http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Panda Bear / Deacon

Knetterende stukjes Animal Collective.
17 januari 2010, De Kreun, Kortrijk

Tekst: Hans van der Linden

Publicatiedatum: 19 januari 2010

Josh Dibb is vooral bekend onder het pseudoniem Deacon. Onder die naam was hij lange tijd het vierde lid van Animal Collective, totdat hij in 2007 - net voor de opnames van Merriweather Post Pavilion - van het toneel verdween. Zijn soloset geeft echter zijn nauwe verwantschap met het kenmerkende geluid van Animal Collective aan.

Deacon beschikt over een tafel met een hele verzameling elektronische effectenkastjes, een microfoon en een gitaar. Zo bokst hij een half uurtje ineen waarin hij ritmes doorspekt met effecten, wazige zanglijnen en sporadisch gitaarspel. Door een helaas té monotone aanpak lijken alle nummers wat op elkaar en zijn het voornamelijk de onderliggende ritmes die het verschil maken. Maar ook op dat vlak is er weinig spannends te ontdekken. Zo blijft het bij enkele interessante kiemen die helaas niet verder uitgewerkt worden.

Gelukkig geldt dit niet voor Panda Bear, Noah Lennox' soloproject dat maar zelden live te aanschouwen is. Als kernlid van Animal Collective heeft Panda Bear een bepalende stempel op de muzikale evolutie van die band gedrukt en ook zijn eerdere solowerk getuigt van een unieke muzikale genialiteit. Het instrumentarium is gelijkaardig aan dat van Deacon maar de toevoeging van projecties zorgt voor een intense sfeer. Psychedelische kleuren en organische vormen worden afgewisseld met absurdistische beelden zoals een naakt koppel op een roetsjbaan, visetende haaien, Warhol-achtige vrouwen in water en meer van dat leuks. Dit vormt de perfecte achtergrond voor Panda Bears muzikale universum.

Door het wegblijven van de grote hits blijft het matig opgekomen publiek wellicht wat op zijn honger zitten. Parels zoals Young Prayer en Person Pitch blijven onaangeroerd en afgezien van een bewerking van Animal Collective's 'Daily Routine' bestookt Panda Bear het publiek met nieuw werk, wat doet vermoeden dat binnenkort wellicht een vierde studioalbum verschijnt.

Panda Bear ontpopt zich als een elektronische geluidskunstenaar die keer op keer unieke ritmes uit de boxen doet schallen. Soms legt hij met zijn gitaar extra accenten. De ene keer ligt de nadruk op ritmiek, dan weer op zijn typische gezangen die hij als uitgesponnen mantra's op het publiek loslaat. De vergelijking met Brian Wilson lijkt voor deze laatste categorie vaak terecht in die zin dat je Panda Bears inspanningen zou kunnen beschrijven als een uit de hand gelopen melodieuze karaoke-show op lsd.

Door de keuze van nummers en het wegblijven van bisnummers lijkt het plezieren van het publiek zeker niet Panda Bears voornaamste betrachting. En dat onderstreept zijn attitude om steeds opnieuw onverwacht uit de hoek te komen en niet op verwachtingen in te spelen. Gedurfd maar geslaagd.