• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Pinkpop 2010: de vrijdag

Droog, zonnig en asloos.
28 mei 2010, Megaland, Landgraaf

Tekst: Martijn Kuijpers en Sven Schlijper

Beeld: Joost Doensen

Publicatiedatum: 30 mei 2010

Dubieus om Job Cohen de eenenveertigste Pinkpop te laten openen; misschien goedbedoeld, maar getuige het massale boegeroep wordt het niet erg op prijs gesteld. Pinkpop is hoe dan ook hard van start gegaan, met veel oud en nieuw metalgeweld en een enkele verrassing. Sowieso een hele geruststelling dat geen enkele band heeft moeten afzeggen, vanwege aswolken of ander onheil. KindaMuzik bespreekt band voor band.

Epica [foto boven]
In één woord: Erenedermetaal
Plus: Groots kent ook een overtreffende trap bij daglicht. De blastbeats, flitsend snelle solo's en powerchords vliegen je om de oren, de synthesizer vult de orkestratie in en sopraan Simone Simons is bijzonder goed bij stem. Epica's breedvoerige bombast blaast het eerste stof uit de Pinkpopgehoorgangen.
Min: Als bij een metalband niet alleen de haren wapperen, maar ook het geluid verwaait, dreunen de dikke riffs niet de ballen uit je broek. Dat kun je Epica niet kwalijk nemen, maar de wat dunne klank blijft jammer. Epica is ook al niet echt de publieksmenner bij uitstek en dus komt de band nauwelijks voorbij de eerste rijen.
Opmerkelijk: Het is drie uur in de middag, het bier vloeit al rijkelijk en in de volle lentezon gooien de eersten hun haren in de headbangmodus; Pinkpop is van acquit en met de keuze voor Nederlands eremetaal gaat het festival zeker niet voor de gemakkelijkste weg.

Sungrazer [foto rechts]
In één woord: Easygoin'
Plus: De jonge winnaars van Nu of Nooit durven de tijd te nemen om een lekkere groove op te bouwen. Daarmee komen ze zelfverzekerd voor de dag en ze laten bovendien horen niet bang te zijn voor wat experiment, door een saxofoniste uit te nodigen. Hun stonerrock staat er.
Min: Het duurt soms wel erg lang voor een compositie tot een hoogtepunt komt, áls het al komt. Iets compacter en iets meer zang zou de band ten goede kunnen komen.
Opmerkelijk: Het drietal is met de fiets gearriveerd, aldus Eric Corton.

The Opposites
In één woord: GeenStijlhop
Plus: The Opposites hebben de diepgang van een flensje en taalspitsvondigheid ver onder het niveau Louis van Gaal, maar toch: het werkt, net zoals shockblog Geen Stijl ook lezers heeft. The Opposites hebben dan ook geen stijl: van old school hiphop tot ballad tot gabberdeuntje, alles kan. Het veld host energiek mee als ware reaguurders.
Min: The Opposites hebben de diepgang van een flensje… Als je iets vaker zegt, wordt het vanzelf waar, toch? Vraag dat maar aan De Telegraaf of, natuurlijk, Geen Stijl. Dus weer de oude trucjes van de "handjes in de lucht" en dergelijke. Vermoeiend.
Opmerkelijk: Trijntje Oosterhuis, Candy Dulfer, Dio; The Opposites kunnen het klusje niet alleen klaren en hebben de cavalerie aan hulptroepen ingeschakeld. Sterke momenten levert dat op, maar ja: die hulplijnen komen wel mooi uit de moddervette mainstream dus zo contrair zijn deze oppositiemakers niet.

Kasabian [foto links]
In één woord: Bri'ish
Plus: Zanger Tom Meighan doet erg zijn best om van het Pinkpopdebuut een mooi feestje te maken: het "come on" is niet van lucht. De gitaren, de groove, de drank en de attitude doen verder alles om Kasabian de Oasis van nu te laten lijken. Maar dan een stukje sympathieker.
Min: Niet alle nummers komen even goed over. Misschien iets te hoog ingezet op het hoofdpodium, tussen al het metalgeweld van vandaag?
Opmerkelijk: Het publiek laat zien dat het op een zesachtstemaat heerlijk meedeinen is.

The Temper Trap
In één woord: Vierdewandkneusjes
Plus: Stadionrock zonder misbaarpretenties, maar met snuggere songstructuren is zeer bekoorlijk op plaat en ook live weet de Australische band moeiteloos koers te zetten naar muzikaal grootse momenten.
Min: De band weet de vierde wand niet te slechten, speelt voor zichzelf, maar alleen bij de wat hit-achtige nummers slaat er een beetje van een vonk over. Voor het inpakken van een groot publiek kun je The Temper Trap niet laten lopen, op entertainmentgebied zijn het kneusjes.
Opmerkelijk: Het duurt even, maar dan zit je toch lekker in de stemming met deze kekke rockers en dan is het plotsklaps klaar, veel te vroeg, zo'n kwartier voor tijd. Alsof de scheidsrechter na 75 minuten affluit bij een laffe 0-0, terwijl de volgepakte tribunes zich opmaken voor een spetterende finale.

