• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Persistence Tour

Het jaarlijkse hardcorecircus is weer in het land.
24 januari 2016, TivoliVredenburg, Utrecht

Tekst: Hans Wetzels

Publicatiedatum: 26 januari 2016

De Persistence Tour is een grote package tour die ieder jaar het al enigszins op leeftijd rakende hardcorepubliek uit zijn burgerlijke huiskamers moet lokken voor een avond bier en bands. Het recept is vrij simpel. Men neme één grote naam uit het wereldje, enkele gevestigde knallers en, meestal, een Europese band om de tour te openen. Voordeel: je ziet veel bands op een avond. Nadeel: de line-up is nooit verrassend. Zoveel grote en bekende hardcorebands die een prestigieuze tour als deze kunnen headlinen zijn er immers ook niet. En de bands die nog bestaan zijn ondertussen ook al een dagje ouder. Kortom, hardcore is wat dikker en wat grijzer geworden. Maar weet wel de Utrechtse poptempel TivoliVredenburg vol te trekken. En dat op een grauwe zondagmiddag.

Ondanks het feit dat de band al behoorlijk wat jaartjes meedraait, staat Wisdom in Chains opvallend vroeg geprogrammeerd. Dat is, helaas, ook wel te merken. Want ondanks de energie van frontman Mad Joe Black komt de band de hele show niet écht uit de startblokken. Het optreden is goed, maar lijkt een beetje op de automatische piloot gespeeld te worden. Dat terwijl het Amerikaanse vijftal nochtans voor een goedgevulde zaal speelt op dit vroege tijdstip en zelfs hier en daar al wat publieksreactie weet te ontlokken. Als Wisdom in Chains tijdens afsluiter 'Chasing the Dragon' dan ook nog eens op het podium vergezeld wordt door een dozijn leden van andere bands, enthousiast headbangend met niet ingeplugde gitaren, wordt het toch nog een beetje een feestje. Een tafereel dat zich een aantal keren zal herhalen deze avond. Blijkbaar is de Persistence Tour ook gewoon erg gezellig.

Twitching Tongues zorgt vervolgens voor de broodnodige afwisseling. Het Californische gezelschap combineert gruizige hardcore met brute en op moderne metal geënte beatdown-passages. Maar het zijn vooral de overduidelijk door bands als Life of Agony en Type O Negative geïnspireerde vocalen die de band zo goed en zo afwisselend maken. Een muzikale kruisbestuiving die uitstekend werkt, vooral in combinatie met de agressieve, voorthakkende riffs. Voor de gemiddelde hardcoreliefhebber lijkt al die afwisseling echter wat te veel gevraagd; Twitching Tongues staat voor een halflege zaal te spelen.

Iron Reagan <[bovenste foto] kan vervolgens op behoorlijk wat meer bijval rekenen. De zaal stroomt snel vol voor de energieke thrash van het vijftal uit Virginia. Terecht, want de band speelt strak en vol overtuiging, rijgt een vijftal korte nummers aaneen tot een heuse medley en krijgt zelfs de eerste circlepit van de avond voor elkaar tijdens het undergroundhitje 'Miserable Failure'. Het hardcorepubliek wordt definitief aan boord gesleept wanneer de band een cover van de legendarische Cro-Mags ten gehore brengt met de bassist van Terror op zang. En wederom staat het podium uiteindelijk gezellig vol met leden van andere bands.

Het New Yorkse H2O begint zijn show door spontaan de uit duizenden herkenbare, en dus ook door het hele publiek meegezongen, baslijn van Pennywiseklassieker 'Bro Hymn' in te zetten. Zanger Toby Morse rent vervolgens het podium op in een soort pyjamabroek om meteen uit de startblokken te schieten met 'Nothing to Prove'. H2O speelt af en toe wat rommelig, maar maakt veel goed door energiek als altijd vriend en vijand toch te overtuigen. De vriendschapsband met de anders Persistencebands wordt weer aangehaald, ditmaal door de drummer van Wisdom in Chains een nummer te laten spelen en de zanger van diezelfde band te laten meezingen bij de iconische afsluiter 'What Happened'.

Terror opent met 'One with the Underdogs' en neemt het halve uur daarna geen gas meer terug. Dat is wat Terror al doet sinds de oprichting in 2002 – en ook altijd zal blijven doen. De riffs lijken eigenlijk allemaal op elkaar, het is nooit vernieuwend, maar het is o zo hard, eerlijk, energiek en live zo gruwelijk fijn dat het vijftal maar weinig fout kan doen. En ook niks fout doet, eigenlijk. Hardcore zoals hardcore gespeeld moet worden.

Headliner Ignite valt na Terror heel erg hard door de mand. Misschien is het omdat de band maar met één gitarist op het podium staat of omdat zanger Zoli Teglas zijn rol als rockster iets té serieus is gaan nemen, maar Ignite ontbeert energie, ontbeert overtuigingskracht en sprankelt nooit. Dat is jammer, want de Californische band beschikt over uitermate sterk songmateriaal en heeft voldoende muzikaal vakmanschap in huis om boven alle andere genregenoten uit te stijgen. Voeg daarbij het feit dat Ignite relatief veel nieuw, en voor velen dus nog onbekend, materiaal speelt en een te groot deel van het publiek houdt het voortijdig voor gezien en gaat alvast de jassen halen. Een gemiste kans voor een band die veel, veel meer in zijn mars moet hebben.

Foto's uit het KindaMuzik archief door Niels Vinck (Iron Reagan, H2O), Michella Kuijkhoven (Terror, Ignite)

http://www.kindamuzik.net/live/persistence-tour/persistence-tour-4027/26508/
Meer Persistence Tour op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/persistence-tour