• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Pinkpop 2010: de zaterdag

Meer spanning, meer zon en nog meer vuurwerk.
29 mei 2010, Megaland, Landgraaf

Tekst: Martijn Kuijpers en Sven Schlijper

Beeld: Joost Doensen

Publicatiedatum: 31 mei 2010

Avontuurlijk is niet een woord dat je bij voorbaat aan Pinkpop koppelt. Toch wordt het bij vlagen spannend op de tweede festivaldag. Vrolijk bovendien en dat met een prettig stemmend zonnetje erbij en met velen, want duizenden meer dan op aftrapvrijdag hebben de weg naar Landgraaf gevonden.

Moke & Metropole Orkest [foto rechts]
In één woord: Symfonieachtig
Plus: Een 65-koppig Metropole Orkest is natuurlijk een prachtige opening voor een zonnige Pinkpopzaterdag. Er zijn dan ook meer mensen op de been dan gebruikelijk bij de openingsact. Het orkest geeft Moke een gedenkwaardige intro, waarmee de band meer handen op elkaar krijgt dan welke sterpresentator dan ook. Bij tijden worden er extra accenten aan de composities toegevoegd, zoals in 'Switch', en op die momenten is de samenwerking op haar mooist.
Min: De toegevoegde waarde van het Metropole Orkest blijft voor het grootste deel helaas steken in het uitvergroten van elementen uit Mokeliedjes. Je vraagt je ook af waarom een keyboard zo overheersend aanwezig moet zijn, wanneer je de real deal gewoon achter je hebt staan. Het orkest mag de band ondersteunen, waarmee het niet veel meer dan een zesde bandlid vormt.
Opmerkelijk: De cellist van het Metropole Orkest ziet er meer rock-'n-roll uit dan Lemmy van Motörhead.

Everything Everything
In één woord: Verfrissend
Plus: Het is allereerst prijzenswaardig dat Pinkpop een band contracteert die zijn debuut nog niet eens uit heeft. De Britten bezorgen het festival de eerste verrassing. Hun gloedvolle indiepop gaat in 0,01 seconden van vierstemmig a capella naar een heuse wall of sound met heerlijke drumbreaks. Tingelende gitaartjes, functioneel keyboardgebruik en een uitstekende samenzang maken Everything Everything tot een van de beloftes van dit jaar.
Min: Het geluid is niet optimaal en de zang klinkt soms wat iel.
Opmerkelijk: Schattig fotomoment, wanneer de gitarist zijn eigen zanger op de foto zet met het publiek op de achtergrond.

Ryan Shaw [foto boven]
In één woord: Soulmirakel
Plus: Limburgers noemen Stevie Wonder ook wel: Sjtefke Mirakel en Ryan Shaw zou zonder meer zijn zoon kunnen zijn, op momenten dan. Klassiekers uit de soulschool passeren de revue, de band is snaarstrak bluesy en funky en Shaws gebazel over liefde, naastenliefde en de Heer gaan er onder een klaterend zonnetje in als gesneden koek. Het is vooral de cover van 'Man in the Mirror' van wijlen Jackson die de handen echt op elkaar krijgt.
Min: Ryan Shaw is een lieve man, een heel lieve man; eentje uit de Michael Frantiregionen. Je hebt geen ziel als je hem een lul vindt. Tegelijk is Shaw een klootloze gladde aal of een tandeloze tijger die maar niet wil doorbijten. Vaseline op de vroege middag, maar het had wat meer mogen schuren.
Opmerkelijk: Jong, oud, rocker, metalbeer en Destinekippetje: ze laten zich gebroeder- en zusterlijk allemaal zalven door de Liefdesmis van Ryan Shaw.

C'Mon & Kypski
In één woord: Sterrenslag
Plus: Benjamin Herman, Colin - Kyteman - Benders, de Amsterdam Klezmer Band, Pete Philly; ze zijn allen van de partij om het feest op het hoofdpodium compleet te maken en dat lukt fabelachtig in een pompende mix van soul, hiphop, balkanbeats en meer spring- en hosbaar lolligs. Het publiek tovert al snel een glimlach op het gezicht en de stemming gaat van goed naar beter naar best met een show die letterlijk uit de voegen barst van de hink-stap-springende lappendekenpop en bovendien glansrijk over de gestelde tijdlimiet heen dendert.
Min: Stampvol met gasten is het circus compleet. Als die even niet meedoen, blijken C'Mon & Kypski zélf niet bijzonder uit de verf te komen. Dan zit er weinig spek op de botten.
Opmerkelijk: Eigen visuals op de schermen met een heus chromakey-element zelfs; ga er maar aan staan om drie uur 's middags op het hoofdpodium; circus C'Mon & Kypski draait zijn hand er niet voor om.

