http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Pinkpop 2015: dag 1
De dag van Muse.
12 juni 2015, Megaland, Landgraaf
Tekst: Martijn Kuijpers
Beeld: Joost Doensen
Publicatiedatum: 16 juni 2015
Vol verwachting klopt ons hart tijdens de warme start van de zesenveertigste Pinkpop. Jan Smeets had namelijk een verrassing rond het hoofdpodium aangekondigd. Wie echter een lopend buffet of een waterglijbaan had verwacht, komt bedrogen uit. Op het eerste gezicht is alles namelijk zoals altijd: de grazige weide met de ovalen asfaltbaan eromheen, de vertrouwde pop fier boven het hoofdpodium en de roze Brandbiertent daarnaast. Bij nadere inspectie blijkt de verrassing te bestaan uit het vervangen van de enorme front of house-geluidstent recht tegenover het podium door twee kleine tenten links en rechts uit het midden. Niet zo spectaculair misschien, maar vooral bij afsluiter Muse blijkt dit een goede verbetering, waardoor je achteraan op het veld een prachtig overzicht van het hele podium en videoschermen hebt. En vanaf het podium waarschijnlijk idem dito.
Voor opener Body Count [foto 3] is dat allemaal niet zo relevant, de heren hebben vandaag genoeg aan zichzelf. Je moet ze meegeven dat ze in de cross-over van rap en metal ooit een zekere pioniersfunctie vervulden (al zijn drie van de vier oorspronkelijke bandleden inmiddels overleden, merk de ironie van de bandnaam op), maar twintig jaar stilstand is toch echt achteruitgang. Er wordt veel geglimlacht in het publiek: soms uit nostalgie, maar meestal toch vanwege de gemaakte boosheid van Ice-T in combinatie met het basale ramwerk van de band. Geinig, maar niet hoofdpodium-waardig.
Een frissere presentatie mag je verwachten van Shaka Ponk, het Franse collectief dat het Noordpodium opent. De aantrekkelijke zangeres en 'lekker gekke' zanger mogen over de zware gitaren met een wat beats het publiek in schreeuwen. Onvermoeibaar springen ze rond en ze proberen het publiek mee te krijgen. Aan inzet geen gebrek, ondanks de eerste hoosbui van de dag, al gaan de aanstellerige poses en gekke bekken van de zanger snel vervelen. Maar het is uiteindelijk vooral het gebrek aan kwaliteit van de liedjes dat de band de das om doet. Leuk, maar niet meer dan dat.
Volgende poging op Stage 4. Het vorig jaar geïntroduceerde podium is wat afgelegen, maar er staan dan ook bands geprogrammeerd voor mensen die wat meer moeite voor muziek willen doen. Een goede zet van Pinkpop, al is het nog wel een verloren hoekje. Wie vandaag de wandeling naar de Noorse AURORA onderneemt, wordt in ieder geval beloond. De achttienjarige Aurora Aksnes komt aanvankelijk wat schuchter over (illustratief zijn de bruine emoticons in haar tweet voorafgaand aan het optreden), maar die reserve verdwijnt snel. Ze hanteert een breekbare kinderstem en dat is mooi, want daar kun je in Scandinavië nog lang mee vooruit. Zo fragiel als ze aanvankelijk overkomt, zo overtuigend is haar optreden. Er wordt gedanst en heerlijk muziek gemaakt. Mooie harmonieën, stevige band en sterke liedjes. Een optreden om blij van te worden.
Na twintig jaar is Faith No More [foto 1] terug op Pinkpop en daar zaten veel mensen op te wachten, getuige het ramvolle veld. De band speelt, geheel in wit gekleed, achter een zee van bloemen. Naar de symboliek ervan mag je raden, doe ermee wat je wilt. Het is immers die knipoog die de band mede interessant maakt. "Pretend it's a rock show", adviseert Mike Patton. Doen we, Mike. Er wordt geopend en afgesloten met een nummer van het lang verwachte nieuwe album, Sol Invictus, een terechte blijk van zelfvertrouwen. De heren kunnen het namelijk nog altijd, het scheurt en beukt en Patton is goed bij stem. Fris van de lever kun je het niet meer noemen en de concentratie is er niet altijd, maar de band staat nog stevig in de schoenen en bewijst zijn relevantie.
De nostalgicus kan meteen door naar Slash [foto 4], die zelf ook wel weet dat het publiek komt voor de nummers van dat ene bandje waarin hij vroeger speelde. Myles Kennedy is een erg goeie zanger hoor, maar zijn hairmetalgilletjes halen het toch niet bij het venijn van Axl Rose. De eigen nummers van Slash worden netjes uitgezeten door het publiek, dat de kneiters als 'Paradise City' en 'Sweet Child o' Mine' vol omarmt. Dat is natuurlijk leuk, maar je staat toch een beetje naar een coverband te kijken.
Relevanter is Muse, de logische en terechte dagafsluiter. Met een nieuw album in de binnenzak, waarop het drietal weer teruggrijpt naar zijn roots: volle bak rocken. Laat dat het nou net goed doen op Pinkpop. Aan Muse de opgave het momentum weer te pakken na een zevende album en ruim vijftien jaar bandgeschiedenis, waarin eigenlijk alles al behaald is en gemakzucht op de loer ligt. Maar het trio slaagt met verve. Het is groots, het is strak en het is overweldigend goed. Oké, je moet de pathetiek van Matthew Bellamy en de bijbehorende grote gebaren wel kunnen pruimen. Maar sta je er eenmaal voor open, dan zie je de Queen van nu. Oud of nieuw werk, elke nummer wordt aangevlogen alsof het vorige week is geschreven. Schier onbevangen raast de band door zijn repertoire, met de nadruk op Absolution en het nieuwste album, Drones. Geen 'nieuwe jasjes', maar met een solo hier en een intro daar krijgen de nummers een verse benadering.
Uiteraard wordt de show ondersteund door spectaculaire videobeelden, als verbeelding van de veelal dystopische thematiek van de band. Door de verlate sluitingstijd van het festival is het donker genoeg voor een optimaal effect. Mensen hebben minder tekenen nodig gehad een aankomende apocalyps te herkennen. Als de band dan afsluit met een ziedend 'Knights of Cydonia' zou je er bijna zin in krijgen ook. Zo was de eerste Pinkpopdag een klassieke: hier en daar wat nieuwe acts, maar in de basis gaat het om de gevestigde namen. Al was de kwaliteit wat wisselvallig, de kans dat het optreden van Muse deze Pinkpop wordt overtroffen is gering. Zeker nadat het publiek de nacht in kan met het bericht dat Dave Grohl zijn been gebroken heeft en het dus hoogst onzeker is of Foo Fighters het festival zullen afsluiten.
Foto Faith No More door Paul Barendregt, foto Slash door Hub Dautzenberg en foto Body Count door René Bradwolff.
http://www.kindamuzik.net/live/pinkpop/pinkpop-2015-dag-1/26029/
Meer Pinkpop op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pinkpop
Deel dit artikel: