Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Een uur te laat beginnen op een maandagavond, daar maak je als openingsact geen vrienden mee, zeker niet onder het deel van het publiek dat komt voor de hoofdact en met de laatste trein weer naar huis moet. Maar Alcest is geen band die komt om vrienden te maken met het publiek. De Fransen brengen hun blackgaze - met de nadruk op het 'gaze' gedeelte - afstandelijk en droog. De uitvoering is gedegen, maar Alcest heeft duidelijk nog niet de vorm gevonden die de dromerige muziek op het podium gestalte geeft.
Waar Alcest al te maken heeft met een mopperend publiek, daar gaat While Heaven Wept daar nog een stap overheen: de Amerikanen spelen de zaal vakkundig leeg. Dat is deels een kwestie van de verkeerde band op de verkeerde plaats. Een publiek dat voor één helft uit alt-metalfans in Roadburnshirts en voor het andere uit liefhebbers van de extremere kant van het genre bestaat, zit niet te wachten op metal op zijn edelkitscherigst, vol barokke keyboardsriedels en met een bombastisch galmende zanger én zangeres. Die zanger (Rain Irving) slaat dan de laatste nagels in de doodskist van het optreden met zijn idiote, bijna Gerard Jolingachtige podiumpresentatie en door in het begin van het concert ontzettend naast de toon te zingen (waarschijnlijk een monitorprobleem, want het wordt in de loop van het optreden beter.)
Primordial [foto] heeft dus weinig te duchten van de voorprogramma's. Dat weerhoudt de Ieren er niet van er meteen vanaf het begin vol in te knallen. Zanger Alan Averill is een voorman uit de eredivisie, die vanaf de eerste noten het publiek opjut. Hij heeft ook nog meer theatrale poses in huis dan zelfs Gaahl. Waar het vooral toch om draait, is zijn zang. Die is weinig afwisselend, maar zijn gedragen, doorleefde melodieën zijn een unique selling point in de door krijsers en grunters beheerste metalwereld. Ze geven Primordial ook die typisch Ierse arbeidersklassetrotsvibe, die Averill nog versterkt door te kiezen voor een wit overhemd met rode bretels als podiumoutfit.
De band speelt duidelijk in dienst van Averill; de muziek van Primordial kent nauwelijks solo's en de muzikanten staan net zo in de schaduw van Averill als die van Coldplay in de schaduw staan van Chris Martin. Toch is de band een hecht collectief, dat al twintig jaar in een vrijwel constante bezetting speelt. Dat vertaalt zich in een strakke set waarin materiaal van het nieuwe album Redemption at the Puritan's Hand wordt afgewisseld met de hits. Qua geluid is de balans tussen de instrumenten onderling en de zang wel goed, maar er ligt wel een doffe waas over. Dat valt in het niet bij het grootste probleem: dat een flink deel van het publiek halverwege dit geweldige optreden al weg moet om de trein te halen vanwege niet bepaald geweldige voorprogramma's.
Foto-paint door Hervé Girod uit april 2011 (cc)
http://www.kindamuzik.net/live/primordial/primordial-while-heaven-wept-alcest/21678/
Meer Primordial op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/primordial
Deel dit artikel: