• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Midlake: nooit meer afstandsbedieningen maken

Het Texaanse kwartet Midlake maakt dromerige popmuziek. Hun eerste album was geïnspireerd op het werk van The Flaming Lips, maar de onlangs verschenen opvolger The Trails Of Van Occupanther neigt meer naar de pop van Fleetwood Mac. De kritieken op het album zijn zo goed, dat de bebaarde Texanen besloten de gok te wagen en allemaal hun baan opzegden om professioneel muzikant te worden. Volgende week is Midlake in ons land én op Pukkelpop.

Tekst: Marco Demoet

Publicatiedatum: 04 augustus 2006

Al jaren wordt Midlake geholpen door bekende namen uit zowel de muziekwereld als daarbuiten. Zo was het Cocteau Twins-bassist Simon Raymonde die de band tekende op zijn label Bella Union en was acteur en professioneel skateboarder Jason Lee een tijdlang de promotor van Midlake. Momenteel zijn het The Flaming Lips, die de band persoonlijk hebben gevraagd om het voorprogramma te verzorgen voor hun Europese tournee.

Zanger Tim Smith vertelt: “We zijn allemaal al jaren fan van die band. Je zou zelfs kunnen zeggen dat ze dé grote inspiratiebron waren voor ons eerste album. En dan deel je daar een aantal jaar later gewoon het podium mee. Het enige minpunt is dat ze zo’n verschrikkelijk goede liveshow hebben, dat we ons wel eens erg nietig voelen.”

Namenspelletje
Het album dat moet gaan zorgen voor de grote doorbraak van Midlake, draagt de nogal bijzonder naam The Trails Of Van Occupanther. Volgens gitarist Eric Nicholson is deze ‘Van Occupanther’ het resultaat van een spelletje. “Het is een erg in zichzelf gekeerde wetenschapper, die door zijn buren als gek wordt bestempeld”. Smith legt verder uit: “Tijdens de lange ritten in de tourbus spelen we vaak een spelletje waarbij je jezelf aan de rest moet voorstellen met een zo vreemd mogelijke naam. Zo is ‘Van Occupanther’ ontstaan. We vonden die naam zo cool dat we al snel besloten om het album naar hem te vernoemen. Hij komt trouwens maar in één nummer voor, en dan ook nog eens in een dubieuze rol. Als je een album vernoemt naar een fictief persoon, ligt het voor de hand dat je van hem een held maakt, maar wij hebben het juist andersom gedaan. Van Occupanther is iemand waar iedereen een hekel aan heeft.”

Aan de lopende band
Met deze Europese tour wagen de bandleden een sprong in het diepe, want tot voor kort konden ze nog niet fulltime leven van het muzikantenbestaan. “De voortekenen zijn erg goed”, beweert Smith. “Het album is nog maar net uit en nu al zijn de positieve kritieken overweldigend. Dat was de belangrijkste reden om het er maar op te wagen en onze banen op te zeggen.”

Enkele bandleden hadden een nogal bijzondere dagelijkse baan. Smith: “Tot een paar weken geleden werkten drie van ons in een afstandsbedieningenfabriek. Paul en ik stonden aan de lopende band en Eric werkte op kantoor aan nieuwe software. Mijn werk was nogal eenvoudig: ik moest de batterijen in de afstandsbedieningen doen. De voornaamste reden voor het blijven doen van dit werk, was het feit dat mijn baas erg flexibel was. Als ik een paar weken vrij wilde om op tournee te gaan, was dat nooit een probleem. Bovendien kon ik de hele dag met mijn koptelefoon op naar muziek luisteren. Ik had naast mijn werkplek een kast met een verzameling van wel 80 cassettebandjes.”

Fleetwood Mac
Het vroege werk van Elton John vormde een inspiratiebron, maar toch is dat bij het beluisteren van dit album niet de eerste naam die in je opkomt. Openingstrack en single ‘Roscoe’ klinkt verdacht veel als Fleetwood Mac. Verder doet de zang van Smith tijdens een aantal nummers sterk aan die van Rufus Wainwright denken. Nicholson: “Ik denk niet dat elk nummer hetzelfde klinkt. Dat van Fleetwood Mac is zeker waar, maar dan slechts bij een paar nummers. Zelf herken ik ook het werk van anderen in onze muziek. De ene keer is dat Crosby, Stills & Nash, dan weer The Band of America. Dit komt omdat we alleen maar naar dat soort bands luisterden toen we het album maakten. Toch klinkt het niet als jatwerk, alle nummers blijven in eerste instantie typisch Midlake.”

Sneller verveeld
De vraag is waarom een band uit deze tijd niet zijn inspiratie uit het heden haalt, maar uit de jaren zeventig. Midlake heeft daarvoor wel een verklaring. Smith: “Ikzelf ben in 1975 geboren, dus ik heb die tijd niet bewust meegemaakt. Het zou daarom best kunnen zijn dat ik het allemaal teveel romantiseer. Maar als ik op een LP zie staan dat deze uit 1970 komt, geeft dat voor mij iets extra’s. Waarschijnlijk zag men dat in die tijd heel anders.”

“Neem bijvoorbeeld ons gesprek”, sluit hij af. “Dat is over twintig jaar misschien een legendarisch moment, zonder dat we dat nu zelf doorhebben. Maar de meest voor de hand liggende verklaring waarom de muziek in de jaren zeventig zo goed was, ligt volgens mij in het verschil met deze tijd. Nu hebben mensen zo verschrikkelijk veel dingen die ze kunnen doen, zoals dvd’s kijken of surfen op het internet. Toen had je dat nog niet en was men veel sneller verveeld. De muzikanten uit die tijd hadden dan ook alle tijd om te oefenen en nummers te schrijven.”

http://www.kindamuzik.net/interview/midlake/midlake-nooit-meer-afstandbedieningen-te-maken/13566/
Meer Midlake op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/midlake