http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Millionaire / Vegas

Moddervette rock.
09 april 2005, Lintfabriek, Kontich (B)

Publicatiedatum: 14 april 2005

Millionaire is terug! Na dolle Amerikaanse avonturen aan de zijde van Josh Homme, na Tim Vanhamels zijsprongetje met de Eagles of Death Metal, maar vooral na een groot gapend gat achter te laten in de Belgische rock, zijn ze eindelijk terug. Wat een opluchting!

Om de spanning er nog even in te houden, wordt eerst Vegas op de uitverkochte Lintfabriek losgelaten. Hun bij momenten lekker meedeinbare hardcore doet denken aan The Liars en Hot Hot Heat. Ze zinken al eens weg in een onoverzichtelijk moeras van dof lawaai, maar laat ons dat aan de technische problemen (waarvoor de zanger zich onophoudelijk excuseert) wijten. Eens de jachtige ritmesectie op gang is, kan er wat betreft strakheid en energie niet veel meer mislopen.

Als het langverwachte Millionaire het podium betreedt, zit het er vanaf de eerste seconde knal op. IJzersterke riffs vormen de basis van loeiharde, logge rocknummers. Vanhamel dartelt als een wild veulen over het podium, terwijl hij snijdende solo’s uit zijn gitaar tovert. Intussen slaat Dave Schroyen zo uitzinnig op zijn drumstel dat visioenen van dood neerzijgende drummers voor het geestesoog opdoemen. De sfeer is dreigend, de bandleden ook.

Op de setlist staat bijna uitsluitend nieuw materiaal. De enige overblijvende songs van Outside The Simian Flock zijn ‘Aping Friends’ en ‘Champagne’. Deze passen ook beter bij de nieuwe nummers dan de meer funky kant van de vorige plaat. Wie hierom gaat zitten wenen is een mietje, want de ‘Nieuwe’ Millionaire doet de nostalgische herinnering aan de ‘Oude’ als sneeuw voor de zon verdwijnen. De poppy sound van het debuut heeft plaats gemaakt voor zwaardere, meer primaire rock, die menig trommelvlies doet kreunen. Epische nummers die, net wanneer iedereen in applaushouding staat, des te vetter herbeginnen. Met haar zompige, trage en gevaarlijke grooves heeft de prettig gestoorde funkrock plaats moeten maken voor diepduistere waanzin. Waar blijft het album?