http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Pinkpop 2014: zondag
Pinkpopzondag kleurt ouderwets roze.
08 juni 2014, Megaland, Landgraaf
Tekst: Jelmer Luimstra
Publicatiedatum: 11 juni 2014
Waar de Rolling Stonestong op de Pinkpopzaterdag domineert, kleurt de zondag op vertrouwde wijze roze. De veel te warme zwartgekleurde Stonesshirts mogen weer uit en het Pinkpophoedje blijkt als vanouds de beste bescherming tegen de zon te zijn. Met acts als Ed Sheeran en Limp Bizkit is dit een typische Pinkpopdag, maar de zondag heeft ook een Brits randje door publiekstrekkers Arctic Monkeys, Editors en The Kooks.
Tijdens de hausse van Britse pop rond 2006 waren The Kooks nou niet bepaald een band waarvan het stoer was om te zeggen dat je van ze hield. Kaiser Chiefs of Editors: daar kon je mee aan komen zetten, maar de poppy vocalen van Luke Pritchard werden door de gemiddelde muziekliefhebber toch wat minder serieus genomen. Volledig onterecht, zo blijkt vandaag. Waar Kaiser Chiefs en Editors inmiddels hebben gekozen voor een wat oppervlakkiger stadionrockgeluid, blijven The Kooks namelijk vernieuwend.
Dat blijkt al vanaf het moment waarop de band begint te spelen op de Main Stage en het nieuwe nummer 'Down' inzet. Het viertal combineert zijn Britse pop hier met R&B en motown en dat komt live goed tot zijn recht. Pritchard beschikt nog steeds over een sterk stemgeluid met een hoog bereik, de band speelt strak en de nieuwe sound overtuigt. Naast meer nieuw werk brengt het kwartet uit Brighton ook waar het gros van het publiek voor komt: klassiekers als 'She Moves in Her Own Way', 'Ooh La' en 'Naïve'. En die klinken een krappe tien jaar na dato eigenlijk helemaal niet zo verkeerd. Concluderend: The Kooks zijn terug en doen geen grote concessies aan hun sound. Oftewel: een perfect concert onder de 'zon' - ook al zo'n typisch Kookssongonderwerp.
Pinkpop is het Nederlandse festival van de grote namen en is dan ook niet bij uitstek de plek om 'nieuwe' muziek te ontdekken. Dat gemis werd de organisatie zelf ongetwijfeld ook duidelijk, en daarom is er nu Stage 4, waarop nieuw talent geprogrammeerd staat. Het Belgische Intergalactic Lovers doet dit podium op zondag aan. Dat België in de zaal ook vertegenwoordigd is, blijkt direct aan het hoge aantal Belgische vlaggen, hoedjes en shirts. Amai, maar dat Intergalactic Lovers, is het ook wat? Absoluut. Het Belgische kwartet, live aangevuld met vijfde bandlid, speelt op Feist geïnspireerde sprookjesachtige popmuziek, aangevoerd door de dromerige vocalen van zangeres Lara Chedraoui. Ze danst op een (door haarzelf omschreven als) spastische wijze, beweegt haar lange haren alle kanten op en is hierdoor een intrigerende podiumpersoonlijkheid.
De overige bandleden geven haar een strakke muzikale ondersteuning, waardoor het geheel de juiste diepte krijgt. Wel jammer is het dat de enthousiaste bewegingen van Chedraoui in schril contrast staan met de rest van de bandleden, die aan de grond geketend lijken te zijn. Iets meer bewegingen zou de band live enthousiaster kunnen later overkomen. Muzikaal is het verder een fijne band om naar te luisteren en bekendere nummers als 'Islands' en 'Shewolf' zorgen terecht voor de nodige respons uit het Belgisch/Nederlandse publiek. Kleine kanttekening: na een tijdje gaat het songtechnisch wel wat op elkaar lijken en iets meer variatie zou nog welkom zijn voor deze band.
Op de Main Stage staat vervolgens het Britse Editors. De band brak in 2005 door met album The Back Room, dat vol stond met aan Joy Division refererende doomrock, al wilde de band zelf nooit iets weten van die vergelijking. R.E.M. was de voornaamste invloed, zo heeft zanger Tom Smith altijd beweerd en op het nieuwe album The Weight of Your Love klinken de invloeden van Michael Stipe en consorten meer dan ooit door. De Pinkpopweide krijgt een grote dosis materiaal van het in 2013 verschenen vierde album voorgeschoteld. 'Honesty', 'A Ton of Love', 'Formaldehyde': allemaal komen ze voorbij in de groots opgezette show van de band.
Qua performance komt het optreden van de band nog redelijk over, maar artistiek weet Editors echter niet meer te overtuigen. Klassiekers als 'Papillon' en 'Munich' zijn live nog altijd even sterk, maar het - relatief - nieuwe werk mist de scherpe randjes die de band ooit zo sterk en overtuigend maakten. De spastische bewegingen van Tom Smith lijken hierdoor dan ook eerder gespeeld dan echt. Popfeitje: het Britse viertal stond al op Pinkpop in 2006, toen nog in de tent. De band die daar toen stond voerde geen act op: Tom Smith die op het punt van exploderen stond rende alle kanten van de zaal op, zwaaide wild in het rond met zijn armen en had daar geen gestylede zonnebril voor nodig. "All sparks will burn out in the end."
Zijn The Rolling Stones de grote 'klassieke' publiekstrekker van deze editie van Pinkpop, Robert Plant & the Sensational Space Shifters verdienen zeker de tweede plaats. Pinkpop heeft dit jaar niet alleen de band van 'Angie' op het affiche, maar ook de zanger die begin jaren zeventig 'Stairway to Heaven' inzong. Anno 2014 staat hij op de 3FM Stage in een blauw hippiegewaad en krijgen zijn nieuwe songs een omlijsting van wereldmuziek. Allerhande exotische instrumenten worden ingezet om zijn nummers een extra dimensie te geven. Opvallend is overigens dat Robert Plant nog steeds goed bij stem is, alhoewel de 65-jarige zanger nu ook weer niet meer dezelfde schreeuwstem heeft als in de jaren zeventig.
Waar The Rolling Stones kiezen voor de best of-tour en dus het grote geld, blijft Robert Plant experimenteren met nieuwe geluiden en dat resulteert in een fijne, originele show. Een hardrockicoon dat experimenteert met wereldmuziek: dat zie je niet zo vaak - we bedoelen maar. Naast nieuw werk is er ook ruimte voor een klassieker van Led Zeppelin. Helemaal op het einde wordt de classicrockfan beloond met 'Whole Lotta Love' en dat is het dan. Plant wilde geen miljoenentour met Led Zeppelin, hij wilde nieuwe muziek maken met zijn eigen band en neemt daarbij genoegen met podia als de 3FM Stage. En dat siert de man.
De dag wordt op de Main Stage afgesloten door Artic Monkeys. Waar het de bandleden in hun begindagen nogal eens verweten werd dat ze zich te weinig als rocksterren zouden kleden, kan dat kritiekpunt tegenwoordig van tafel. Alex Turner heeft zijn haar strak naar achteren gekamd en staat strak in het pak, als de Elvis Presley van 2014. Het album AM zorgde in Groot-Brittannië voor een bijna even grote hype als debuutalbum Whatever People Say I Am, That's What I'm Not. In Nederland was dit succes er ook, maar was de hype iets minder groot dan in het thuisland van de voormalige 'snotapen'.
Wie de livereputatie van de band een beetje kent, weet dat Arctic Monkeys geen concessies doen. Tijdens Humbug speelde de groep zijn nummers bijvoorbeeld erg traag en nu, tijdens AM, zitten we in de periode dat de band experimenteert met R&B-vocalen - waar hoorden we dat eerder vandaag? De band speelt opmerkelijk veel nummers van zijn nieuwe plaat, wat ten koste gaat van het spelen van sommige festivalklassiekers. Aan de ene kant is het jammer dat het publiek hierdoor minder nummers als 'I Bet You Look Good on the Dancefloor' en 'Brianstorm' te horen krijgt, aan de andere kant past deze koppige houding bij Arctic Monkeys. Alsof Alex Turner lijkt te zeggen: Arctic Monkeys anno 2014 is AM, ook op Pinkpop en wie dat niet bevalt kan naar huis gaan. Erg empathisch is het allemaal niet, eigenzinnig en overtuigend is de strakke rockshow wel.
Sfeerbeeld bovenaan door Jelmer Visser
Foto Intergalactic Lovers door René Bradwolff, foto's Editors en Arctic Monkeys door Hub Dautzenberg
http://www.kindamuzik.net/live/pinkpop/pinkpop-2014-zondag/25082/
Meer Pinkpop op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pinkpop
Deel dit artikel: