http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Pinkpop 2014: zaterdag
The Rolling Stones zijn het hoogtepunt van Pinkpop.
07 juni 2014, Megaland, Landgraaf
Tekst: Jelmer Luimstra
Publicatiedatum: 11 juni 2014
Waar de gemiddelde Pinkpopdag in stilistisch opzicht doorgaans gedomineerd wordt door roze hoedjes, staat op de zaterdag van 2014 een heel ander fashion item centraal: Rolling Stonesshirts. Vergeet 1979, dit jaar mag het dan eindelijk zover zijn: The Rolling Stones, de grootste rockband op aarde, staan op Pinkpop. Je zou haast vergeten dat er op het Landgraafse Megaland nog meer bands optreden.
Zoals Ed Kowalczyk van Live, die samen met het Noordpool Orkest het klassieke Livealbum Throwing Copper ten gehore brengt op de Main Stage. Live, dat in de jaren negentig goed was voor een miljoenenverkoop aan platen, treedt na een financieel meningsverschil met Kowalczyk op met een andere frontman: Chris Shinn. Niet alleen lijkt Shinn in de verste verte niet op Kowalczyk - hij heeft haar (!), ook haalt zijn stemgeluid het bij verre niet bij dat van de originele Livezanger.
Wie het geluid van Live dus nog eens écht eens live wil ervaren, staat op de Pinkpopzaterdag om drie uur voor de Main Stage. Kowalczyk, die behalve een uniek stemgeluid ook een sterk gevoel heeft voor kitscherigheid, laat de grote gebaren vandaag voor wat ze zijn en doet wat hij moet doen: het overtuigend brengen van Liveklassiekers als 'Selling the Drama' en 'Pillar of Davidson'. Het Noordpool Orchestra voegt extra sfeer toe aan de nummers, maar door de rockband blijft de vaart erin. Ed Kowalczyk deed onlangs een kale, akoestische tour, maar met band en orkest komen nummers als 'I Alone' en 'Shit Towne' beter uit de verf.
Pinkpop maakt er wat betreft de podiumverdeling voor bands zo nu en dan een zootje van, zoals bij Thé Lau en The Scene, die in de tent 'Brand Bier Stage' staan. Het is een van de afscheidsconcerten van Nederpoplegende Thé Lau, omdat de zanger terminaal ziek is. Het gevolg is dat de tent tot ver buiten op het festivalterrein vol staat met fans, die de zanger een laatste eer willen bewijzen. Oftewel: The Scene hoort op de Main Stage te staan. Het concert is er gelukkig niet minder legendarisch om. Na vrijwel ieder nummer dat de zanger ten gehore brengt, volgt een oorverdovend applaus, wat Lau zelfs even licht aan het huilen lijkt te krijgen. Zijn taak is volbracht. Ondanks zijn ziekte gebruikt Lau alle kracht die er in zijn lichaam zit, wat resulteert in een euforische, emotionele afscheidsshow. Om het Lau iets gemakkelijker te maken, leveren Jacqueline Govaerts (Krezip), Paskal Jacobsen (BLØF) en Tom Barman (dEUS) vocale bijdragen. De meest legendarische noten komen echter niet van op van het podium. Wanneer The Scene namelijk heeft afgesloten met klassieker 'Iedereen Is van de Wereld', zingt het publiek de tekst van het refrein nog minutenlang door. Vaarwel, Thé Lau. Bedankt.
Waar The Scene binnenkort tot Neêrlands rock-'n-rollverleden zal behoren, dient ook nieuw talent zich aan op Pinkpop. Stage 4 is dit jaar als nieuw - overigens net iets te goed verscholen - podium toegevoegd, om jong talent aandacht te geven. Punkband Afterpartees uit Noord-Limburg speelt een ijzersterke show. Waar de begrippen 'Noord-Limburg' en 'punk' meestal refereren aan pretpunkact De Heideroosjes, laat Afterpartees horen dat het ook anders kan. De in strakke broek en Modern Loversshirt gehulde zanger Niek Nellen beweegt en zingt als Generation X-boegbeeld Billy Idol, en heeft die middelvinger bij wijze van spreken op zijn voorhoofd getatoeëerd. Zoals het hoort bij punk.
