Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De kampeerders zijn vroeg wakker. Het tentfeest duurde maar tot drie uur 's nachts, dus de gemiddelde bezoeker staat om half negen weer onder de douche. Het zal wel komen doordat de meeste tenten al tot een sauna zijn omgetoverd. Jan Smeets heeft geluk dat het mooi weer is met een zachte bries, want dat verzacht de pijn voor de mensen die speciaal een kaartje hebben gekocht voor Depeche Mode.
Het is ongewoon druk bij De Staat [foto boven]. Gelukkig maar, want de Nijmeegse band zet een geweldige liveperformance neer. De bandleden bewegen druk over het 3FM-podium en proberen vaak zo dicht mogelijk bij het publiek te komen. Zelfs de drummer laat zijn stokken voor een moment liggen en jut het publiek zo hard als hij kan op. Wanneer zanger Torre Florim de zin "I like to play" inzet, maakt het publiek deze zo hard mogelijk af met de woorden "but I don't know the game!" Zelfs Florim schrikt van de massale reactie. "Ik wil graag Bruce Springsteen bedanken voor zijn geweldige voorprogramma", grapt de frontman na een oorverdovend applaus. Met een grote grijns op zijn gezicht verwoordt Florim zijn eigen optreden: "Volgens mij gaat het wel goed, zo'n eerste Pinkpop." Hij heeft meer dan gelijk. (DV)
De eerste mainstageact van de zondag is Milow. Meteen na het optreden van De Staat slaagt de Belg er fantastisch in om een slaapliedje te zingen. Meerdere slaapliedjes zelfs. De zoete popliedjes slaan niet aan bij het publiek. 'Ayo Technology' laat wat mensen meezingen, maar een groot deel imiteert Milow door middel van het expres enorm zeikerig en hoog de woorden meeblèren. Zelfs de cover van Van Morrisons 'Brown Eyed Girl' kan de boel niet redden. (DV)
Door het optreden van Milow is het misschien wel zo druk bij Kyteman [foto boven]. Rijen mensen staan buiten de tent. Maar als je de kleine kans hebt om het optreden te kunnen zien, maak je een spektakel mee. Het hiphoporkest staat bekend om zijn uitbundige, opzwepende shows en ze maken het nog waar ook. Colin Benders dirigeert met zijn handen de band én het publiek. De trompettist houdt de volgorde van zijn debuut The Hermit Sessions aan en al vroeg klinkt uit de blazende trompetten het bekende intro van 'She Blew Like Trumpets', vrijwel meteen opgevolgd door 'U-Town University'. Rapper Pax waagt zelfs nog een poging tot zingen. Met succes. Als Benders aankondigt dat hij en het orkest even gaan jammen, gaat het muzikale dak eraf. Pinkpop heeft nog nooit zoveel geklapt, tijdens en na de show. (DV)
Met hun tweede album The Great Escape hebben The Rifles er weer een plaat bij met leuke, ongecompliceerde britpopnummers. Een echte uitstraling heeft de band niet, evenmin echt interessante muziek. Maar dat mag de pret niet drukken. De tent is niet zo druk als bij Kyteman, maar het publiek danst bijna even heftig mee als een uur geleden. De Londenaren spelen de muziek wel een tikje harder en feller dan op de plaat zelf. Zo komt de prima single 'The Great Escape' een stuk intenser over. Wanneer zanger Joel Stoker "Sing it!" tegen het publiek roept, blijven de toehoorders stil. Ze kennen de tekst niet. En hoe goed de band ook zijn best doet, The Rifles blijven toch een zoethoudertje voor het einde van de middag. (DV)
Vier jaar geleden gaf Madness een van de meest teleurstellende reünie-optredens ooit; in de Melkweg stonden er enkel flauwe covers van het toen net verschenen album The Dangermen Sessions op het menu en nauwelijks eigen hits. Gelukkig zijn Suggs en co. deze keer niet zo eigenwijs; de Londenaren beginnen meteen met 'One Step Beyond' en 'Embarrassment'. Zanger Suggs praat de set prettig stekelig aan elkaar; we zien er ondanks de roze hoedjes mooi uit vandaag (zelf draagt hij een zalmroze outfit) en de "lazy bastards" van Depeche Mode krijgen ook nog een sneer. Maar uiteindelijk draait het om die klassiekers; 'Baggy Trousers', 'Our House' en 'Nightboat to Caïro' zorgen op een zonovergoten weide voor een onvergetelijk uurtje. Madness is met Bruce Springsteen en The Killers de absolute uitschieter op het hoofdpodium van Pinkpop. (HV)
