wat een goed besluit om toch niet te stoppen met muziek; hier staat een herboren man op het podium die het publiek volledig inpakt met zijn orkestrale rock. 'Damaris' is met het "Rise up! Rise up!" en de aanzwellende violen van Wolf en zijn medebandlid een hoogtepunt, net als afsluiter 'The Magic Position'. Volgend jaar wil hij graag op de mainstage staan, maar daarvoor lijkt het nog te vroeg; de toch bescheiden tent van de Club is niet vol. (HV)
Dat het Belgisch-Nederlandse Drive Like Maria [foto hierboven] inmiddels behoorlijk is gegroeid in populariteit, wordt wel duidelijk in de Wablief?! De vrij sterk op Queens of the Stone Age leunende rock slaat onmiddellijk aan en met name gitariste/blikvanger Nitzan Hoffmann doet zich gelden als waar rockbeest. (DW)
Snow Patrol trakteert de mensenmassa voor de Main Stage op alle hits en meer. De Britten lijken oprecht dankbaar voor de waardering vanuit het publiek. Frontman Gary Lightbody staat de complete set met een haast gelukzalige glimlach op zijn gezicht en vindt alles en iedereen "gorgeous" en "fabulous". Hij benut de afscheiding in het publiek om de linker- en rechterhelft van de wei om de beurt "Shut your eyes and sing to me" te laten zingen, iets waarmee men op eigen houtje ook ná het nummer nog doorgaat. (DW)
"Hi, we're Health from Los Angeles, California." Het viertal van Health lijkt een stel gezonde, welopgevoede jongens. Niets van dat alles; de Chateau vormt een klein uur het decor voor een nietsontziende muzikale storm. Want ondanks die fragmentatiebommen aan noise, tribale drums en waanzinnige electro is er wel degelijk melodie te herkennen in deze gestructureerde chaos. De band gaat loos, de voorste rijen ook. Een paar meisjes rennen met de vingers in de oren de tent uit. Dat blizzard-alarm van Snow Patrol was blijkbaar toch niet doorgekomen. (HV)
"We are Placebo from London, we come in peace!" kondigt Brian Molko zijn band aan. Om niet veel later eerst even zijn laarzen – blijkbaar voorzien van te gladde zolen – te verwisselen voor een paar met minder uitglijgevaar. Met het laatste album Battle for the Sun nog redelijk vers in de schappen, komen er vanavond veel nieuwe nummers voorbij. Ouder werk krijgt soms een iets andere uitvoering dan op plaat. Groot pluspunt is dat de ietwat arrogante houding waarmee de band – en dan met name bassist Stefan Olsdal – soms op het podium staat ver te zoeken is, wat onbekommerd genieten een stuk makkelijker maakt. (DW)
Op de tweede dag van Pukkelpop laat het publiek zich uitzwaaien door de robots van Kraftwerk. 'Radioactivity' klinkt magnifiek, maar er zijn nauwelijks verschillen voor wie de band de afgelopen vijf jaar al eerder zag op een festivalweide. (HV)
Foto's uit het KindaMuzik archief, door Niels Vinck (A Place To Bury Strangers) en Bart vd Hoogenhoff (Drive Like Maria).
http://www.kindamuzik.net/live/pukkelpop/pukkelpop-2009-dag-2/19045/
Meer Pukkelpop op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pukkelpop
Deel dit artikel: