http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Pinkpop 2015: dag 3
Veel Nederlandse acts en vooral geen Foo Fighters.
14 juni 2015, Megaland, Landgraaf
Tekst: Martijn Kuijpers
Beeld: Joost Doensen
Publicatiedatum: 16 juni 2015
"Dave Grohl, wat een mietje zeg. Breekt zijn been en zegt meteen af. Ik breek mijn nagel en sta hier gewoon." Urbanus zegt het maar even. Welkom op de Pinkpopzondag. Mogen we Urbanus & De Fanfaar [foto hieronder] een typisch Vlaams fenomeen noemen? Een strak geklede jonge rockband (ergens tussen Gorki en Clouseau) als begeleiding van 's lands grootste komiek. Zo brengt men het folkloristisch erfgoed naar het nu. Veel mensen komen uit nieuwsgierigheid kijken en de herkenning is groot bij liedjes als 'Poesje Stoei' en 'Madammen met een Bontjas'. De Fanfaar gooit een rock- of metalsausje over Urbanus' klassiekers, die helemaal in zijn element lijkt. Fraai gedaan. De mopjes tussendoor zijn nog altijd flauw en stiekem best grappig, de liedjes luchtig met lichte maatschappijkritiek. Leuke opener, goede zet van het festival.
Een enorm gretig The Deaf trapt vandaag af op Stage 4. Het is echt niet alleen Spikes bekendheid die het volk massaal naar het kleinste podium lokt. De band heeft inmiddels een aardige livereputatie opgebouwd met hun hifiversie van de beatrock uit de jaren zestig. Het spelplezier spat van het podium en de uitvoering is helder en strak. Spike lijkt helemaal in zijn element als volksmennende frontman en je vraagt je af wat hij al die jaren heeft gedacht terwijl hij de radiohitjes van Di-Rect stond af te draaien.
Als je dan weer buiten staat, de zon op het bleke voorhoofd en de blote zweetvoeten in het gras, kun je over de show van Typhoon niet anders dan in clichétermen spreken. Want het ís een zonovergoten middag en je kúnt niet stil blijven staan bij de exotische ritmes van dit ideale festivalcollectief. En ja, je krijgt er een zomergevoel van. Typhoon viert hier het succes van Lobi Da Basi, zijn vorig jaar verschenen doorbraakalbum. Springend van reggae via rock naar salsa brengt de funky band (inclusief heerlijke blazerssectie) nederpop en -hop samen en krijgen ze een menigte bleekscheten aan het dansen. We zijn er, zal Typhoon denken. En terecht.
Het zou zo mooi zijn om hier Peace als redders van de Britpop te kunnen presenteren. Nou ja, wie weet. Ze hebben in ieder geval de ongeïnteresseerde looks mee. Opvallend veel meisjes vooraan, die naast de kop van de zanger ook de catchy liedjes waarderen. De oudere bezoekers vinden het dan weer lekker dat ze een keer niet de handen in de lucht hoeven steken. De opdrachten vanaf het podium ("En nu jullie!", "Ik wil handen zien!") lijken ook op deze Pinkpopeditie namelijk meer en meer regel te worden. Niets van dit alles bij deze Engelsmannen, die lekker ongepolijst te werk gaan en een weids geluid produceren waarin echo's van Kula Shaker, Oasis maar ook Vampire Weekend terug te horen zijn.
De Jeugd van Tegenwoordig [foto hierboven] mag ook op Pinkpop zijn tienjarig jubileum komen vieren. Zo kom je zonder nieuw album toch op de mainstage, die geheel in verjaardagsstijl is aangekleed met een bar en een reusachtig kaasblok. De classics komen vanmiddag goed aan op de wei, van 'Watskeburt?' tot 'Hollereer' en 'Sterrenstof'. De geniale beats van Bas Bron krijgen een live-interpretatie die in combinatie met de gebruikelijke gekkigheid van het vocalistendrietal voor een vermakelijk optreden zorgen. Hoewel de balorigheid van de mannen deel van hun handelsmerk is, zou wat meer focus ze goed doen, willen ze de komende tien jaar hun volstrekt originele performance overeind houden.
Weinig verrassingen, deze vijfde keer dat Placebo op Pinkpop staat. Al zijn de laatste twee albums niet zo gedenkwaardig, live is de band nog altijd een lust. Al enige jaren is het op het podium een zesmansformatie, wat het geluid zowel voller als subtieler maakt. Met drie gitaren wordt een haast industrial geluid neergezet. Zo dendert 'Special K', altijd een van de prijsnummers, vanavond de wei in. Dat Placebo voorheen de soundtrack voor de teenage angst van menig puber was, is zichtbaar aan de leeftijd van het meebrullende publiek in de voorste rijen. Als tevreden dertiger is het nou eenmaal best lekker om de demonen uit je jeugd weer eens een uurtje op te roepen. Brian Molko, die wat uiterlijke trekjes van Robert Smith lijkt te krijgen, begrijpt dit en houdt de verbetenheid van vroeger nog altijd vast. Tot, eh, 'The Bitter End' dus.
Door het uitvallen van Foo Fighters vanwege het gebroken been van Dave Grohl, schuift Pharrell Williams [foto hierboven] door en wordt hij de hoofdact. Bij gebrek aan beter, zou de cynicus zeggen. Ook geen gebrek aan hits, zegt de optimist, want Pharrell put uit alles waar zijn naam op een of andere manier aan is verbonden. Dus: diverse nummers van N*E*R*D, 'Blurred Lines' van Robin Thicke en 'Hollaback Girl' van Gwen Stefani. Net als bij die andere Williams is het optreden meer een collage van liedjes dan een coherent geheel, dat krijg je dan. Aan de retestrakke liveband, met als specialisme funky jarenzeventigdisco, zal het niet liggen, aan de danseressen ook niet. Al kun je je afvragen of een aparte dansvoorstelling in het midden van de show nou zo nodig is. Dat is bij de Soundmixshow ooit ook afgeschaft en dat heeft zo zijn redenen.
In het publiek is genoeg bijval voor de vele covers, want herkenning. En zeker 'Lapdance', 'Happy' en 'Get Lucky' kwamen er lekker uit. Toch pakt Pharrell het allemaal iets te gemakkelijk aan; er staat het nodige op tape en hij lijkt bij voorbaat al van een gewonnen wedstrijd uit te gaan. Na de laatste toegift (het nieuwe nummer 'Freedom', zeker niet onaardig) is het optreden abrupt afgelopen, volgt het jaarlijkse vuurwerk en lijkt er een plots einde aan de zesenveertigste Pinkpop gekomen. Dan rest de vraag: was het een goede editie? Tja, het kon beter, maar dat lag misschien meer aan de geleverde prestaties dan de programmering. Ook werd een echte afsluitende headliner gemist. Bovendien is het met een aanbod van zestig bands natuurlijk ook afhankelijk van je eigen programma. De kritische muziekliefhebber kwam in ieder geval wat minder aan zijn trekken dan de vaste luisteraar van de Mega Top 50. Voor volgend jaar staat Foo Fighters alvast weer op het programma, nieuwe poging.
Livefoto's door Paul Barendregt.
http://www.kindamuzik.net/live/pinkpop/pinkpop-2015-dag-3/26031/
Meer Pinkpop op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pinkpop
Deel dit artikel: