• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

ROCK HERK 2005

Gin Palace en Isis hoogtepunten naast thuis spelend Millionaire op succesrijke 23e editie.
16 juli 2005, Herk-de-Stad (B)

Tekst: Milo Vandevelde

Beeld: Katrien Schuermans

Publicatiedatum: 19 juli 2005

Een aangename locatie, een prikkelend programma, Limburgse gastvrijheid en voor een keer zelfs goed weer. Wie de vierdaagse overlevingstocht in Dour niet ziet zitten, kan terecht op Rock Herk.

Hulk mag het publiek wakker schudden. Iets wat normaal wel aan de Brusselse powerrockers besteed is, maar vanmiddag duurt het even voor ze zelf bij de les zijn. Vanaf 'Real Rocker' gaat de knop helemaal om, waarna nog uitschieters volgen met 'Oh Lord (What Am I Supposed to Do?)' en 'Like Everybody Does'.

Vervolgens smaakt Rock Herk het twijfelachtig genoegen Stretch Arm Strong te verwelkomen voor het laatste optreden van hun tour. Het is hun zanger immers opgevallen dat de toegang tot het festival gratis is. Of het publiek dus de geldbeugel wil opdiepen om het overschot aan merchandise op te kopen? Hij zal de vraag drie keer stellen, waarvan een keer zelfs in gebarentaal. Muzikaal heeft Stretch Arm Strong modale hardcore te koop. De band zorgt wel voor een degelijke uitvoering én een strakke regie van de publieksparticipatie, tot en met de gewenste grootte van de circle pit. Wie zich na een optreden op het hoofdpodium naar de tot SK8-Stage omgedoopte muziekkiosk wat verderop in het park rept, kan vier keer op rij het laatste nummer van een jonge Belgische hardcoreband meepikken. Er zijn wel wat stijlverschillen, maar het valt op dat Troublelovesus, Death Before Disco, Lost In Rhone en Addactionlistener(this) qua energie en bijval niet voor de grote Amerikaanse naam onderdoen.

Hood is zaterdagnacht om twee uur met een bestelwagen vertrokken om tijdig in Herk-de-Stad te raken. Dat laat zich jammer genoeg ook horen. De flinke injectie electronica die ze hun muziek toedienen, kan de landerigheid maar een paar nummers lang verhullen. Daarna is het zoeken naar lichtpuntjes in de vorm van enkele fraaie dwarsfluitaccenten en een post-rockuitstapje..

Op geen enkel moment sluit de muziek beter aan bij de relaxte sfeer van het festival dan tijdens het concert van Brant Bjork and The Bros [foto boven]. The Bros op bas en gitaar kwijten zich drie kwartier lang vrijwel bewegingsloos van hun taak. Ondertussen bouwt hun bandleider de nummers zo rustig op dat hij tijd overhoudt om vrolijk te lachen naar toeschouwers of wat gekke bekken te trekken. Je kan evenwel niet beweren dat het slordig of vervelend wordt. Enkele uitgesproken riffs zijn voldoende voor een maximaal effect en het geluid van de Fendergitaren is ronduit fantastisch. Niks lijkt de man te kunnen deren, een gebroken snaar leidt alleen maar tot meer vermaak. En feedback. En een flard 'Sunshine of Your Love'. Een eerste verrassing: low desert punk à la JJ Cale.

Help She Can't Swim zorgt even later voor een flink contrast. Hun nummers en de pauzes ertussen duren ongeveer even lang, of beter: kort. Het geluid is niet optimaal, maar de explosieve cocktail van hoekige gitaren, toetsen, een op hol geslagen ritmesectie en enerverende zang die elke song vormt, doet telkens naar meer verlangen.

Toch lokt een vreemde eend in bijt op de SK8-Stage ons weg. Gin Palace staat te boek als het nieuwe project van John Free, vroeger bij Penthouse. Hij zorgt samen met drummer Stuart Bell voor een trashbluesgeluid waarin flink wat Link Wray doorklinkt, maar het is toch eerst en vooral aan zangeres Meaghan Wilkie te danken dat deze late toevoeging aan het affiche uitgroeit tot de verrassing van de dag. Koket opgetut pakt ze moeiteloos het publiek in, waarna de lading venijn in de teksten dubbel zo hard aankomt. Jammer dat zo weinig toeschouwers de weg naar deze revelatie vinden.

Aansluitend is de halfopen tent voor het hoofdpodium wel goed gevuld voor het absolute hoogtepunt van de dag. Isis [tweede foto] opent met 'So Did We', neemt het publiek in een houdgreep en lost die veertig minuten lang niet meer. De band sleurt je mee naar een parallel universum, ver weg van deze mooie, zorgeloze zomerdag. De schijnbaar versteende concentratie in de aanloop naar en de stampvoetende overgave tijdens de geluidsexplosies zijn onwaarschijnlijk, het niveau van het optreden zeldzaam. Voor je het beseft is het voorbij. Isis mag terug het podium op voor een toegift, perst die er nog wel uit, maar heeft duidelijk alles al gegeven.

De organisatoren zijn erg in hun nopjes met de zelfverklaarde redders en vaandeldragers van de rock'n'roll, The Supersuckers. Het hoge showgehalte deert niet, maar het lage octaangehalte van de harde nummers valt wat tegen. Ze serveren wel smakelijke versies van 'Hell City, Hell' en 'Supersucker Drive-By Blues'.

Frontman John Bramwell van I Am Kloot [derde foto] merkt op dat zijn groep niet echt lijkt te passen op het affiche, maar doet daar vervolgens zijn voordeel mee. Zijn nieuwe plaat mag dan tegenvallen ('Over My Shoulder' doet ook live niks), qua klassiek songschrijverschap heeft de man vandaag geen concurrentie. En hij beperkt zich natuurlijk niet tot Gods and Monsters. Zo zet I Am Kloot het concert in met 'Twist' en passeren mooie versies van '86 tvs' en 'Cuckoo' de revue. Naar het einde toe draagt Bramwell 'To You' op aan de mensen die aan de basis liggen van Rock Herk en eindigt vervolgens sterk met 'Strange Without You' en 'I Believe'.

Door de uitgekiende programmering is het overdag, ondanks de grote opkomst, nooit echt dringen bij de podia. Dat verandert evenwel als hoofdact Millionaire [vierde foto] zich aankondigt. Tim Vanhamel en co. moeten zowat de grootste publiekstrekkers ooit zijn op dit festival en blijken in uitstekende doen. Zowel band als publiek lijken ondertussen voldoende vertrouwd met Paradisiac. De verbijstering die de voorjaarsoptredens veroorzaakten lijkt gesmolten als sneeuw voor de zon. En terecht, want bijvoorbeeld 'Streetlife Cherry' en 'Love Is a Sickness' klinken zeer sterk. Wat niet wegneemt dat iedereen dankbaar is als de heren even achteromkijken naar Outside the Simian Flock. De feestvreugde bereikt een hoogtepunt als Mauro zijn vroegere secondant komt bijstaan. Na afloop vallen organisatie en band elkaar gelukzalig in de armen. Limburg boven!

http://www.kindamuzik.net/live/millionaire/rock-herk-2005/10107/
Meer Millionaire op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/millionaire