• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Pukkelpop 2008: dag 3

Ruige metal, magische sprookjesmuziek en knetterende electro.
16 augustus 2008, Hasselt (België)

Tekst: Piet Notteboom, Niels Steeghs en Harm-Jan Zondag

Beeld: Kenn Verstraeten

Publicatiedatum: 19 augustus 2008

De uitputting begint toe te slaan, dus je KindaMuzik-verslaggevers komen op de derde dag wat later uit hun tenten gekropen. Maar dan is het ook gelijk raak en de muziek sleept iedereen weer de dag door.

Amenra moet zowat de meest ruwe band zijn die op dit moment in Vlaanderen te zien is. Alle nummers worden meteen na elkaar gespeeld, voor een gezellige babbel met het publiek is geen tijd. De mannen doen waarvoor ze gekomen zijn: nietsontziend het publiek wegblazen, gruweldromen bezingen, bloed doen koken, schreeuwen, bezweren en hypnotiseren. Logger en roestiger dan je ooit had kunnen, durven of willen dromen; Amenra zet al om half drie een kroon op de derde en laatste dag van Pukkelpop.

[vlnr: Black Kids, As I Lay Dying, Black Mountain]

Ook Two Gallants kan live fel van leer trekken. De folkrockachtige vertellingen van Tyson Vogel en Adam Stephens zijn altijd boeiend en worden gepassioneerd vertolkt, maar landen wel erg hard in de gehoorgangen.

Vrolijk Frans huppelkutje Yelle weet ondertussen met gemak mensen tot ver buiten de Dance Hall aan het dansen te krijgen. Haar aanstekelijke zoete synthpop is bijzonder effectief in de stralende zon.

Yeasayer lijkt wel afkomstig uit een andere dimensie. Het eigenzinnige geluid en de excellente samenzang van het bijzondere viertal is waarlijk een lust voor het oor. Zo moet verdwijnen door de rookkringen van het eigen brein voelen. Dit is de eenwording van de wereld als die gevangen wordt in muziek. Betoverend mooi.

In de Shelter geeft As I Lay Dying een snoeiharde metalshow weg, waarbij op de laatste dag van hun tournee nog eens alles wordt gegeven. Headbangers all over the place en het crowdsurfverbod lijkt hier niet te gelden. Slopend, en dan is de dag pas halverwege.

[vlnr: Sigur Rós, Jamie Lidell, Bloc Party]

Dan alweer op naar het hoofdpodium voor de Manic Street Preachers. Bij het tweede nummer gaat het mis met de gitaar van James Dean Bradfield. Hij wint de sympathie van de menigte door eenvoudigweg snaarloos te continueren, zingend over "Who stole the sound of my guitar?" De conclusie is simpel: wat heeft deze band toch veel prachtklassiekers.

De stonerrock van Black Mountain dwingt respect af in de Club. Terwijl de heren hypnotiserende riffs op het publiek afvuren, staat zangeres Amber Webber wat verloren achter de microfoon. Totdat ze begint te zingen, en haar prachtige etherische stemgeluid loepzuiver over de logge gitaren zweeft.

Voor Bloc Party zijn een hoop tienermeisjes naar de eerste rijen getogen, gezien de briefjes die op het podium worden gegooid en de teksten die omhoog worden gehouden. Geheel onterecht is dat niet, want de heren brengen hun strakke, hoekige postpunk gecombineerd met elektronica enthousiast en met verve.

[vlnr: The Wombats, Manic Street Preachers, Yelle]

Als de avond is gevallen zorgt Sigur Rós met zijn sprookjesachtige postrock voor prachtige momenten. De nieuwe songs zijn echter korter en bevatten minder uitgesponnen texturen die Sigur Rós zo tergend gelaagd en met een perfect gevoel voor spanningsboog kan brengen. Daardoor is het steeds voorbij als het net spannend begint te worden en wordt de magie verbroken door interactie met het publiek. De kostuums en show zien er allemaal geweldig uit, maar die zinderende spanning komt pas bij het laatste nummer een beetje op gang.

De heren van Elbow bewijzen in de Marquee dat ze over een wonderschone collectie ijzersterke songs beschikken. Met zijn warme, diepe stem en uitstraling van een kroegbaas neemt zanger Guy Garvey het publiek zo voor zich in en brengt het ene prachtnummer na het andere.

Soulwax sluit af op het hoofdpodium, maar dat kennen we ondertussen wel. Op naar de Chateau dus, waar Crystal Castles met knetterende electro op waardige wijze het licht uitdoet. Live klinkt het allemaal nog een stuk agressiever dan op plaat en verblind door stroboscopen en opgezweept door de hysterische kreten van Alice Glass danst het publiek op zijn laatste krachten. Strompelend maar gelukkig begeeft de mensenmassa zich naar de camping of naar huis. Tot volgend jaar!

http://www.kindamuzik.net/live/pukkelpop/pukkelpop-2008-dag-3/17323/
Meer Pukkelpop op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pukkelpop