Naast uptempo, maar songtechnisch sterke punksongs, komt de band met strak gespeelde covers van Blondie en Johnny Thunders. Nellen heeft bovendien dezelfde gave als Dave von Raven van The Kik: hij is ook cabaretier - overigens zonder dat hij het zelf doorheeft. Met zijn sterke Limburgse accent maakt hij de ene vage grap na de andere. Zo kondigt hij het nummer 'Red Bull' - dat over, ja, Red Bull gaat - aan met de woorden: "Da moe je nie te veel drinken, dan wor je net zoals ons." Wel, dooames en heeerrren, dit was geweldig.
John Mayer zal blij zijn dat hij op de Main Stage voor The Rolling Stones mag spelen, want The Stones zorgen voor een magneeteffect van bezoekers met tongenshirts. Stonesfans van alle leeftijden hebben op dat moment maar één doel: in het voorste vak komen. Logisch gevolg? Een mierenhoop van mensen bij John Mayer. Hij mag als het ware het voorprogramma van The Stones spelen en dat doet de mellow popzanger eigenlijk best prima. Toegegeven, het blijft soms wat braaf en zijn drummer mag soms best wat meer gas toevoegen aan Mayers - overigens zeer sterke - gitaarwerk. Toch overtuigt Mayer doordat hij kiest voor een rockbenadering, met als gevolg dat zijn muziek goed aansluit op die van The Rolling Stones.
Uit de schaduw van de Londense rockband weet hij niet te komen, maar dat is dan ook een onrealistisch einddoel. Nummers als 'Slow Dancing in a Burning Room' en 'Waiting on the World to Change' doen het echter perfect in de brandende zomerzon en womanizer Mayer kijkt even verleidend als altijd. En om eerlijk te zijn: die verleidende blik is ook eigenlijk best een belangrijk onderdeel van Mayers show. Katy Perry behoort inmiddels tot het verleden van deze vrouwenverslinder, dus moeders: pas op voor uw daughters.
Na John Mayer breekt voor fans van The Rolling Stones de hel los en is het figuurlijk touwtrekken om wie als eerste in het voorvak komt. Om daar vervolgens een uur te wachten op het bejaardencollectief, dat ook nog eens rijkelijk te laat begint met spelen. Maar vanaf het moment dat Mick Jagger, Keith Richards, Ron Wood en Charlie Watts dan eindelijk het podium betreden is het legendarisch. Het is dan de duurste act ooit op Pinkpop, met als gevolg dat er minder geld overblijft voor jong talent, maar The Stones maken het waar. De 71-jarige Mick Jagger rent over het podium alsof hij 21 is en hij heeft niet de moves like Jagger, hij ís Jagger. En grappig. Niet alleen spreekt de rocklegende vrijwel het gehele optreden hilarisch gebrekkig Nederlands, ook heeft hij zijn research goed gedaan, getuige de Roy Dondersgrap waarin hij zich hardop afvraagt of de stylist van het zuiden het kapsel van Ron Wood heeft geknipt. Keith Richards is bovendien heerlijk sarcastisch, met zijn gebruikelijke uitspraak "It's great to be here, but it's great to be anywhere, isn't it?."
Muzikaal gezien is het opvallend sterk voor een groep waarvan de bandleden de 67-jarige Ron Wood nog steeds zien als 'het jongetje'. Natuurlijk zit Keith Richards er vaak naast, maar probeer zelf maar eens gitaar te spelen met kromme vingers. Natuurlijk kan Jagger niet meer alle hoge noten halen, maar wat geeft het: it's only rock and roll and we liked it. Het is wel jammer dat de band publieksfavoriet 'Paint It Black' niet speelt, maar voor de rest brengt de rockband een perfecte mix van bekend werk ('Miss You', 'Angie', 'Start Me Up') en de zogeheten tracks voor de liefhebber - die mensen met tongenshirts, ja ('Out of Control', 'Can't Be Seen'). In de toegift mag het Utrechts koor 'Dekoor' de achtergrondzang voor 'You Can't Always Get What You Want' verzorgen, wat zorgt voor een van de absolute hoogtepunten. Die Rolling Stones, we zien ze waarschijnlijk nooit meer live, maar wat was dit een mooi rock-'n-rollafscheid.
Sfeerbeeld bovenaan door Jelmer Visser
Foto's Rolling Stones en John Mayer Hub Dautzenberg, foto Afterpartees door René Bradwolff
http://www.kindamuzik.net/live/pinkpop/pinkpop/25080/
Meer Pinkpop op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pinkpop
Deel dit artikel: