http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Midlake

Luid en deels duidelijk.
28 april 2010, Vera, Groningen

Tekst: André Rozendaal

Beeld: Bart van den Hoogenhoff

Publicatiedatum: 01 mei 2010

"Dit is het laatste optreden van deze Europese tour, dus geven we alles wat we hebben vanavond", zegt Midlake-multigitarist en zanger Eric Pulido tegen het publiek. Aan het geluidsvolume in het uitverkochte Vera is dat zeker te merken, want ze trekken de registers flink open. Een overvol geluid met soms een brom en soms een piep is het gevolg. Waarmee ze hinderlijk geklets dat dergelijke ingetogen muziek nog wel eens wil overstemmen, effectief bestrijden.

Want de meer naar Britse jarenzeventigfolk neigende en wisselend ontvangen laatste plaat The Courage of Others klinkt eenvormiger, donkerder en breekbaarder dan de succesvolle voorganger The Trials of Van Occupanther. De muziek van deze plaat zou in een volle zaal slechts de eerste rijen kunnen bereiken. Midlake schakelt op het podium bovendien extra hulptroepen in met een gitarist en een toetsenist/dwars- en blokfluitspeler.

Het kost zanger Tim Smith de nodige moeite om hier met zijn tere stem overheen te gaan. Hij zet af en toe, voor zijn doen, flink aan. Met als voordeel dat hij minder zijig klinkt dan op plaat. Ook Pulido steekt hem op momenten vocaal de helpende hand toe, wat mooie harmonieën oplevert. Zoals in het intens gebrachte 'Bring Down', of het in de eerste versnelling gespeelde 'Acts of Man'.

Door te kiezen voor een meer rockgerichte benadering gaat een deel van de subtiliteit die hun platen zo goed maakt, op het podium verloren. In 'The Horn' pakt dit wel goed uit: de band speelt het dwingend en krachtig. Het door een lang instrumentaal intro voorafgegane, onvermijdelijke 'Roscoe' komt slordig en enigszins spanningsloos over.

Ondanks hun statische podiumpresentatie (kan ook niet anders met zoveel muzikanten op het podium) valt er visueel toch nog het nodige te genieten. Want de vaag kijkende bassist Paul Alexander beweegt nog enigszins, maar wel zo onhandig dat het vele Spinal Tapmomenten oplevert. Drummer McKenzie Smith legt met behulp van diverse attributen een bewonderenswaardige souplesse aan de dag. De geconcentreerde vingervlugheid van gitarist Eric Nichelson is af en toe een genot om naar te kijken.

Om te voorkomen dat ze hun songs exact zo als op plaat spelen en daarmee het voortkabbelen in de hand werken, laat Midlake zich af en toe gaan in instrumentale opleukingen van hun songs. Met als hoogtepunt een hechte uitvoering van prijsnummer 'Core of Nature'. Dit voorkomt niet dat de zaal tegen het einde van het optreden minder vol is dan bij het begin. Kennelijk kabbelde het hen ondanks alles toch te veel.

Foto's zijn van het eerdere optreden in Doornroosje, 27 april j.l.