http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Pinkpop 2004
Pinkpop 2004; hoogte- of dieptepunt? KindaMuzik was erbij en doet verslag.
29 mei 2004, Festivalterrein, Landgraaf
Tekst: Xander van Aart en Sven Schlijper
Beeld: Miranda van den Broek
Publicatiedatum: 05 juni 2004
Pinkpop bleek dit jaar meer dan ooit een zapfestival. Niet van tent naar tent
maar van bezoeker naar bezoeker. Nog nooit waren de verschillen onderling zo
groot. Maar dat krijg je als je Tiësto (Dolf Jansen: Hij heet eigenlijk DJ
Tiësto maar dat DJ weet je al) tegenover de Sugababes zet. En daartussenin
uiteenlopende acts als Audio Bullys en The Datsuns. Onze verslaggever Sven zag
op de maandag compleet andere gezichten dan op de twee dagen ervoor, wat
aangeeft dat Pinkpop’s keuze om meer TMF acts neer te zetten blijkbaar een
juiste is geweest.
Uitverkocht raakte het festival dit jaar niet. De volgende
dag werd zelfs bevestigd dat het festival verlies heeft gedraaid. Sven Schlijper
vond het prima want in zijn eerste notitie meldde hij dat er dit keer geen rijen
stonden en dat de sfeer erg gemoedelijk was. Ikzelf constateerde vrij veel
groene grasvlekken op mijn TV scherm maar naarmate de hoofdact naderde was dit
euvel snel verholpen. Maar laten we bij het begin beginnen.
ZATERDAG
Opener 37 Stabwoundz maakte het ten dele waar. Het publiek keek dan ook de kat
uit de boom bij de Limburgers. Metalcore van het straffe soort. Een gruntende
zanger brulde zich door de nu-metalen hardcore songs heen, met een opvallende rol voor de
drummer. Het geluid was hard maar niet verfijnd en daarmee kwam de metal niet
helemaal over. Alle ogen waren vervolgens gericht op Brainpower en zijn ADHD.
Ten onrechte, want Brainpowers nieuwe clan verviel voornamelijk in clichés, al
funkte het hier en daar behoorlijk. Natuurlijk kwam Brainpowers’ ‘Dansplaat’ nog
even voorbij, maar verder leek het oude jongens/hiphop krentenbrood op het
podium, met een gastrolletje voor Di-rect gitarist Spike. Dus veel armengezwaai en meer
dagelijkse aanbevolen hoeveelheid dopeness. Jammer dat een van Neerlands beste
rappers op een van Neerlands grootste festivals niet aan het stigma ‘wel aardig’
kan ontkomen.
Roy Paci wist wel te overtuigen met zijn swingende rocksteady, dubby ritmes en
opzwepende, skankbare tempo-ska. Steeds weer met een mediterraan sausje. Dik
feest op het veld dus. Waarna Paci en consorten het publiek uitvoerig bedankten
door rode rozen aan de dames vooraan aan te bieden. Een mooie geste van een band
die een goed uur lang daadwerkelijk voor een feestje had gezorgd. Volgend jaar
weer? Veldman Sven was niet zo te spreken over het Haarlemse The Sheer. “Gekwijl
in de ruimte”. Hun britpop is dan wel absoluut niet origineel, de titel van hun
debuutalbum dekt de lading. ‘The keyword is excitement!’ Hun performance was
gretig en spontaan maar ook een beetje vlakjes. Komt omdat hun nummers toch wat
weinig inhoud hebben. Al ging de coverversie van Madonna’s ‘Material Girl’ erin
als zoete koek bij de vrolijke festivalgangers.
Hun tijd was wel verdoen gegaan bij Hoobastank. Wat deed die band daar
eigenlijk? Nou, vooral stupide en voorspelbare pubermuziek maken. Amerikanen die
op zeker gaan door nu-metal te combineren met platvloerse pop. Maar dan zonder
de humor van een Alien Ant Farm. Saai, ongeïnspireerd en vooral slecht, volgens
onze correspondent op het veld. Maar door het lekkere weer niet echt irritant.
Zomerse muziek haalt immers altijd het beste in de mens naar boven.
