• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

No Mercy Festival 2005

Teveel overbodige ballast
28 maart 2005, 013, Tilburg (NL)

Tekst: Martÿn ter Haar

Beeld: Tim van Veen

Publicatiedatum: 04 april 2005

Dew Scented, (foto rechts) wat is dat voor een naam voor een metalband? Ze thrashen met volledige inzet, maar het geheel klinkt erg standaard. Het geluid is ook niet al te best. Zoals bij wel meer metalconcerten drukken de, voor een verwoestend effect keihard ingemixte, drums de gitaren helemaal weg. Vrijwel alle bands in The Choice hadden trouwens last van dit euvel.

Dying Fetus, toch een behoorlijke naam, staat verrassend vroeg op het programma. In het hun toegewezen half uur overtuigen de Amerikanen vooral door technisch vernuft. Persoonlijk consumeer ik mijn deathmetal liever met wat meer variatie in tempo en een snufje melodie. Het continue machogeweld van Dying Fetus slaat op den duur toch een beetje dood.

Het niet al te bekende Disbelief lijkt tussen Dying Fetus en Gorgoroth in te staan geprogrammeerd zodat de mensen kunnen gaan eten. De zaal stroomt in ieder geval massaal leeg. Gezien de weinig bijzondere muzikale prestatie is dat terecht.

Naar Wykked Wytch (foto hiernaast) in de Kleine Zaal dan maar. Dat is in ieder geval visueel interessant: de zangeres ziet er uit als Uncle Fester, met een rode carnavalspruik op. Om nog charmanter over te komen draagt ze daarbij ook nog een t-shirt met de welluidende slogan Daddy's Little Fuckhole erop. De gitarist kan niet achterblijven en kijkt het hele concert alsof hij zwaar geconstipeerd is. Eenmaal bijgekomen van het lachen, blijkt het muzikaal best leuk te zijn. De aanpak is vrij melodieus, met zelfs een toetsenist, en hangt ergens tussen death-, thrash- en blackmetal in, waarbij de edelkitsch gelukkig niet de overhand krijgt.

De eerste band die muzikaal echt overtuigt is Gorgoroth (foto hieronder). Zanger Gaahl, die graag mag uitweiden over de gevaren van de drie-eenheid christendom, socialisme en democratie, moet binnenkort weer eens naar de gevangenis vanwege een uit de hand gelopen vechtpartij (het slachtoffer beweert dat Gaahl hem ritueel probeerde te slachten). Hij kijkt regelmatig iemand uit het publiek strak aan, met zijn vingers de welbekende duivelshoorntjes makend. En omdat het geluid nu wel goed is – als je van dikke modder wilt omschakelen naar een schelle blackmetal-stand kom je blijkbaar op een keurig zaalgeluid uit – kan gitarist Infernus alle aandacht naar zich toe trekken met zijn fantastische, hypnotiserende Darkthrone-stijl riffs en bijna Maiden-esque solo's.

De gecorpsepainten doen het goed in 013, want Enthroned in de Kleine Zaal is een andere hoogtepunt. De (felrode) Jackson-gitaren geven het al een beetje weg: de Belgen mengen een flinke dosis thrash door hun blackmetal, inclusief flink wat soleerwerk dat niet had misstaan op Megadeths Rust In Peace.

Jammer genoeg heeft hun set een flinke overlap met die van Nile, de band waarvoor het grootste deel van het publiek gekomen is. De ‘Mars Volta van de deathmetal’ komt binnenkort met een nieuw album, dat de titel Annihilation of the Wicked zal gaan dragen. Daar wordt ook materiaal van gespeeld, maar het geluid houdt weer niet over. Gitaristen Dallas Toler-Wade en Karl Sanders, en nieuwe bassist Joe Payne, bewegen hun handen in de ingewikkeldste patronen over de fretboards, maar de drums van George Kollias denderen als een stoomwals over al dat vernuft heen. De band zelf lijkt er wel tevreden over. Een buitengewoon relaxte Sanders springt in ieder geval na het concert van het podium af, om uitgebreid met het publiek te gaan babbelen. Vooral de, in verbazend grote hoeveelheid aanwezige, vrouwelijke fans krijgen ruim de aandacht.

Six Feet Under komt dan een beetje als mosterd na de maaltijd. Hoewel ze in Amerika dol op dit soort rampestampmuziek zijn, zou een beetje progressie geen kwaad kunnen. Plaat nummer zoveel is onlangs afgeleverd en ja, hij grooved weer vet en wordt ook prima neergezet. Maar de lol is er na al die jaren toch een beetje af en Chris Barnes' aankondigen, waarin elk ander woord 'motherfucker' is, doen de gedachten onvermijdelijk afdwalen naar trailerparks en pick-up trucks. Wat betreft de diepgang had het gedeelte van het publiek dat de polonaise inzette dus het gelijk aan zijn kant.

Zo wordt een op zich veelbelovend uitziende line-up een beetje verpest door teveel overbodige ballast en een slecht geluid. De blackmetal van Gorgoroth en Enthroned blinkt dan wel weer uit.

http://www.kindamuzik.net/live/no-mercy-festival/no-mercy-festival-9059/9059/
Meer No Mercy Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/no-mercy-festival