Destine [foto links]
In één woord: Natteslipjesemo
Plus: Amerikaans klinkende eendimensionale emorock voor tienermeisjes van het soort: als je haar maar goed zit.
Min: Amerikaans klinkende eendimensionale emorock voor tienermeisjes van het soort: als je haar maar goed zit.
Opmerkelijk: Amerikaans klinkende eendimensionale emorock voor tienermeisjes van het soort: als je haar maar goed zit.

Kitty, Daisy & Lewis
In één woord: Gezapig
Plus: Muziek van net na de oorlog door een paar mooie dames voor een alternatief publiek: een slim concept met potentie. Ze staan er dan ook stemmig aangekleed bij en beheersen hun instrumentarium gelukkig ook goed. Maar veel verder dan dat komt het niet.
Min: Misschien is het ook wat vervelend om in een tent te moeten spelen als buiten de zon heerlijk brandt, maar maak er dan het beste van. Dat doet het uitgebreide trio niet en daar komt het songmateriaal misschien ook wat voor tekort. Hier en daar wordt wat plichtmatig meegeknikt door het publiek en er wordt geklapt zoals Pavlov dat al voorspeld zou hebben.
Opmerkelijk: De zwarte meneer op trompet maakt het nog een beetje goed.

Mando Diao [foto rechts]
In één woord: IKEA-garagerock
Plus: Aan de energie en inzet van de Zweden zal het niet liggen. Het valt ook op hoeveel gemeen ze hebben met landgenoten The Hives, die eveneens strakgekapt hun rauwe garagerock van het podium slingeren. De rauwe stem van zanger Bjorn Dixgård werkt ook zeer aanstekelijk. Aanvankelijk is de vraag of het hoofdpodium niet te groot is voor Mando Diao, maar wanneer je een prijsnummer als 'Band' over het veld hoort schallen, met dat vieze orgeltje erin, word je ineens érg meegaand.
Min: Tja, een uur is lang genoeg. Enkele prijsnummers dus, maar verder is er niet heel veel spannends te beleven. Waarom hoor je dat orgel ook zo weinig? En er gaat bijna een zucht van verlichting door het publiek wanneer eindelijk 'Dance with Somebody' klinkt aan het einde van de set. Beter spreiden, mannen.
Opmerkelijk: Dat überstrakke logo op een verder zwarte backdrop, dat is toch precies het font dat IKEA voor haar producten gebruikt? Een samenwerkingsverband?

Biffy Clyro [foto links]
In één woord: Dampend
Plus: Biffy Clyro is een echte gitaarband, die op intense, dampende, stampende wijze zijn slimme rock over het noordelijke veld verspreidt. Je ziet dat het ze weinig doet hoe ze erbij staan (wie heeft zijn gitaar tegenwoordig nog zo hoog hangen?), als de muziek maar gemaakt wordt. Ofwel, tijd om het begrip 'urgentie' weer eens uit de kast te halen. Gelukkig is er weinig te merken van de radiovriendelijkheid van het laatste album, maar knallen nummers als 'Justboy' ongenadig fel van het podium.
Min: Ook deze mannen hebben te lang gewacht met hun hit, die live overigens wel feller klinkt dan op de radio. Soms neigen ze ook uit de bocht te vliegen, maar dat hebben ze wellicht nodig om de juiste intensiteit te bereiken.
Opmerkelijk: Drie van de vier mannen speelt in de blote bast. Waarom houdt de vierde zijn shirt aan?

Caro Emerald
In één woord: Chiquemensenjazz
Plus: Jarenvijfigjazz door mensen in chique pakken en een dame met witte pumps en handschoenen; jawel: Caro Emerald is de antithese van drek- en rauwdauwerswerk op festivals. Wat een stem, wat een band; alles klopt, met klasse en verve. Alles in het teken van het liedje en daar heeft Emerald er een karrenvracht van. Een volle tent eet uit haar hand en zij lacht elegant en lieftallig. En zo vergeet je bij de bevallige Caro Emerald op slag de akoestische milieuramp die Destine heet.
Min: Wat nou een tent en een belachelijk volume? Vrijwel onversterkt in een rokerige jazzbar alsjeblieft bij de volgende keer. Komt niet, nooit meer. Caro Emerald stoot door naar de Bijlmerse bierhal. Schande en zonde; jammer.
Opmerkelijk: Chique dame, chique band, chique muziek en dat op een festival waar normaliter regen, modder en oksellucht regeren; het kan verkeren.