Vive La Fête bleek voor menig serieus poprecensent te grillig en campy, veldman Schlijper liet de eighties kitsch zich goed smaken. Supersimpele electropoprock vol geile
refreintjes van zangeres Els Pynoo en enkele uit het publiek getrokken ‘danseressen’. Hilarisch en fout, maar ook muzikaal overtuigend, bezwerend, heftig en dus een prachtshow. Nee, het kwam niet door Pynoo’s weinig verhullende outfit dat dit optreden door Sven tot de beste van de zaterdag werd verkozen. Dat terwijl Vive la Fête op de VPRO website volledig onderuitgehaald werd. Zo zie je maar weer: meningen verschillen en het is op z’n minst al noemenswaardig dat de Belgische groep zo extreem ontvangen werd. Een show waar je dus niet omheen kon en er wérd over doorgepraat. Niet in het minst vanwege de tenenkrommende toegift cover ‘I Feel Love’ met vocalen door een lopende paspop: het plastisch-chirurgische bouwpakket MC Fashion…
Over HIM valt te twisten. Want iedereen had het over HIM. Zanger Valo werd
schaamteloos aanbeden door tientallen gothic meisjes en zijn band klonk strak en
vooral loepzuiver. Pakkende popgothic met Valo als stralend middelpunt. Misschien
wel de grootste verassing van deze Pinkpop editie. Hoewel het leidend voorwerp
HIM niet goed bij stem was klaagden de fans geen moment. Wat wil je ook met
lekker duister uitgevoerde covers van ‘Wicked Game’ en Neil Diamond's ‘Solitary Man’.
ZONDAG
Het gitaargeoriënteerde publiek heeft vandaag gezelschap gekregen, meldt veldman
Schlijper me. Dagkaartmensen die speciaal voor Tiësto zijn gekomen, je pikt ze er zo tussenuit: designeroutfits, witte broek, dure zonnebrillen.. Seeed deed
goede zaken. Het Berlijnse reggae collectief hield zich prima staande en de drie
frontmannen hielden het publiek goed vast met hun losse danspasjes. Dit was
entertainment zoals we het willen zien. En de muziek was nog eens goed ook.
Een ideale festivalact.
Kaizer’s Orchestra deed vooral meer van hetzelfde. Maar dat
hetzelfde blijkt nog altijd goed genoeg om te overtuigen. Kwamen op met Tom
Waits’ ‘The Black Rider’ en de toon was dus meteen gezet. Klimmen op olievaten,
dissonante Noorse akkoorden vol brute energie, ludieke variaties in
podiumopstelling, alles zat er weer in. De klad is er blijkbaar in geraakt en
dus was Kaizers’ niet zo briljant als het had kunnen zijn. Less Than Jake was
wat dat betreft stukken vermakelijker. Niet dat hun punk hoogdravend of
vernieuwend te noemen is, maar omdat zij het veld massaal in beweging kregen. Of
in ieder geval een groot deel ervan. Want de band presteerde het om een groep
van enkele honderden festivalgangers minutenlang rondjes rond de geluidstoren te
laten rennen. En dan de zon er nog bij, het kon haast niet op. Maar ondanks dat
grappige tafereel blijft Less Than Jake natuurlijk wel een erg doorsnee
punkbandje.
Nog net iets moeilijker vermaak bij Audio Bullys. Hooligans in
tha place! En dan beuken maar middels een lekkere DJ set met de vetste en hipste
dancehall en hooligan techno hits van DJ Tom Dinsdale. En snotjoch Simon Franks
die de tent lekker opzweepte. Van voor tot achter, want kuddeschapen vreten
alles. De greatest hits werden verrijkt met twee nieuwe nummers en de tent
stroomde al snel vol. Volgens veldman Schlijper niet alleen omdat het stevig begon
te regenen, want al doen de Audio Bullys eigenlijk steeds hetzelfde trucje, over en over en over; het wérkt wel. Nog maar even de voetjes van de vloer dus
Grasvent Schlijper werd bij aanvang van T. Raumschmiere haast de tent uit terug
het veld op geblazen. Marco Haas uit Berlijn met band had de uitersten van zijn
mengtafel opgezocht en met succes. Oorverdovend en hersenslijpend. Maar was het
goed? Weten wij veel! Er werd vooral verwonderd. Alsof Steve Albini de
draaitafel van Underworld te lijf ging. De Duitser bewees punker dan punk te
zijn. En zijn beats zijn gortdroog maar dansbaar als de pest. Een typisch geval
van je aan het achterhoofd krabben en je afvragen of het nu goed was of niet.
Maar het geluid was dus veel te hard. En juist dat deed veldman Schlijper er bijna
toe beslissen fan te worden van The Rasmus. Maar dat was dus niet zo goed.
