• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

No Mercy Festival

Van Hollands glorie en Amerikaanse (metaal)moeheid.
17 april 2006, 013, Tilburg (NL)

Tekst: Martÿn ter Haar

Beeld: Paco Weekenstroo

Publicatiedatum: 26 april 2006

Het No Mercy-festival propt veertien bands in zeven uur in twee zalen van 013. Door een slimme programmering kun je van allemaal wat zien. Daar kunnen ze bij het eerder dit paasweekeinde gehouden Motel Mozaïque, met zijn eindeloze rijen en overvolle zalen, nog een puntje aan zuigen. Nu alleen nog de catering opwaarderen, want de moderne metalhead leeft niet meer bij bier en broodjes bockworst alleen.

Ajattara mag om vier uur openen in de grote zaal. Die is dan vanzelfsprekend nog maar matig gevuld en de muzikale prestaties van de Finnen brengen daar geen verandering in. Futloos werkt de band zich door zijn set heen.

Dan tien keer liever Prostitute Disfigurement. Met hun met monotone gorgelgrunt gebrachte grandguignolteksten hebben we het wel een beetje gehad, maar van retestrak spel en vlammende solo's krijgen we nooit genoeg. Die solo's zorgen tevens voor het broodnodige melodieuze gehalte in de verder vooral lomp hakkende muziek. Het Nederlandse kwintet toert momenteel als voorprogramma van het verwante Cannibal Corpse en kan, als de show van vandaag maatgevend is, die grootheid in de death metal op het gebied van energie en enthousiasme wel eens gaan overvleugelen.

Meer Hollands glorie is er bij Legion Of The Damned [foto rechtsboven]. Dit is gewoon Occult dat een Prince heeft gedaan, met als verschil dat de Limburgers hun mooie logo juist hebben verwisseld voor een saai standaard geval. De muziek is er niet minder op geworden. Sterker nog: het debuut Malevolent Creation is binnengehaald als één van de beste, pure thrashplaten van de laatste jaren. Ook live laat de op Kreator geïnspireerde thrash van Legion Of The Damned alle hoofden wild knikken.

Als je helemaal uit Tasmanië naar Tilburg komt, dan kun je maar beter een goede indruk achterlaten. Psycroptic doet daarvoor wel zijn best, maar hun technische death metal is vooral degelijk.

Pro-Pain [foto links] heeft zijn carrière gebouwd op degelijkheid, maar wel van een heel hoog niveau. Van deze godfathers van de Amerikaanse metalcore wordt vaak gezegd dat ze maar één liedje hebben en inderdaad blinkt hun set niet uit in afwisseling. Dat ene liedje wordt wel telkens gebracht met zoveel souplesse, groove en overtuiging dat zelfs het langharige publiek - bepaald niet bestaand uit louter hardcorefans - toch overstag gaat. De ontspannen babbel van frontman Gary Meskill tussen de nummers door is een verademing temidden van alle boze grunters en krijsers, en draagt zeker bij aan die waardering.

De meest theatrale krijser van allemaal is nog steeds Attila Csihar. De Hongaar is teruggekeerd in Mayhem [foto hieronder], met wie hij het om allerlei muzikale en niet-muzikale redenen legendarische album De Mysteriis Dom Sathanas maakte. Klassiekers als 'Funeral Fog' van die plaat komen dan ook voorbij. Het geluid is vrij slecht en Mayhem speelt niet erg strak, maar Blasphemers doomy riffs en vooral Csihars extreem theatrale stijl scheppen in een paar nummers een perfect naargeestige sfeer. Fout gaat het in de hardere nummers, veelal afkomstig van Chimera. Het slechte geluid is dan een groter probleem en Csihars nare gefluister met harde uithalen werken niet goed bij de door zijn voorganger Maniac meer rechttoe rechtaan ingezongen nummers. Wanneer de nieuwe plaat Ab Orbo Chao uitkomt, lijkt het dan ook een goed idee om dat oudere materiaal te laten liggen.

Het beste optreden van vandaag komt op naam van Kataklysm [foto hierboven]. De Canadezen hebben het voordeel dat hun melodieuze death metal het meest toegankelijke uit de programmering vormt. Dat komt omdat Kataklysm (samen met Legion Of The Damned) de band is die het beste weet hoe je een liedje met een kop, een staart en een goed klinkend refrein daar tussenin maakt - een kwaliteit die in de metal vaak ondergewaardeerd wordt. Daar komt bij dat Kataklysm technisch zijn zaakjes perfect voor elkaar heeft. Waar bij Mayhem tijdens het eerste nummer nog gerommeld werd aan de microfoons bij het drumstel, klinkt Kataklysm vanaf het begin als een klok, met een heerlijk vet geluid waarin toch alle details goed doorklinken.

Ook 1349 klinkt zowaar goed: de schitterende tremelo picking riff van 'Nathicana' komt perfect over. Dat mag een wonder heten voor een band die zelfs op de plaat regelmatig pure metalbrij produceert. Het maniakale drumwerk wordt verzorgd door ex-Nile pottenrammer Tony Laureano, die een uitstekende vervanger blijkt van Frost, die momenteel zijn tijd verknoeit met Satyricon. Voorman Ravn doet in tegenstelling tot veel collega's niet moeilijk over een staaltje populistisch publiek ophitsen, zodat er een gezellige stoere-mannen-en-vrouwen-met-veel-bier metalsfeer ontstaat.

Ook bij headliner Cannibal Corpse [foto rechts] komt het publiek daarvoor, maar de Amerikaanse veteranen doen er alles aan om dat te saboteren. Geluid en spel zijn prima, maar de band pauzeert tussen elk nummer ruim een minuut, waardoor er geen enkele vaart in het optreden komt. Aan de conditie werken of toegeven dat je ouder wordt en dus minder intensief gaan toeren, want zo is het een aanfluiting.

Hoewel Cannibal Corpse dus tegenvalt en Mayhem bijna vanzelfsprekend zijn mythische status niet kan waarmaken, is het toch een sterkere editie van No Mercy dan vorig jaar. Leverden verschillende bands toen nog prestaties die je niet anders dan als amateuristisch gepruts kon omschrijven; dit jaar komen de mindere optredens slechts voort uit ongeïnspireerdheid of een slecht geluid. Sterke optredens van Kataklysm, 1349 en Nederlandse troeven Legion Of The Damned en Prostitute Disfigurement compenseren dat echter ruimschoots.

http://www.kindamuzik.net/live/no-mercy-festival/no-mercy-festival-8375/12653/
Meer No Mercy Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/no-mercy-festival