Editors [foto onder]
In één woord: Sombermansrock
Plus: Editors is groot in Nederland en ook zo ongeveer alleen hier; althans op het formaat van succes dat de band hier ten deel valt. Galmende sombermansrock die tegenwoordig met synths wordt opgesmukt: Editors heeft er genoeg hits van om een compleet uur op Pinkpop mee te vullen. Er zit welgeteld één inkakmoment in de set wanneer een nieuw nummer van een soundtrack gespeeld wordt. Dat kent namelijk niemand, maar alle andere nummers, kent dan ook letterlijk iedereen. Qua toonzetting en onderwerp mag Editors dan duisterig klinken, de band weet hoe je een anthem moet schrijven, deelt die niet zuinigjes uit en speelt een op voorhand gewonnen race die grote delen van Pinkpop vrolijk weet te stemmen.
Min: Zanger Tom Smith draagt heel Editors alsof zijn leven ervan afhangt. Vuur spuwen met stembanden en ogen, natuurlijk. Maar Tom Smith heeft niks te vertellen. Het is een gewone jongen met een gewoon leven die een beetje van donkere muziek en films houdt. Doorleefd is het niet en wordt het niet, daarvoor heeft Smith niet genoeg meegemaakt en dus blijft hij hangen in platitudes en gemeenplaatsen; zonder verhaal.
Opmerkelijk: Vuurzuilen aan het eind van de set? Dat heeft Editors toch helemaal niet nodig?

John Mayer [foto rechts]
In één woord: Bakvissenzomerhitmuziek
Plus: Mayer verspreidt zijn hits netjes over de set en begint zo al vroeg met 'Heartbreak Warfare', zijn laatste single. Daarmee voldoet hij ruimschoots aan de verwachtingen van de vele schreeuwende en luidkeels meezingende bakvissen die tegen het hek gedrukt staan. En het brengt ook wel een mooi love, peace & happiness-gevoel met zich mee. Met het grootste gemak en schijnbare nonchalanche speelt Mayer een variatie aan gitaarsolo's en laat daarmee zien een van de betere gitaristen van het festival te zijn. En die liedjes, ach, die speelt 'ie gewoon even lekker weg.
Min: Na een tijdje neigt het concert naar belegen rock en easy listening. Mooie liedjes hoor, maar je moet er wel de ogen van Mayer bij zien en zijn solo's op waarde kunnen schatten. Anders is het na een nummer of vijf echt wel genoeg.
Opmerkelijk: Er staan ook jongens te schreeuwen voor het podium. Blijkbaar trekt Mayer niet alleen jonge meisjes aan.

2 Many DJs
In één woord: Popquiz
Plus: Een grap; zo begonnen de Dewaelebroertjes ooit met het mash-upproject 2 Many DJs. Een grap is het gebleven en de lompe koppeling van krakers uit de hele muziekgeschiedenis en beats van heinde en verre laat ook jaren voorbij de eigenlijke uiterste houdbaarheidsdatum nog de handen en masse de lucht in gaan. De Belgen grijpen Pinkpop bij de lurven en de kladden en schudden de ene na de andere climax uit de losse pols.
Min: Is dat nu schimmelvorming die we horen? Is de koelkast van 2 Many DJs langzaamaan een 'science project' geworden? Komaan: het concept is zelf al dunnetjes; het vertoont nu ook nog sleetse plekken. Dat wordt verergerd doordat er nauwelijks muziek van na 2007 in de set verwerkt wordt. Oude wijn door oude zakken dus. Voordat 2 Many DJs naar ontbindingslucht gaat stinken, is het hoog tijd de noodzakelijke updates te installeren.
Opmerkelijk: Als je de mash-ups niet uit elkaar kunt trekken als een popquizzende Leo Blokhuis biedt 2 Many DJs uitkomst door de artiesten op groot scherm op het podium te projecteren. Snapt de man met het T-shirt waarop te lezen valt: "Ik ben geen gynaecoloog maar ik wil best even kijken" ook welk plaatje er draait.

Green Day [bovenste foto]
In één woord: Punk?
Plus: Jawel, twee uur wil Green Day spelen en twee uur mag Green Day spelen. Het wordt zelfs meer; maak daar maar een halfuur meer van. Nu eens geen moetje van een dik uurtje en dan een laffe toegift, maar gewoon opkomen, twee uur knallen en dan pas wegwezen om terug te komen voor een ellenlange toegift. Green Day is de diesel van de punky rock, heeft even nodig om op stoom te komen, maar jakkert vervolgens als een ware 'stayer' door totdat het Duracellbatterijtje leeg is. Fijn ook zo'n lange set, want zo kan de charmante band (ze halen tig fans het podium op om een mopje mee te zingen) het jonge publiek bedienen met nieuw werk en de oude knarren laten terugdenken aan tijden die nooit weerkomen bij het meebrullen van een 'Basket Case' of 'Longview'.
Min: Dik twee uur Billie Joe en co in de hoogste versnelling; het wordt op den duur aardig vermoeiend, zeker wanneer een potpourri aan onwelriekende covers afgedraaid moet worden. Humor is een sterke troef van Green Day; dit is meligheid.
Opmerkelijk: Meer vuur en hardere knallen dan Rammstein; hoe punk!

Foto's met dank aan Festivalinfo.

http://www.kindamuzik.net/live/pinkpop-festival/pinkpop-2010-de-zaterdag/20244/
Meer Pinkpop Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pinkpop-festival