Ofwel: wat een vreselijke kutband! Ja ik weet het, ze hebben al meer platen
gemaakt en bestaan al bijna tien jaar. Maar verdomme dat die gast z’n haar net
iets te lekker heeft zitten en dat zijn kleertjes wel erg fijntjes gestreken
zijn. En dan die foute ‘new millennium’ Bon Jovi hardrock! Aalgladde, totaal
risicoloze, door dwepende meisjes aanbeden rock ’n roll onterende
hitparadetroep!
“Het had toch wel wat”, berichte onze veldman vanuit Landgraaf na het optreden
van de Pixies. Hoewel niet erg geïnspireerd en alle contact met het publiek
vermijdend bleek hun greatest hits-set zeer de moeite waard en vooral van het
niveau waarop de fans hadden gehoopt. Maar vrijwel iedereen stond daar uiteraard
wel met de allerbeste bedoelingen. Hilarisch was het moment toen een fan door
een duizelingwekkende klauterpartij het podium had weten te bereiken en een
stoïcijnse Black Francis bij zijn enkels omarmde. Als een huis stond de show en
checkten we de dynamische nummers die je later in zoveel bands terughoorde en
genoten we, al regende het zachtjes van de 18, 19 songs die de Pixies er in
volle vaart tegenaan gooiden. Na een klein uur Pixies wist iedereen weer hoe
goed Black Francis liedjes kan schrijven en hoe lekker Kim Deal ook weer was.
Vroeger. Een geslaagde reünie dus, maar het siert de band allerminst dat er geen
geluid of beelden van hun concert uitgezonden mochten worden. Een gemiste kans
want de band deed er wel alles aan qua promotie om het aanstaande concert in een
zekere bierhal uit te verkopen middels posters, gratis T-shirts en overige
ludieke bullshit. The Pixies Sellout Tour 2004, onder die noemer reizen de proto-grunge/indierockers de wereld over: zelfkennis. Prachtmuziek, vervlogen tijden, muzikale glorie en heel, heel veel cashen. Om kort te gaan; niet zo onafhankelijk en terwijl de
festivalganger de tranen vol goede bedoelingen uitwreef bleef de televisiekijker
met een zure nasmaak achter.
Dave Clarke zullen we binnen de redactie van KindaMuzik voortaan controversieel
moeten noemen. Veldman Schlijper verafgood de DJ vanwege zijn “moddervette
beats, fraaie opbouw en prachtgeluidseffecten”, mijn mening is minder genuanceerd.
Ik snap best dat er mensen zijn die dansen op dit soort muziek maar vanachter de
TV leek het alsof elke ‘twist’ aan zijn modulatieknop willekeurig was en op geen
enkel moment leken de overgangen lekker te lopen. Ik zal er wel geen snars van
begrijpen maar in de tent schijnt het dus briljant te zijn geweest. After
Forever was het alternatief voor mensen die niet van Tiësto houden. Ze speelden
een fijne set met voornamelijk bekend werk. Er was bovendien veel aandacht
besteed aan de aankleding van het podium en de uitstraling was dus dik voor
elkaar. After Forever eerde en passant Maiden met de cover ‘The Evil That Men Do’.
Het recept is duidelijk: evil hands in de lucht, mooi gebalanceerd geluid; internationale allure en gewoon een prima uurtje ‘mettul’ van eigen bodem.
DJ Tiësto. Wie had dat ooit gedacht! Zoals gezegd; het veld was volgestroomd met liefhebbers van dansmuziek. De beste DJ ter wereld wist zich er wel raad mee. Hij draait zijn plaatjes in de beste hard/zacht traditie. Niets mis mee vond het publiek en veldman Schlijper. Maar het wat was plat, simpel en voorspelbaar, vervolgde hij. De mega sensationele laser, video en dansshow van de Bredanaar zelf ten spijt. Op TV kwam het lekker over, maar toch vraag ik me af hoe die man platen kan draaien op een podium dat bijna bezwijkt onder het gespring van de DJ. Het hobbelde nogal en bovendien stonden er zichtbaar drie CD spelers opgesteld. Dat was toch niet de bedoeling?
MAANDAG
Maar dat was pas mooi voor het Tilburgse Wealthy Beggar. Hadden ze zich
wekenlang stil moeten houden over het feit dat ze op de reservelijst van Pinkpop
stonden, mochten ze nog spelen ook! Toch niet voor niets twee dagen backstage
rondgehangen! De show was even professioneel als degelijk. De liedjes zijn even
sentimenteel als vrolijk en getuigen van een gezonde experimenteerdrift. Waarom
kwam het dan toch zo statisch over? Waarom is Wealthy Beggar geen festivalband?
Waarom werkt het niet zoals het zou kunnen werken? Simpelweg omdat het allemaal
zo braafjes is.
Novastar sleurde het publiek in de 3FM tent moeiteloos mee.
Wanneer hij en zijn band flink loos gingen klonken ze haast als U2. Neil Young
is een ander referentiepunt. Joost Zweegers is gezegend met een prachtige stem
en dat was vooral de reden waarom zijn optreden een goede indruk achterliet.
The Datsuns gierden uit de startblokken. Zij hebben de songs, de looks en
natuurlijk een geweldige frontman. Lange wapperende manen, vuige riffs en
pakkende refreinen. Fijn dat er tussen al dat commerciële geweld nog plaats is
voor pure rock ’n roll op Pinkpop. Echt lekker wakker meteen. Goed optreden.
Dat kan ook gezegd worden van The Thrills. Een beetje saai ziet het er wel uit, maar de songs beklijven. Dan weer Beatles, dan weer Stones maar altijd fraai uitgevoerd. Voor velen een eye-opener.
Franz Ferdinand speelde een bij voorbaat gewonnen wedstrijd en kreeg
het publiek dan ook goed mee. Natuurlijk hebben we alles als eens eerder gehoord
(XTC en Talking Heads) maar het klinkt lekker fris, ziet er perfect uit en
bleef nog eens overeind ook. Heel gaaf, vonden veel mensen.
Goldfrapp bleek ook een hoogtepunt. Gekleed in een sexy pakje met een fraaie
staart!) lonkte zij naar de gunsten van de mannen vooraan terwijl haar band
geile discofunk ten gehore bracht. Absoluut sterk gespeeld en vooral sensueel,
opruiend en dwars. Allison Goldfrapp pakte de tent in. Vooral bij hitje ‘Train’.
Toen werd het pas echt feest.
Roisin Murphy van Moloko is net als Allison Goldfrapp een beetje raar. Ze speelden buiten en het ondergaande zonnetje scheen dus dat werd dansen. Een extra lange versie van hit ‘Sing it back’ maakte het een echt feest.
Feest ook bij Jet want kuddedieren vreten, het moge bekend zijn, écht alles. Leuk bandje met een nog leuker hitje. Maar helaas konden de Australiërs niet aan de torenhoge verwachtingen voldoen. De jongens en meisjes van de MTV-generatie
dansten intussen alsof hun leven er vanaf hing. Op TV kwam het nogal luchtig
over. Grasvent Sven schuilde voor de regen bij Ojos de Brujo en werd aangenaam
verrast. Een beetje vreemd was het wel. Flamenco met beats, een spannende
Spaanse zangeres en een rapper. Hoewel exotisch en wat moeilijk pakkend, uiterst
fris en vooral: leuk om naar te kijken.
The Roots zijn al jaren de beste live hiphop band ter wereld. Ook vandaag weer. Aangedreven door de lome beats van drummer ?uestlove speelden zij vooral nummers van hun vorig jaar verschenen album Phrenology. Duidelijk was dat hier een aantal zeer getalenteerde jongens bezig waren. Niet geweest? Dom, dom, dom wat oh wat klinkt hun vrolijke funky hiphop toch lekker. Starsailor zweerde in de 3FM tent bij intense klaagzang en wonderschone melodieën. James Walsh blijft een kleine man met een ongekend groot talent. Vooral de heftig groovende uitvoering van ‘4 to the Floor’ mocht er zijn.
Dat er veel jongeren op de Sugababes afkwamen viel te verwachten. Ook veel
oudere popliefhebbers en hardrockers konden de verleiding niet weerstaan even
een kijkje te gaan nemen bij de drie popdiva’s. Na een intro van Led Zeppelin’s
‘Kashmir’ begon de vlotte popshow. Wat danspasjes, drie live zingende mooie
meiden en een lekker erop los slaande drummer. Visueel wat magertjes maar wel al
die lekker pakkende hits als ‘Round and round’ en ‘Hole in the head’. Jammer dat
het top veertig werk vooral vooraan in de set zat want na een half uurtje was de
verassing er toch wel af. Feit blijft dat de dames Pinkpop hebben overleefd.
Ofwel; het grote gelijk van Jan Smeets. The Black Eyed Peas waren ook een
vreemde eend in de bijt. Volgens de een afschuwelijk en bovendien veel te poppy,
de ander repte over een wereldband met dito show. Hoe het ook zij, de hits
kwamen vurig uit de speakers en vooral danser/rapper Taboo bleek net als de
anderen een prima performer. Tijdens het lang uitgesponnen ‘Where is the love’
kreeg George W. Bush er nog even van langs en beklaagde de band zich Amerikaan
te zijn. Een tikje makkelijk, maar ze hadden het ook niet hoeven doen.