Het publiek splits zich erg duidelijk op wanneer White Lies en James Morrison op hetzelfde tijdstip spelen. De kinderen scheiden zich van de ouders. Nu is de rockband uit Londen verre van volwassen, maar toch. Het duistere geluid knalt zuiver door de tent en veel mannen met zwarte shirts (inclusief doodskopprint) zingen luidkeels mee met nummers als 'To Lose My Life', 'Farewell to the Fairground' en 'A Place to Hide'. Knap met een debuut dat pas een paar maanden uit is. Hoewel de heren van White Lies geen enge figuren op hun shirts hebben staan, zijn ze ook geheel in het zwart gekleed. Dat volwassen statement willen ze dan natuurlijk wel weer meegeven. Als afsluiter van het optreden speelt de band het opfleurende nummer 'Death': om de dag nog lekker mee door te komen. Misschien mag het thematisch wat moeilijk te verteren zijn, muzikaal gezien is het een heerlijke meezingafsluiter van een fijne performance. (DV)
Als vervanger van Depeche Mode is Krezip [foto rechtsboven] opgetrommeld. "Helemaal uit het buitenland dus we moeten ze dankbaar zijn", aldus Jan Smeets. De Tilburgse band heeft een kant-en-klare hitlijst van jewelste en speelt alle nummers die vroeger - en zelfs nu nog - op TMF te zien waren. Het publiek zingt en beweegt stiekem mee, uitgezonderd de horde jonge fans aan de rand van het podium. Toen Krezip twee jaar geleden voor Amy Winehouse inviel, coverden ze het nummer 'Rehab'. Tijdens hun laatste Pinkpopoptreden flikken ze het weer en moet 'I Just Can't Get Enough' eraan geloven. Even een mes in de rug steken van de Depeche Mode-liefhebbers kan geen kwaad, zeg maar. Veel mensen ergeren zich namelijk kapot. Maar als het pianodeuntje van 'I Would Stay' over de grasvelden klinkt, zijn ze het al weer snel vergeten. Het publiek zingt bijna het gehele nummer, zangeres Jacqueline Govaert is eerder de tweede stem. (DV)
In de trant van 'ohja, dat was ook nog een hit' is daar Keane [foto linksboven]. De knuffelbare zanger Tom Chaplin ziet eruit alsof hij zo uit de jaren negentig is gekomen. Een knalroze shirt met daaroverheen een felblauw glad trainingsjackje. De heren kleden zich precies in de stijl van hun laatste album Perfect Symmetry. Al snel merk je dat de band publieksfavoriet is; je kunt ook weinig tegen ze hebben trouwens. Chaplin doet een raar dansje, waarbij hij zijn voeten om de beurt van de grond haalt en de headbangende toetsenist Tim Rice-Oxley gaat wild tekeer. Wanneer de zanger gitaar speelt, zie je de zweetafdruk op zijn rug staan. Dit verandert naarmate het concert vordert in een grote ronde zweetplek: het bewijs van een uitstekende performance. Chaplin gaat tijdens het nummer 'Crystal Ball' zelfs liggen op het podium. Waarom weet niemand. Maar het maakt zoveel indruk dat helemaal achteraan bij de eettentjes zelfs nog mensen met een broodje braadworst en extra mosterd meeklappen. (DV)
Met het uitvallen van Depeche Mode wordt Placebo [foto rechts] opgewaardeerd tot headliner van deze tweede Pinkpopdag. Zie dat maar waar te maken. Het drietal, met nieuwe drummer Steve Forrest, is voor de gelegenheid uitgebreid tot een zestal, wat de band een breed geluid geeft. Aanvankelijk komen de heren nogal afstandelijk over, wat gaandeweg het concert compleet omslaat. Hits als 'Nancy Boy', 'Come Home' en 'Pure Morning' worden gek genoeg vermeden in de strijd om de gunst van het publiek. Er is wel veel nieuw materiaal te horen, wat je doet afvragen hoe lang het Placebo-effect, met veel gelijkaardige drone-gitaren en dezelfde intervallen, houdbaar blijft. De band blijft toch overeind, met een knallend 'Special K' richting het einde van de set, en twee bisrondes waarin Brian Molko en Stefan Olsdal zich opvallend knuffelbaar opstellen. Het publiek kan dat wel waarderen, getuige de warme respons. De missie voor vanavond is geslaagd, maar niet meer dan dat. (MK)
http://www.kindamuzik.net/live/pinkpop-festival/pinkpop-de-zondag/18713/
Meer Pinkpop Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pinkpop-festival
Deel dit artikel: