• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Pukkelpop 2013 - Donderdag

Weer een succesvolle en uitverkochte Pukkelpop-editie.
15 augustus 2013, Hasselt, België

Tekst: Cathelijne de Groen

Beeld: Joost Doensen

Publicatiedatum: 21 augustus 2013

Het was wederom een topeditie van Pukkelpop. Het volledig uitverkochte festival verwelkomde dagelijks 66.000 bezoekers. Pukkelpop heeft voor ieder wat wils: de Main Stage is voor de headliners, de Boiler Room en Dance Hall voor de dj's en dancemuziek, de Wablief?! voor de Belgische acts, The Shelter voor de hardere rock, punk en metal en dan blijven de Club Stage, Marquee en Castello over voor clubacts. 8 podia voor een totaal van 207 bands. Op woensdag kunnen de eerste festivalgangers al een goed plekje op de camping veroveren en 's avonds alvast beginnen met feesten in de Boiler Room op het festivalterrein. Donderdagochtend valt er eerst nog een licht buitje, maar daarna kunnen 66.000 mensen fris en fruitig aan een droge en actieve eerste festivaldag beginnen.

Polaroid Fiction opent de Wablief?!, dat houdt dus in dat het een Belgische groep is en wel uit Tongeren. Dat wordt duidelijk wanneer de band vraagt wie er uit Tongeren komt en de lokale fanbase de helft van de Wablief?! blijkt in te nemen. Gevarieerde muziek, waarbij je het ene nummer geweldig kan vinden en het volgende ruk. Een gebrek aan energie hebben de Tongerenaren in ieder geval niet. Het gaat van harde schreeuwen naar popsongs, meestal in hoog tempo. Surf 'allah' garagerock. Allah-Las [foto rechts] geeft een matig optreden in de Club Stage. Garagerock om lekker even bij te komen van het opzetten van de tent. Zanger Matthew Correia blikt of bloost niet, maar dat schijnt hij zelden te doen. Thuis het plaatje opzetten is spannender. Als ook nog eens op de Main Stage Kendrick Lamar erdoorheen komt schreeuwen is het een geruisloze afgang van Allah-Las.

Klangkarussell is bekend van dat ene hitje 'Sonnentanz'. De Oostenrijkse dj's hebben in de Dance Hall veel moeite om de naastgelegen Boiler Room te overstemmen, waar Just Blaze luid Daft Punk, Kavinsky en vele andere hits mixt en masht. Klangkarussell valt vooral in de categorie 'chill-outmodus'. Eén lange loungeset die lijkt voort te borduren op de 'Sonnentanz'. Erg fijn voor een zomerse dag tijdens een picknick in het park, maar dan zonder Boiler Room die Daft Punk-roet in het eten gooit. Afzonderlijk is Just Blaze uiteraard ook een dik feest.

De bandleden van Zebrahead [foto links] lopen inmiddels tegen de veertig, maar zijn nog steeds dezelfde pubers als ten tijde van Playmate of the Year. Tieten, piemels en vagina's is ongeveer de enige diepgang die te vinden is bij Zebrahead. Voortborduren op een poppunksuccesje van dertien jaar geleden, waarna bar weinig meer van ze is vernomen, hoewel ze nog zeven albums uitbrachten. Een fanschare is aanwezig om vooral wat rond te springen, niet luisterend naar wat er nou eigenlijk uit de speakers klinkt. Dan heeft huidige zanger Matty Lewis ook nog eens de energie van een bejaarde, waardoor hij constant buiten adem lijkt te zijn en hakkelend wat woorden de microfoon in spuwt.

Deftones heeft in dezelfde periode als Zebrahead een succesplaat. White Pony dateert van 2000 en al eerder boekten ze succes met debuut Adrenaline. In 2013 verovert Deftones een plekje op de Main Stage met het uitstekend ontvangen album Koi No Yokan, dat dit jaar uitkwam. Afwisselend speelt Deftones oude en nieuwere nummers. Tegen het einde van de show zegt zanger Chino "This one's for Chi", en 'Change (In the House of Flies)' wordt ingezet. Chi Cheng was sinds de oprichting in 1988 tot 2008 bassist van Deftones. In 2008 was hij betrokken bij een ernstig auto-ongeluk en raakte in coma. In april dit jaar stierf hij. Een mooi eerbetoon aan hun bandlid en goede vriend. Deftones heeft in het verleden vaak rommelige en onverstaanbare optredens gegeven, maar vandaag bewijzen ze weer een serieuze alternative metalband te zijn.

Fall Out Boy [foto rechts] is waar de tienermeisjes op afkomen. In het bijzonder voor bassist Pete Wentz, die meestal het voortouw neemt tijdens liveshows. Zanger Patrick Stump, die overigens aardig wat kilootjes is afgevallen, was oorspronkelijk drummer maar bleek een bijzonder sterke stem te hebben. Zodoende is hij leadzanger van Fall Out Boy geworden, maar hij blijft een man van weinig woorden. Emo punkrock, maar wel met catchy songs. Zonder al te veel verwachtingen van het optreden verbaast Fall Out Boy toch in positieve zin. Patrick Stump is wel degelijk in het bezit van een gouden keeltje. Uiterst zuiver walsen de lyrics over de muziek. Het publiek dat wat minder geïnteresseerd achter op het veld zit, is verrast en springt zelfs wat nummertjes mee. Afgezien van het feit of het je soort muziek is, is Fall Out Boy zeker de moeite waard om mee te pikken op een festival! Johnny Marr is op zichzelf misschien niet voor iedereen direct een bekende naam. Hij bracht dan ook pas dit jaar zijn eerste solo-plaat uit: The Messenger. Hij is echter wel degelijk bekend als gitarist van The Smiths. Marr en Morrissey waren de songwriters, maar door spanningen onderling stapte Marr uit de band en niet veel later betekende dit ook het einde van The Smiths. Marr werkte sindsdien met vele artiesten en maakte deel uit van onder meer The Pretenders, The The en The Cribs. In de Marquee zijn veel Smithsfans aanwezig. Marr, met zijn zwart geverfde haar, begint zijn set met een witte roos in zijn mond. In plaats van in het publiek belandt deze op het podium. Johnny Marr blijft een van de gitaargoden uit de muziekgeschiedenis. Hij concentreert zich vooral op zijn gitaar, maar laat zich ook zien aan de toehorders en geniet van het optreden. Dat geldt ook voor het publiek, dat naast nummers van het steengoede The Messenger, ook getrakteerd wordt op nummers van The Smiths. Hoogtepuntje blijft toch wel afsluiter 'There Is a Light That Never Goes Out', iets wat duidelijk geldt voor Johnny Marr!

De industrial rockband Nine Inch Nails [foto top] begint een sterke set, maar Trent Reznor blijkt al snel 'not amused' te zijn vanwege alle Eminemfans die zich een weg door het publiek naar voren beuken. De fans van de rapper blijken niet echt een respectvol festivalpubliek te zijn. Reznor gooit dan ook te vroeg het bijltje erbij neer. Erg jammer, want je moet je niet laten kennen tegenover dit soort non-festivalvolk. Reznor had gewoon dwars een half uur langer door moeten spelen, net zolang tot organisator Chokri Mahassine hem persoonlijk een draai om zijn oren was komen geven.

Hurts wordt weinig serieus genomen, terwijl oprichters Theo Hutchcraft en Adam Anderson wel degelijk grote talenten zijn. Niet voor niets scoort Hurts hit na hit en verkoopt de band miljoenen albums. Niet alleen op plaat klinkt Hurts zuiver en muziektechnisch correct, ook live is dit het geval. Theo heeft een krachtige en flexibele stem, terwijl Adam de synths hanteert. Teksten over liefde met een slepende dramatiek. Theo weet het publiek te verleiden en strooit ook wat rozen in het publiek. Een nieuwe generatie new wave synthpop uit Manchester die misschien over twintig jaar pas echt gewaardeerd kan worden. Het Pukkelpopoptreden bestaat uit de ene hit na de andere, ondanks dat Hurts pas twee albums heeft. 'Better Than Love' zorgt voor een groots einde, waarna je eigenlijk weer even down to earth moet komen.

Eminem stond gepland voor de editie van 2011, die door de dodelijke storm tot een abrupt einde kwam. Twee jaar later komt de blanke rapper dan toch naar de Hasseltse weide. Er is nu dan ook héél veel volk afgekomen op Eminem. Een muur van mensen staat tot op het achterste veld op hem te wachten. Niet alleen óp het festival, maar ook buiten het festival staan honderden mensen te gluren door de hekken om toch iets te kunnen zien en horen van meneer Mathers, die overigens graag fashionably late komt. Een half uur later dan gepland komt hij op met het nieuwe nummer 'Survival'. Ongeïnteresseerd (maar had je anders verwacht?) rapt de Slim Shady zijn nummers. En al gauw loopt het achterste veld massaal leeg. Of ze opeens bedachten dat ze iets anders moesten doen of het optreden gewoonweg zó slecht vonden is niet helemaal duidelijk. Eminem roept tot vervelens toe "Brussel!", iemand moet hem in de tussentijd toch verwittigd hebben dat hij níét in Brussel is, maar in Hasselt. Toch houdt hij stug vol dat hij in Brussel staat. Als ondersteuning heeft Eminem Mr. Porter meegenomen, die het publiek wat opzweept. Een erg makkelijk optreden met vooral veel backing tracks en weinig live-uitvoeringen. Eminem kan beter dan dit, maar op deze manier is het natuurlijk het makkelijkst geld verdienen. Tot slot gooit Eminem er nog een aantal hits doorheen, zoals'Stan', 'Love the Way You Lie', 'My Name Is', 'The Real Slim Shady' en als toegift 'Lose Yourself'. Geen sterk optreden, maar voor de fans vast goed genoeg.

http://www.kindamuzik.net/live/pukkelpop-2013/pukkelpop-2013-donderdag/24212/
Meer Pukkelpop 2013 op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pukkelpop-2013