Spektakel bij N*E*R*D. Vooral vanwege frontman Pharell Williams. Zijn opkomst
deed het veld haast exploderen. Toen zijn band SpyMob het intro van ‘She Wants
To Move’ inzette was het duidelijk: dit gaat een feestje worden. Niet in de
laatste plaats omdat Williams na enkele nummers zich van zijn shirt ontdeed.
Schreeuwende meisjes en dansende jongens rolden over elkaar heen en N*E*R*D kon
eigenlijk niets meer fout doen, ondanks de hevige regenval tijdens hun show.
Sommige bezoekers beklaagden zich erover dat Williams tijdens de show nogal
opzichtig wat meisjes vroeg later backstage te komen. Ik zeg: die man is gewoon
met z’n imago bezig. En dat dat imago van voor tot achter klopt bewees zijn
optreden. Een inkoppertje, dat wel.
Lenny Kravitz bleek mateloos populair. Maar ook braaf. En een beetje een zeikerd want zijn optreden mocht niet op TV. Nou vooruit, alleen een jamversie van ‘Always on the run’. En zo klonk het hele optreden, meldde Grasvent Sven. Lenny pakte het veld in met zijn coole pimp imago en speelde netjes alle hits. Maar wat was het langdradig en ook wel een beetje saai. Vooral de lange jam in het middenstuk was te veel van het goede. De
bezoeker kreeg echter waar voor zijn of haar geld. Want de hits, die krijg je toch wel te horen, zo is Lenny dan ook wel weer: eager to please.
Eindelijk is het dan zover. Een band als afsluiter op Pinkpop die door kan stoten naar het niveau van pak ‘m weg Smashing Pumpkins of Rage Against the Machine. Want Muse is hard op weg naar eenzelfde toppositie. Ondersteund door een fraaie licht- en videoshow liet het drietal vooral veel Absolution materiaal horen, maar gelukkig wel doorspekt met genoeg hits. De haast hysterische zanger/gitarist Matthew Bellamy wil nog steeds graag tien ideeën in een enkel nummer stoppen waardoor het vooral een springerig geheel wordt. Maar het geluid was velen malen beter dan de vorige keer dat ze op Pinkpop stonden en het publiek wilde en kreeg zelfs een toegift. Toch blijft het opvallend dat Bellamy zoveel beter is dan zijn bandmaten. Muse was erg goed maar je blijft je toch stiekem afvragen wat de tengere jongeman met andere, betere muzikanten zou kunnen bewerkstelligen. Respect voor Bellamy en zijn maten. Dat komt wel goed met die knullen.
Hoewel zonder echt vuurwerk, had Pinkpop in Muse in ieder geval een knaller van een afsluiter in huis gehaald. Zo kwam het toch nog een beetje goed met Pinkpop 2004. Jan Smeets spreekt over een Classic Pinkpopdag voor 2005. Bands als Status Quo nog eens laten optreden, of Golden Earring. Wij zeggen: niet doen Jan. Gedurfd waren de keuzes zeker dit jaar. Lang niet altijd pakten ze goed uit. Soms wel en je steekt wel je nek uit. Daarvoor toch: respect. Oppassen dat je vooral de gitaarminnende bezoeker niet verliest aan de beats (want daar heb je Lovefields toch voor, hè Jan?).
Maar wat is er mis met dit idee? 35.000 Mensen leverden nergens drukte op, problemen, rijen, geduw en getrek. Relaxte sfeer alom. Hou het daarop, boek een paar kanonnen en vul je programma verder met bandjes die voor een appel en een ei spelen. En valt er voor meningeen weer wat te ontdekken op Pinkpop namelijk. Zo was het paar jaar geleden nog. Dat kan toch nog steeds? Wij geloven erin. O, en laat je niet weer zo vreselijk piepelen Jan, door een headliner te boeken die Tante Mojo even later in een stadion neerzet. Even een hartig woordje over nakaarten dus. Kun je volgend jaar met een fris hoofd aan de volgende editie beginnen. En rij je ons reporter ter plekke misschien niet meer (bijna) van de sokken op je scootertje…
foto's (3-7) met dank aan Mark en Greetsia van Hyperphoto: www.hyperphoto.nl
http://www.kindamuzik.net/live/pinkpop/pinkpop-2004/6238/
Meer Pinkpop op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pinkpop
Deel dit artikel: