Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Elke winter strijkt er een reizend hard- en metalcorecircus onder de noemer 'Persistence Tour' neer ergens in Brabant. Elke winter weer blijkt dat het eerste helft van het programma vooral een uithoudingsproef is.
Dat weerhoudt het publiek er niet van massaal toch vroeg naar 013 te komen; de Grote Zaal is al zeer goed gevuld als het volstrekt originaliteits- en kansloze Lionheart zijn tijdsblokje volspeelt. Elk godvergeten gat in het Midwesten heeft wel een metalcoreband van dit niveau. In één op de tien van die gaten is het er waarschijnlijk zelfs één met twee dikke gitaristen en een zanger met een gespierd bovenlijf en belachelijk schriele beentjes in een veel te wijde sportbroek.
Walls of Jericho (foto rechts) heeft een zangeres en pakt daarmee al iets meer originaliteitspunten. De gitaristen proberen soms zowaar ook iets van melodie in hun spel te stoppen, wat ook zeer welkom is. Helaas is het spelniveau zwaar ondermaats; bij de tempowisselingen wordt er geharkt als Mark Cavendish die de Tourmalet op moet rijden. Candace Kucsulain zegt tijdens een van de van de bij het genre verplichte peptalks tussendoor dat ze vijf maanden geleden bevallen is, dus de band zal wel een tijd stil gelegen hebben. Anders valt namelijk niet te verklaren hoe een band die sinds 1998 actief is, een zo weinig ingespeelde indruk kan maken.
Hoe het wel moet, is vervolgens te horen bij Terror (onderste foto), een band die beseft dat als je niet origineel bent, je het vooral van de uitvoering moet hebben. Dat betekent vooral dat de groove dik in orde is, zodat er naar hartenlust gemosht kan worden. De liedjes klinken vaak nog net iets simpeler dan die van de voorgaande bands, maar dat is de kunst van het simpel houden als simpel het beste werkt. Bij momenten is namelijk ook te horen dat de band bestaat uit prima muzikanten. Scott Vogel is bovendien een geweldige frontman, die het publiek weet op te jutten tot het trotseren van de beveiliging om te komen stagediven.
Bij Biohazard (foto links) zakt het energiepeil van de zaal weer flink naar beneden. Dit tot irritatie van Billy Graziadei, die nog probeert de zaak op te jutten. Tevergeefs, want het geluid is niet geweldig, de band niet echt in topvorm en de muziek van Biohazard klinkt gedateerd. Daar veranderen geen duizend gepatenteerde pirouettes van Bobby Hambel iets aan.
Gelukkig is Suicidal Tendencies (bovenste foto) er nog. Het verschil tussen de band uit Venice Beach en de rest van de line-up is enorm. Biohazard heeft twee of drie klassieke nummers, de andere bands mogen bogen op misschien één hitje. Suicidal Tendencies begint gewoon met 'You Can't Bring Me Down' en gooit daar 'Institutionalized' voor de grap meteen achteraan en speelt verder alleen maar hits.
De muzikanten zijn ook bizar veel beter dan die in de andere bands. Een hoofdrol is daarbij weggelegd voor bassist Thundercat, die een waardig opvolger blijkt voor de naar Metallica vertrokken Robert Trujillo. En hoe goed Scott Vogel ook zij best doet, Mike Muir - nog immer met blauwe bandana en opgetrokken witte sokken - blijft toch de onbetwiste grootmeester van het praten tussen de nummers door. Waar de mindere goden niet verder komen dan wat obligaat gewauwel over family en oppression, daar houdt Muir ellenlange, maar wel boeiende monologen die beginnen bij zijn kleuterschoolbelevenissen. Geen wonder dat tussen de nummers door in de hele 013 al snel "ST! ST!" wordt gescandeerd. Eerst nog vanuit de zaal, maar tijdens afsluiter 'Pledge Your Allegiance' wordt het podium ingenomen.
Zo blijkt ook dit jaar de Persistence Tour weer een ware klimtocht naar de headliner: het is vaak afzien, maar eenmaal op de top is het uitzicht geweldig.
http://www.kindamuzik.net/live/persistence-tour/persistence-tour-2012/22514/
Meer Persistence Tour op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/persistence-tour
Deel dit artikel: