• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Pukkelpop 2007

Van al dan niet geslaagde reünies, spannende ontdekkingen, dreunende Britse bassen, raverockers en zigeuner balorkesten: Pukkelpop 2007.

Tekst: Liesbeth Gijsel en Mathias Vermeulen

Publicatiedatum: 22 augustus 2007

Balkanbeats boven
Naast de gebruikelijke busladingen Britten, Amerikanen en Belgen heeft de organisatie van Pukkelpop besloten om dit jaar ook enkele balorkesten uit de Balkan aan te voeren. Wat in de volksmond vroeger gewoon bekend stond als 'hoempahop' wordt nu omgedoopt tot Balkan-beats.

Gogol Bordello deed vorig jaar de Marquee al ontploffen en mag datzelfde kunstje donderdag op de Main Stage komen brengen. Het gevolg is een feestende menigte die 's avonds nog eens terugkomt om cultureel correct loos te gaan op het voortreffelijke Balkan Beat Box. Balkanbeats zijn ook te horen in de Boiler, waar 'Heater' van Samim een van de meest gedraaide platen is.

De zin en onzin van reunies
Vrijdagnacht staan de prille dertigers zich te verdringen in de Marquee. Daar krijgt Dinosaur Jr. [foto rechts] iedereen mee met 'Feel The Pain' en natuurlijk met 'Just Like Heaven', hun cover van The Cure. De mannen zijn zo eerlijk om toe te geven dat ze hun oude vete graag opzij legden om hun oude hits te spelen voor harde valuta. J Mascis blijft zijn stoicijnse zelve terwijl Lou Barlow zich druk maakt om de techniek. Wat volgt is een charmant concert van een groep die zichzelf niet te serieus meer neemt.

Het verschil daarna met die andere heropgerichte band, The Smashing Pumpkins, is hemelsbreed. Billy Corgan probeert zieltjes te winnen voor het nieuwe album Zeitgeist, maar de respons op de wei voor die nummers is beschamend pover voor de absolute headliner van Pukkelpop. De hits van Siamese Dream en Mellon Collie and the Infinite Sadness worden snel afgehaspeld. En als Billy Corgan in 'Bullet with Butterfly Wings' you in I verandert bij de zin "but can you fake it, for just one more show?" wordt wel heel duidelijk dat Billy Corgan het verleden liever laat rusten. De versheidsdatum van de Smashing Pumpkins is duidelijk verlopen. Dat lijkt iedereen te beseffen, behalve Billy Corgan.

De meest gesmaakte nostalgietrips op Pukkelpop komen echter voor de rekening van Sonic Youth en voor de hereniging van Iggy Pop met zijn Stooges. Na twee nummers worden '1969' en 'I Wanna Be Your Dog' al op de massa losgelaten en duikt Iggy het publiek in.

Sonic Youth speelt haar magnum opus Daydream Nation integraal, met volle overgave, bezieling en zelfverzekerdheid. Geen gezwets, maar pure muziek: anderhalf uur lang. Daarbij laat het volop de ruimte voor experiment - tot een letterlijk gitaarduel toe. Een unieke trip van 1988 naar 2007 door post-rock, noise, metal en punk.

Diepe Britse bassen
Vier absolute hoogtepunten van Pukkelpop 2007 komen uit de Britse ondergrond gekropen. De snedige raps van Dizzee Rascal worden luidkeels meegebruld in een greatest hitsset. Milanese en vooral Skream doen de Chateau op en neer stuiteren op hun diepe, de tent doorblazende dubstepbassen. Militante M.I.A. krijgt het publiek aanvankelijk moeilijk mee, maar eens de paarse pruik afgaat en 'Galang' wordt ingezet gaat ook de Dance Hall mee in de indrukwekkende show van de Sri Lankaanse en haar booty shaking sister.

De nieuwe generatie electrorockers
Pukkelpop bevestigt de waanzinnige populariteit van de nieuwe generatie electro-rockers. Kids die vroeger in de rij stonden voor de nieuwe skatepunksensatie of harde gitaarband zijn nu in de Dance Hall te vinden. Op donderdag puilt deze uit bij de vette gitaarriffs van Digitalism en Boys Noize. En vooral op zaterdagavond staat de ruimte tussen de Boiler en de Dance Hall afgeladen vol voor Justice, dat verwelkomd wordt met tal van zelfgemaakte kruisen, en Goose.

Gemiste kansen
Het debuut van Trentemoller en Various op Belgische bodem zorgde voor hoge verwachtingen, maar beide acts kunnen maar matig bekoren. Trentemollers liveset is te experimenteel voor degenen die de hits willen horen; Various kan zijn ijzersterke album op geen enkele manier overbrengen op het publiek in de Chateau. De troostprijs voor de mooiste visuals is wel voor de Deense minimalheld.

Kings of Leon [foto links] speelt een strak, nagenoeg foutloos parcours. Maar hebben ze er zelf geen zin in? Enthousiasme lijkt te ontbreken, zijsprongen zijn er niet en dollen met het publiek is ook al taboe. Je kan bezwaarlijk stellen dat de Kings of Leon geen diehard fans hebben. En toch gaan zelfs zij niet over op overdonderende fluitconcerten na elk nummer. En dansende of meeschreeuwende fans zijn al helemaal een zeldzaamheid. Een gemiste kans, want Kings of Leon heeft echt wel meer te bieden dan dit.

Ook voor CocoRosie loopt de Marquee in geen tijd bomvol. De zusjes experimenteren dat het een lieve lust is en brengen een mix van indie, trance en hiphop: asjeblieft! En dan zijn ze ook nog eens verkleed en krijgt het publiek er een soundscape bovenop. CocoRosie brengt een lust voor oor en oog. Maar waarom moet dit op Pukkelpop, in een open tent? Het op elkaar gepakte publiek kan amper iets opvangen van al die visuele verleiding en met tien andere (hardere) concerten op de achtergrond blijft er van de subtiliteit van deze experimentele muziek niet zo veel over.

Spoon draait intussen al tien jaar mee. Een echte doorbraak is er echter nog steeds niet. Die hoopt het viertal uit Texas nu te forceren met Ga Ga Ga Ga Ga, hun nieuwste album, dat sinds vorige maand in de winkels ligt. Britt Daniel zingt alvast zijn ziel uit zijn lijf in nummers die zwemen naar Franz Ferdinand. Dit is degelijke rock, maar toch blijft de muziek van Spoon niet hangen. Daarvoor mist ze weerbarstigheid en wat scherpe hoekjes en kantjes.

Verder laat UNKLE zijn hiphoproots volledig achter zich en transformeert daardoor tot een dertien-in-een-dozijn rockband, overheerst een heel groot déjà entendu-gevoel het meezingfestijn van de Kaiser Chiefs en weegt Uffie te licht om een blijvende indruk achter te laten. Ook de Gentse superband Soapstarter (met ex-leden van Vive La Fete, Soulwax en dEUS) kan de hooggespannen verwachtingen niet inlossen. De heren proberen krampachtig een funky, soulvolle, sexy set neer te zetten maar missen schwung en zwoele (vrouwen)stemmen om de tent onder stoom te krijgen. Alle bloemen op het podium ten spijt.

Bevestigingen
Ondanks enkele technische problemen maken LCD Soundsystem en Arcade Fire [foto rechts] beiden hun status als live-topper waar. Tool en Nine Inch Nails bevestigen hun status als meest originele metalbands van de laatste tien jaar. Booka Shade sluit zijn twee jaar durende Movements-tournee af op Pukkelpop en weet nu feilloos op de juiste momenten naar een hoogtepunt op te bouwen. Het publiek draait door en tot buiten de tent wordt er gedanst, geklapt en geroepen. En dat zonder lichteffecten of avondsfeer: het is nog niet eens vier uur en de zomerzon staat stralend aan de hemel.

Ontdekkingen
Wie ontdekkingen wilde doen op deze Pukkelpop moest zondag in de Chateau zijn.

Op het middaguur slaagt The Bony King of Nowhere erin om flink wat volk naar de Chateau-tent te lokken. Met reden, want de jonge Gentse band grijpt het publiek meteen bij het nekvel met het a capella openingsnummer. Ze zetten een erg mooie, intieme set neer waarin een eigen geluid samengesteld wordt uit country, gospel en Nick Drake-invloeden. De stem van Van Parys is er eentje om in te kaderen: doordringend, vol en op alle toonhoogten even zuiver. Jammer dat hij soms bij dezelfde melodieën blijft steken en dat hij en zijn groep zo weinig podiumzekerheid uitstralen. Die onzekerheid is nergens voor nodig.

Een wereld van verschil als Patrick Watson het podium inneemt. De 28-jarige Canadees geniet over de Plas al een behoorlijke reputatie, maar hier heeft hij pas zijn eerste plaat, Close to Paradise, gelanceerd. Watson en zijn muzikanten geven er een lap op, hun spelplezier spat van het podium. Dat levert een prettig gestoorde set op met experimentele country die nooit ontoegankelijk wordt. Her en der wordt de vergelijking met Chris Martin en Jeff Buckley al gemaakt. Een ontdekking.

Kate Nash is een hype op MySpace maar is ze die ook waard? Ze krijgt de Chateau wel vol, maar echt enthousiast wordt het publiek nooit. Nash heeft een mooie, hese stem, die ze begeleidt op gitaar en piano. Een drummer en violist maken het plaatje compleet. Samen brengen ze vrij degelijke nummers maar echt overtuigend wordt het niet. Nash' liedjes kleuren nooit naast de lijntjes. Maar Kate Nash is pas negentien. Ze heeft nog tijd genoeg om te groeien en die mooie stem pakken ze haar alvast niet meer af.

Foto's uit KindaMuzik archief;
Dinosaur Jr. door Jan Mulders; Kings of Leon en Arcade Fire door Jelmer de Haas.

http://www.kindamuzik.net/live/pukkelpop/pukkelpop-2007/15862/
Meer Pukkelpop op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pukkelpop