• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Panic! At the Disco

Emorockers maken belofte niet waar.
10 mei 2011, Melkweg, Amsterdam

Tekst: Jeannine Brand

Publicatiedatum: 13 mei 2011

Het was even stil rond Panic! At the Disco. Na drie jaar staat de band wederom in de Amsterdamse Melkweg. Terug van weggeweest. Een nieuw album, Virtues & Vices, een nieuwe bandsamenstelling en, naar eigen zeggen, een nieuw geluid.

De band uit Las Vegas verkeerde de afgelopen periode in een identiteitscrisis. Gitarist en songschrijver Ryan Ross en basgitarist Jon Walker verlieten de band in 2009, het uitroepteken in de bandnaam verdween en kwam weer terug en na het album Pretty. Odd was het lang stil. Intussen werden grootste plannen gesmeed door overgebleven zanger Brendan Uri en drummer Spencer Smith. Een wedergeboorte en een totaal nieuw geluid werden beloofd, het herwonnen uitroepteken moest worden waargemaakt.

De zaal is goedgevuld als het viertal, identiek gekleed in een witte blouse met zwarte bretels, het podium betreedt. Meisjes juichen hysterisch als het nieuwe nummer 'Ready to Go (Get out My Mind)' wordt ingezet. De trouwe fans zijn de band blijven volgen, ook de nieuwe liedjes worden enthousiast meegezongen door het publiek.

De gotisch aandoende videoclip van 'The Ballad for Mona Lisa' kon zo uit een Tim Burtonfilm komen. Uri heeft ook wel iets weg van favoriete Burtonacteur Johnny Depp en springt als een vreemdsoortige kruising tussen Willy Wonka en Jack Sparrow enthousiast rond. Maar de barok en het cabarateske waar deze emorockband ooit bekend mee werd, is in de huidige muziek ver te zoeken. Het zijn catchy, poppy liedjes, dat wel, maar ze beklijven niet, daarvoor is het allemaal net iets te luchtig. En het helpt ook niet mee dat Uri in de hogere regionen regelmatig in ademnood komt.

De band staat bekend om haar covers tijdens concerten. Ditmaal is het de beurt aan 'Panic' van The Smiths. Naar eigen zeggen is Uri groot fan, de bandnaam is ontleend aan dit nummer, vertelt hij. De kloof tussen de melanchonieke, cynische Smithsliedjes en de poppy emoliedjes van Panic! At the Disco is echter groot. Vindt ook het jongere publiek, want het blijft verrassend stil in de zaal. En waarom die intro van 'Careless Wisper' van George Michael nu nodig was, blijft een raadsel. Om met hun boybandimago te spelen?

Uiteindelijk sluit het viertal af met 'I Write Sins and Tragedies', het liedje van debuutalbum A Fever You Can't Sweat Out, waar het ooit allemaal mee begon. Panic! At the Disco heeft duidelijk nog een weg te gaan, willen ze het hervonden uitroepteken in hun naam écht waarmaken.

Foto uit het KindaMuzik archief door Eva Ruiter

http://www.kindamuzik.net/live/panic-at-the-disco/panic-at-the-disco-214/21580/
Meer Panic! At the Disco op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/panic-at-the-disco