• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Pinkpop 2009: de zaterdag

Het verslag van de zaterdag met o.a. Bruce, Killers & Elbow.
30 mei 2009, Pinkpop, Landgraaf

Tekst: Martijn Kuijpers, André Rozendaal, Daniël Verlaan en Hans Vrijmoed

Beeld: Jelmer de Haas

Publicatiedatum: 04 juni 2009

File, zon en drukte. Dat zijn de drie kernworden voor het begin van de zaterdag. Tienduizenden mensen zijn speciaal voor The Boss naar Landgraaf gekomen. Dat is te merken. Op de berg achter het hoofdpodium staan hordes mensen gratis mee te genieten. Roze hoedjes worden ingeslagen door enthousiaste bezoekers. De eerste dag van Pinkpop is begonnen.

Me First and the Gimme Gimmes jassen er als vanouds weer een rits klassiekers doorheen op deze hete zaterdagmiddag. De band speelt niet op het scherpst van de snede, maar het publiek maalt er niet om. Bij de eerste klanken van het toepasselijke 'Summertime' vliegt het bier al in het rond. De grappen en grollen zijn weer niet van de lucht (denk aan "This next song is a cover" of "We put the cunt back in country") bij het vermakelijke maar weinig verrassende optreden van deze allstarband. Het verpunken van bekende liedjes is ook een grapje dat inmiddels wel gemaakt is. Als daar wat dynamiek in aangebracht wordt, zoals in 'I Believe I Can Fly' komt het effect nog wel over, maar verder blijft het bij herkenbare pretmuziek. Niet fantastisch, wel lekker op zo'n zomerse dag. (MK)

Chris Cornell is de gangmaker op het verkeerde feest. Op de openingsavond van Pinkpop valt de zanger precies tussen twee leeftijdsgroepen in; eigenlijk is hij de enige act op het programma met een link naar de gloriejaren van de alternatieve gitaarrock. De fans van The Killers lagen toen - begin jaren negentig - nog in de luiers en het Springsteenlegioen is toch echt van één of twee generaties eerder. Resultaat: iedereen op het veld staat te wachten op de bands die nog komen. Er komt nauwelijks reactie als de zanger "Scream for me, Pinkpop!" roept, laat staan dat er gejuicht wordt bij die vreselijke nieuwe nummers. Cornell zelf trekt maar weer eens plichtmatig z'n strot open voor de oude successen, waarbij alleen 'Black Hole Sun' een golf van herkenning teweegbrengt. Met dat materiaal van Soundgarden, Temple of the Dog en Audioslave lijkt Cornell tegenwoordig meer op de voorman van een tributeband dan op een soloartiest. (HV)

Oppershowman Brandon Flowers [foto links] van The Killers baant zich met een grote grijns op zijn gezicht een weg door de kunstpalmen die het podium opleuken. Bruce Springsteen staat achter het podium en ziet dat het goed is. Flowers gaat weer eens een riedeltje spelen op zijn kleine keyboard. De melodie is simpel, doeltreffend en hangt tegen kitsch aan. Precies waar ze in hun woonplaats Las Vegas wel pap van lusten. Het is de kracht van The Killers: ze vissen uit de new wave zonder er een zware dobber aan te hebben. Geen genavelstaar of zwaarmoedigheid, maar groots aangezette popnummers waarin de zanglijn van Flowers de koers bepaalt. Soms onvast, maar met zijn charisma en innemende bewegingen speelt hij een gewonnen wedstrijd voor een enthousiast meezingende menigte vooraan. De andere bandleden staan volledig in dienst van Flowers, waarbij de drummende pornosnor Ronnie Vannucci als in trance rake klappen uitdeelt.

