• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Placebo

Groot en groots in zwartomrande sferen.
01 december 2006, Ahoy\', Rotterdam

Tekst: Sven Schlijper

Beeld: Tim van Veen

Publicatiedatum: 04 december 2006

Placebo is een veel en graag geziene gast op de Europese festivals. De drie uit Londen zijn bijna nooit te beroerd de hits te spelen en waar die in het collectieve geheugen gegrift staan én de band een snaarstrakke machinerie mag heten; is het op menig weiland vaak prettig toeven bij deze melancholieke poprockers. Door de jaren groeit Placebo’s aanhang in Frankrijk en Duitsland tot enorme grootte en in Nederland past hen, na eerder al de Heineken Music Hall plat gespeeld te hebben, momenteel slechts de Ahoy’ die op een haar na uitverkocht raakt.

Voorprogramma Howling Bells is nog niet aan dergelijke formaten toe. De bedwelmende gothicindietwang van deze Australiërs wordt vocaal opgesierd door de beeldschone Juanita Stein. Haar vervoerende stem beweegt tussen Heather Nova en PJ Harvey; scheert langs Anneke van Giersbergen. Het sensuele en ietwat sinistere Howling Bells komt wellicht beter tot zijn recht in kleine, rokerige zalen – van de soort waar je aan een tafeltje kunt zitten met een glas rode wijn binnen handbereik – maar blijft met zijn eigenzinnige rock vol bluesy dissonanten verrassend goed overeind in Ahoy’. Het kwartet van down under kandideert zich direct voor een terugkeer tijdens de zomerfestivals van 2007.

Na gestaag steeds meer mensen aan zich gebonden te hebben en zonder ooit een slecht album af te leveren, dendert Placebo dit jaar de absolute eredivisie van de rock binnen. Het trio – live tegenwoordig aangevuld tot een vijftal, zonder dat de helpende handen buiten het zicht gehouden worden zoals vroeger het geval was – tourt langs de grootste Europese zalen. Toch is Placebo geen groep die nauwelijks uit de pers weg te slaan is. Geen hype dus, maar autonome groei.

De concertproductie is met de band meegegroeid. Niet alleen is het geluid prima gebalanceerd, kraakhelder en op prettig volume afgesteld, vooral de podiumaankleding is bijzonder. Niet minder dan vijftien schermen van verschillend formaat worden ingezet om video’s, abstracte animaties en livebeelden (er zijn overal camera’s verstopt) te presenteren. Van achteruit de zaal levert dat een adembenemend schouwspel op dat nooit afleidt van de muziek.

Placebo houdt het showelement binnen de perken van sereniteit en doeltreffendheid. Perfect kloppend bij de muziek die ook weinig overdreven verrassingen kent. Hard-zacht dynamieken worden kernachtig toegepast, de nummers leunen weliswaar zwaar op Brian Molko’s typische stemgeluid, maar de zwarte eyelinersferen vervelen geen seconde. Natuurlijk is het Placebo-idioom inmiddels gesneden koek en zit er niet bijster veel variatie tussen de nummers; de brille en verve waarmee de groep het materiaal voor het voetlicht brengt, maakt veel – zoniet alles – goed.

Tussen nieuwe Medsnummers, een geslaagde Kate Bushcover (‘Running up that Hill’) en vanzelfsprekend een revue van de bekende hits staat Placebo op als één van de grootste bands van het moment. Met geolied spel als bonus staat de groep op het punt de beste plekken van de festivalprogramma’s op te eisen.

http://www.kindamuzik.net/live/placebo/placebo-howling-bells/14522/
Meer Placebo op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/placebo