• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Metropolis Festival 2009

Metropolis Festival ontdaan van knusheid en unieke karakter.
05 juli 2009, Zuiderpark, Rotterdam

Tekst: Stéphan Lam

Beeld: Josselien van Eijk en Stéphan Lam

Publicatiedatum: 09 juli 2009

Van het ene naar het andere podium lopen was altijd een belevenis tijdens Metropolis. Het was ontmoeten, groeten, bekijken en bekeken worden. Onderweg gebeurde de meest onverwachte dingen. Metropolis was ook water. Muziek luisteren vanuit de kano of chillen langs het vijvertje op het gras. En herinner je nog de gezellige bruggetjes, waar oom agent een oogje in het zeil hield? Het is niet meer. Want dit jaar is Metropolis vooral gras. Hoe een festival zijn knusheid en karakter verliest.

Op het grote veld staat een dubbelpodium. Even verderop vind je The Garden, het derde podium. Daar spelen de arme mannen van Still Flyin'. Ze worden compleet weggeblazen door Ella Bandita [foto rechts]. De Rotterdamse maakt korte metten met haar buren, het publiek en haar watervoorziening. "Hebben jullie zin om te rocken op dit uur? Of heb je meer zin in ontbijtkoek?", snauwt ze humoristisch, om vervolgens haar flesje spa te laten stuiteren en venijnig in te zetten. De band laat het achterste van zijn tong zien en zet een onstuimige, stevige show neer. Is het hoogtepunt al zo vroeg bereikt?

Een tweede slachtoffer van de rockbitch is The XX, een viertal dat eruitziet alsof ze net terug zijn van een arrangement kelder zonder zonlicht en voedsel. Zo klinken ze ook. Somber en druilerig. Als een vleermuis met natte vleugeltjes.

Na deze middenmoter wordt het kiezen tussen Broken Records, een veelbelovende band die melancholische rocknummers speelt en de recht-voor-zijn-raapliedjes van het Engelse Baddies. Eerst naar de serieuze mannen, gewapend met viool, trompet en gitaar op Thinkers Stage, dan naar de blauwe hemden die het leven stukken minder serieus nemen. Beiden spelen niet slecht, maar maken weinig los op de grote, benauwde vlakte.

Het balletje ligt weer bij Rotterdam en omstreken. Face Tomorrow [foto links] speelt, net als Ella Bandita, een thuiswedstrijd. Deze mannen mogen misschien op album wat gelikt klinken, op het podium horen we rauwe randjes. En dat is goed. De band heeft body, de muziek staat als een huis. De stevige set, met veel nieuw werk, bewijst dat kwaliteit niet van ver hoeft te komen.

Fucked Up [eerste foto] ziet eruit als een college-bandje. Fris en fruitig. Pink Eyes is met zijn vele kilo's lichaamsvet de uitzondering. De show draait om hem. De boel op stelten zetten? Zo gebeurd. De kilo's klimmen hoog boven het podium en plotseling staat de harige rug tussen het publiek, dat zich flink op laat jutten. De baard schreeuwt zijn teksten door zijn microfoon, begeleid door stevige punk. "There's no business like showbusiness", zong Irving Berlin ooit. Pink Eyes geeft het voorbeeld.

The Soft Pack valt in het niet na het geweld van zijn voorganger. Op plaat klinken de liedjes best lekker, op het groene Metropolisveld wordt het slappe aftreksel van The Strokes zelfs een beetje vervelend. Gelukkig pakt Golden Silvers de draad weer op met luchtige poprock en luchtige teksten. De vrolijke nummers doen soms denken aan Gorillaz, vanwege vergelijkbare laid-back vocalen, de aanstekelijke keyboardriedeltjes en de neiging naar disco.

"Great Show but DAMN it was hot on stage!", tweet thrashband Textures na afloop. De Brabanders laten op The Garden horen wie het stoerst is op Metropolis. De doorgewinterde metalheads zetten een boeiende set neer, ondanks de warmte. De mix van progressieve metal en thrash valt goed bij de festivalbezoekers. Een rondje zwaaien met de arm resulteert eenvoudig in een circle pit. Ondersteund door een diepe grunt en een stuwende double bass.

Tegelijkertijd straalt The Asteroids Galaxy Tour van het podium. De vrolijke sound van de Denen zorgt voor de mooiste danspasjes van de dag. Mette Lindberg, de zangeres, is een leuke verschijning. De liedjes zijn luchtig, swingend en opgewekt. Tijdens 'The Sun Ain't Shining No More', dat bijna net zo funky is als de grootste hit van The Roots, schijnt de avondzon over het terrein.

Nóg een hoogtepunt van eigen bodem? Het kan. Rond etenstijd zet Winne [foto boven] het Thinkerspodium op zijn kop. Het plezier van de Rotterdammer slaat over op de uitbundige fans, die uit volle borst 'Lotgenoot' en 'Generaal' meezingen. De handjes gaan, tot aan de hamburgertent, in de lucht. En terecht, de opzwepende rapper uit het Oude Westen heeft talent.

Het lekkerst is bewaard tot het laatst, wanneer de poeslief ogende zangeres van Rolo Tomassi [foto rechts] zelfs haar fysieke tegenpool Pink Eyes van Fucked Up in de schaduw zet. Haar rauwe brul past perfect op de strakke mathcore. Zij, en de rest van de band, is intens aanwezig op én voor het podium. Het hoogtepunt, 'Abraxas' komt tot een keiharde climax, waar de scherpe synths verwikkeld raken in het wiskundige gitaarspel. Veelbelovend, origineel, creatief en uitermate aanstekelijk.

Johnossi, de afsluiter, is hierdoor bijna een formaliteit. De liedjes zijn alleraardigst, het geluid is in orde, maar verrassen doet het allerminst. De zanger doet stijfjes aan, en omdat de meeste bezoekers huiswaarts keren, vallen sommige noten direct op het gras. De beste man heeft een kleiner, en vooral knusser, podium verdiend. Waar is nu toch die gezellige tent?

Een jaar geleden was het nog heerlijk podiumhoppen en ontdekken. Deze editie heeft Metropolis zich door de nieuwe opstelling ontdaan van zijn unieke karakter, dat het zo onderscheidde van andere festivals. Het feit dat vooral de artiesten van eigen bodem verantwoordelijk zijn voor de hoogtepunten, doet vermoeden dat ook de crisis heeft toegeslagen in het Zuiderpark. Volgend jaar weer als vanouds? Verras ons.

http://www.kindamuzik.net/live/metropolis/metropolis-festival-2009/18864/
Meer Metropolis Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/metropolis