De set kent een aantal rustmomenten, waardoor de vaart er helaas enigszins uit gaat. Toch valt er veel te genieten. In de zonneschijn van Landgraaf lukt het ze om 'Shadowplay' van Joy Division licht zomers te laten klinken. Hoogtepunt is het aanstekelijke 'Spaceman' van het laatste album Day and Age, dat ze zeer hecht spelen. Het fijne refrein doet de rest. Afsluiter 'When You Were Young' zet de meute nog één keer in beweging, maar Flowers overschreeuwt zichzelf enigszins. The Killers zetten een goede show neer, die echter in het donker nog beter tot zijn recht zou komen. Zoals bijvoorbeeld in 2007 tijdens Lowlands, met een fraaie lichtshow. (AR)

Elbow begint te spelen als de zon net ondergaat. Voor het 3FM-podium staat een groot publiek dat de band uit Manchester boven het avondeten verkiest. Het is de eerste keer Pinkpop voor Guy Garvey [foto rechts] en zijn band. De grote zanger oogt vrolijk en hij trapt af met de eerste twee nummers van zijn laatste plaat The Seldom Seen Kid. Gewapend met een vierkoppig vrouwelijk strijkorkest brengt Elbow zijn nummers prachtig. De band komt even tezamen om te proosten op het veertigjarige bestaan van Pinkpop. Een akoestische versie van 'Weather To Fly' is het vervolg. De heren staan in een halve kring en brengen binnen een korte twee minuten een prachtig fragiele versie van het nummer, gevolgd door het origineel. De grote vriendelijke reus houdt zijn toespraak: "Enjoy everything and do it as many times as you can. That's how I got my olympic physique." De gouden lichten schijnen plotseling fel in de ogen van het publiek. De eerste noten van het vioolspel verraden het nummer: 'On a Day Like This'. Massaal gaan de handen de lucht in. Garvey lijkt op het podium een priester. De zon is bijna niet meer te zien wanneer hij en zijn band van het podium verdwijnen. (DV)

De grootste naam van de veertigste Pinkpop staat op zaterdag geprogrammeerd: Bruce Springsteen [foto geheel boven]. Vooraan bij het podium staan oudere jongeren die speciaal voor The Boss zijn gekomen, waarvan sommigen met hun kroost. Zouden ze bijvoorbeeld Springsteenadepten The Gaslight Anthem kennen, die op pinkstermaandag in alle vroegte aantreden en een mooi optreden neerzetten? Vanaf het begin eet iedereen uit de hand van de bijna-zestiger en zijn zeer vakkundige gevolg muzikanten. Springsteen zingt met de energie en inzet van een twintiger vanuit de kleinste kootjes van zijn tenen. Na het eerste nummer begint zijn shirt al nat te worden van het zweet. Rock-'n-rollposes, passie, toewijding, het karakteristieke armomhooggebaar, de toespraak over de missie van The E Street Band: erg Amerikaans is het wel soms, maar geen moment te dik aangezet.

Ruim tweeënhalf uur duurt de hoogmis. Met daarin klassiekers zoals een intens 'Born To Run' of een opzwepend 'Glory Days'. Maar ook nieuw werk zoals het prachtige 'Outlaw Pete', dat aan alle kanten klopt. Tijdens de gebruikelijke verzoekhoek [foto boven] houdt een vrouw een bordje omhoog met Dutch Courteney Cox erop geschreven. Het levert haar een podiumdansje met The Boss op tijdens 'Dancing in the Dark'. De opvallend veel contact makende Springsteen laat een jong meisje een stukje meezingen, en Killerszanger Brandon Flowers mag ietwat beduusd meedoen met 'Thunder Road'. Het zijn de momenten in een professionele show van totaalentertainment die niet geregisseerd lijken. Je gelooft het, en dat maakt een optreden van The Boss nog steeds tot een onvergetelijke ervaring. (AR)

Foto van The Killers uit het KindaMuzik archief, door Victoria Jacob.

http://www.kindamuzik.net/live/pinkpop-festival/pinkpop-2009-de-zaterdag
Meer Pinkpop Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pinkpop-festival