The Black Box Revelation [foto boven]
In één woord: Vlammend
Plus: Het is bijna valsspelen, als je je gitaar zo zwaar, laag en grommend kunt laten klinken. Hier wordt geen basgeluid gemist. Naast zompig rocken kan dit Belgisch duo ook nog eens ontroeren, door op tijd gas terug te nemen. Zanger/gitarist Jan Paternoster krijgt het publiek om met een galmende solo. De mannen laten een overtuigende indruk achter, getuige ook de vele vuisten in de lucht.
Min: Als het langer dan een uur duurt, loop je met twee man tegen beperkingen aan, zeker als je steeds weer op die lage noten uitkomt en met de riffs meezingt.
Opmerkelijk: Jan Paternoster heeft een snor.

Motörhead [foto boven]
In één woord: Motörhead
Plus: Motörhead is altijd Motörhead, daar kun je van op aan.
Min: Motörhead is altijd Motörhead, anders wordt het niet.
Opmerkelijk: Wordt dat ding op Lemmy's wang nou steeds groter?

Paolo Nutini [foto onder]
In één woord: Romantisch
Plus: Zonnetje erbij, zoete liedjes van Paolo Nutini op de achtergrond: een mooi festivalsfeertje. Maar er is meer. De 23-jarige Schot lijkt dan misschien geknipt voor de meisjes, maar hij heeft meer in zijn mars. Met een sterke band gaat hij van close harmony naar vlotte rock en zelfs reggae en salsa. Met gemak. En vooral: met volle bezieling. Zie hem aan zijn microfoonstandaard hangen.
Min: Te lang naar Paolo Nutini kijken en luisteren maakt een beetje weeïg. En oké, een beetje gladjes is het wel.
Opmerkelijk: De sterke coverversie van MGMT's 'Time to Pretend'.

Gossip
In één woord: Onewomanshow
Plus: De energieke performance van Beth Ditto is aanjager, kickstart en bunsenbrander in één. Moordstrot, geboren artiest, publieksmenner, feesbeest; Ditto heeft het allemaal en in overvloed. Ze dendert over het podium, knuffelt fans, loopt dwars door het publiek en houdt daarbij altijd de vocale bovenhand. Moeiteloos krijgt ze het tentpubliek mee, laat ze haar band hoog in de toeren draaien en stookt ze het vuurtje op totdat de smakelijke poprockcocktail met punky randje én dansbaarheidsfactor lekker borrelt. Dan komt GaGa nog even langs en zingt ze tig keer over haar 'Perfect Day'; het kan niet op voor Ditto, dito voor het publiek dat en masse voor de feestmodus kiest.
Min: Waar het nieuwere werk flets oogt (net als de volkomen kleur- en gezichtloze band achter Ditto), valt het ergste te vrezen voor Gossip. Snel orde op zaken stellen en terug naar de loopgraven van 2006 dus, want die oudere knallers zetten het publiek nog steeds in vuur en vlam.
Opmerkelijk: Oververhitte exponenten van de damesliefde worden afgevoerd of komen dampend de tent uit strompelen; het is heet bij Gossip, heel heet en alles lijkt te staan of vallen met frontdijk-van-een-stem Beth Ditto. Ook zij heeft het warm; zo warm dat je je haarextensies ervan uit je kop trekt. Wat ze dan ook niet nalaat.

Rammstein
In één woord: Kruppstahlspektakel
Plus: Deutsche Gründlichkeit levert zeker in marstempometal een snaarstrakke show op waar op het gebied van de uitvoering met geen mogelijkheid een vloeitje tussen te krijgen is. Rammstein koketteert niet met enige goed smaak, maar speelt het Theater van het Groot Gebaar vol schmink, vuur, vuurwerk, fallussymboliek, tredmolenslaaf en vooral het idioom van seks, pijn, haat en geweld met angstaanjagende precisie. Een paar hits doen het werk al voor Rammstein; het vuurwerk doet de rest en tot achteraan op het veld vergaapt men zich aan deze bombastische Symfonica Teutonica.
Min: Er kan geen lachje af bij Rammstein; alles lijkt serieus gemeend. Onzin natuurlijk, ze lachen zelf het hardst om hun grappen en grollen. Dat moet je vooral niet laten blijken; stoere mannen-macho is het devies, niet zonder de nodige windowdressing. De spectaculaire show, vooral op het pyrotechnische vlak, is echter een schaamlap zoals de kleren van de keizer. Rammsteins woordenboek is namelijk heel dun; het vocabulaire al in één album uitgespeld en maar een klein beetje gegroeid door de jaren. Daarom lacht Rammstein ook niet. Die lach zou namelijk de Oost-Duitse kompels zelf gelden, met kiespijn, omdat ze eigenlijk in hun blote kont staan met hun Hard wie Kruppstahl-performance die bijzonder weinig om het gestaalde lijf heeft.
Opmerkelijk: Alle showelementen zijn alleen leuk als je ze voor het eerst ziet. Daarom mag Rammstein ook nooit voor televisie worden opgenomen of uitgezonden. Al dat vuur, de seksscène, zogenaamd iemand uit het publiek die het podium bereikt en vlam vat, het bootje ter crowdsurf; ook op dat vlak is Rammstein al jarenlang uitgeluld (letterlijk) en zichzelf herhalend. Opvallend genoeg kent Pinkpop genoeg mensen die de trukendoos nog niet gezien hebben en verbaasd, verbijsterd en geamuseerd als een Trospubliek bij de zoveelste BZN-special in de handjes klapt.

Foto's met dank aan Festivalinfo.

http://www.kindamuzik.net/live/pinkpop-festival/pinkpop-2010-dag-1/20242/
Meer Pinkpop Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pinkpop-festival