• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Metropolis festival 2005

Op het Metropolisfestival in het Zuiderpark in Rotterdam regende het zonnestralen op het publiek dat massaal op kwam dagen.
03 juli 2005, Zuiderpark, Rotterdam (NL)

Tekst: Redactie KindaMuzik

Beeld: Cor Jabaaij

Publicatiedatum: 06 juli 2005

Het kon gaan regenen, het kon gaan donderen, het kon een genadeloze dag worden als we Erwin Krol mochten geloven maar niets van dat alles. Op het Metropolisfestival in het Zuiderpark in Rotterdam regende het zonnestralen op het publiek, dat massaal op kwam dagen.

Het leukste van het Metropolis behoort natuurlijk de muziek te zijn maar stiekem is dat toch vooral ook het publiek. Het festival staat volgepropt met bands die de massa zeker weten nooit zal kennen maar het zijn niet alleen de doorgewinterde concertgangers en muziekliefhebbers die de reis in de benauwde metro naar Rotterdam-Zuid voor lief nemen.
Terwijl bijvoorbeeld The Dears op het hoofdpodium de eerste noten aanslaan lopen voetbalhooligans in hun volgetatoeëerde blote basten met aangelijnde pitbulls (of toch tenminste aanverwante soorten) te kijken alsof ze net een buisje xtc weg hebben gekapt, roepen hoogblonde moeders in koor naar dochters die Ashley of Kelly heten en staan eenzame mannen eenzaam te wezen.
Ondanks schitterend moderne Brueghel-taferelen dringt de muziek zich terecht aan je op, en hoe! De organisatie heeft een scherpe neus ontwikkeld voor goede bands die niet eerder in Nederland te zien waren maar elders al furore maakten. Dit jaar gaat die vlieger weliswaar in mindere mate op daar Spektrum, The Dears, The Cribs of Sons & Daughters ons kikkerlandje al vaker bezochten. Een kniesoor die daarom klaagt want waar vind je anders zo'n uitdagende line-up? Oh ja, vergeten we pardoes dat al dit moois gratis en voor niets te bewonderen is! Blikt u mee terug? (Wilko van Iperen)

Met een dosis grooverock is het aangenaam wakker worden in de VWP tent, waar een select groepje vroege vogels wordt beloond met Cereal [foto links]. Natuurlijk spelen deze jongens zonder schroom leentjebuur bij Queens Of The Stone Age en het vroegere Kyuss, maar wat dan nog? Cereal heeft een groove, een strakke presentatie en uitstekende composities. Daarnaast horen we nét wat meer metalinvloeden. Niets mis mee! (Stephan Lam)

Tussen al het gitaargeweld stonden enkele dance- en hiphopformaties. In die laatste categorie valt Kubus, Sticks & Jawat. Het opruiende trio maakte er onder de brandende zon een feestje van. De "alle-handen-in-de-lucht" waren niet van de lucht maar het is regelrechte verwennerij om de beats van Kubus zo'n drie kwartier te horen. Het predikaat 'onnederlands goed' mag weer uit de kast getrokken worden als het gaat om de strakke, inventieve en hypnotiserende 'biets', zoals hij ze zelf pleegt te noemen. Tel daarbij de overtuigend sterke raps van Sticks en het mitrailleurvuur van Jawat op en je staat vanzelf mee te knikken. Zoemende bassen, tegendraadse technobliepjes en twee overenthousiaste mc's: een vroeg hoogtepunt. Op naar Spektrum. (Wilko van Iperen)

Het optreden van Stars [foto rechts] in de REP-tent liet even op zich wachten. Vanwege de apparatuur van de Canadezen, die niet wilde werken op het Nederlandse elektriciteitsnet. "How come I can e-mail my mother from this stage, but it's impossible to plug a simple guitar in?", vroeg frontman Torquil Campbell zich openlijk af. Wat ook niet hielp is dat de microfoon van zangeres Amy Millan veel te zacht stond. Daardoor werd de op cd prachtige samenzang met Campbell vakkundig om zeep geholpen. Maar ondanks de technische mankementen wist de band toch te overtuigen. Voornamelijk dankzij het goede songmateriaal, want nummers als 'Ageless Beauty' en 'Your Ex-Lover Is Dead' behoorden tot de betere van het hele festival. (Thijs Zilverberg)

"Please don't go away if you don't like the first song", zegt Mugison tegen een amper gevulde REP-tent. De IJslandse singer-songwriter annex knip-en-plak-kunstenaar waarschuwt niet zomaar. Opener ‘Sad as a Truck’ is op plaat al een hoogst ontoegankelijk doch dampend rocknummer, live lijkt dat moeilijk te evenaren. Toch slaagt Mugison er met verve in. Net als collega-plakker Feist maakt Mugison live samples van zijn eigen zang of gitaarspel om die vervolgens in een loop onder zijn optreden te zetten. De eenmansband stelt zich daardoor kwetsbaar op, even lijkt hij ten onder te gaan als zijn laptop het laat afweten. Het gat vangt hij op door een cover van Elvis Presley te spelen op akoestische gitaar. Ondertussen herstelt de laptop zich zodat Mugison zijn optreden vlammend kan afsluiten. Misschien niet zo integer als op de plaat, wel spannend en onwaarschijnlijk goed. (Herman Roggeveen)

Een goede popsong maken, sommige mensen zouden er een moord voor doen om dat één keer in hun leven te bereiken. Hoe zuur moet het voor hen zijn om The Cribs te aanschouwen, die ze zo uit hun mouw schudden. Goed, de drie broers zijn niet geschoold en spelen uitermate slordig, toch wil je hun nummers meteen meezingen. Is het de functionaliteit van de samenzang, zijn het de koortjes of is het toch dat venijnige gitaarspel? Ik weet het niet. Wat ik wel weet, is dat het speelplezier er bij The Cribs van afdruipt. Het moet raar lopen als The Cribs niet minstens één wereldhit scoren. (Herman Roggeveen)

Het verwachte hosfeest kwam er bij Hayseed Dixie [foto links] niet van. Op een donkere winteravond enkele maanden terug zetten ze Rotown nog in lichterlaaie met hun feestmuziek, maar in de zon van Metropolis was het bovenal gezelligheid dat de toon sloeg. En daar is natuurlijk niks mis mee, zoals er ook op de hardrockcovers gespeeld op z’n bluegrass’ weing aan te merken valt. En mocht dat wel zo zijn, dan waren de vier boerenkinkels uit de Appalachen je al voor. Ze steken de draak met hun eigen foutheid door schuine opmerkingen over drinken en sexen en gaan getooid met een twijfelachtig tenue (bandana, felle regenboog t-shirts – een housebroek heeft Amerika nooit bereikt). Maar tegelijkertijd gaan ze wel op indrukwekkende wijze tekeer op de banjo, mandoline, viool en gitaar. ‘You Shook Me All Night Long,’ ‘Back in Black,’ ‘Walk This Way’, ‘Duelling Banjo’s’. Meezingers die weliswaar niet uit volle borst werden meegebruld vanuit het veld, maar bij een ieder wel een glimlach tevoorschijn toverden. (Alexis Vos)

Zon, bier en gitaren genoeg op Metropolis, maar een beat is ver te zoeken. Maar een van die weinige beats-act in het programma was dan wel meteen ijzersterk. Spektrum verraste vorig jaar al met sterke optredens op Rotterdam Import en Lowlands. Vandaag wordt het nog eens dunnetjes overgedaan, inclusief wat nieuw werk. Muzikaal doet Spektrum aan als een verknipt mengsel van Moloko en Red Snapper: diepe grooves, opwindende vocalen. Live staat het ook nog eens als een huis. Een groot publiek zal de groep helaas waarschijnlijk niet bereiken. Ook vandaag niet, want de grote massa staat een tent verderop bij The Ponys. (Atze de Vrieze)

Wat van ver komt is lekker. Dat geldt misschien wél voor zangeres Jenny Lewis, maar niet voor het geluid van Rilo Kiley. Het contrast tussen de zangeres met oranje glittershirt, hot pants en lange kousen en de nietszeggende popliedjes is dan ook groot. Alles wat Rilo Kiley doet, is al lang en breed gedaan door onze eigen Bettie Serveert. Maar dan spannend. Met uitzondering van ‘Does He Love You’, waarin een climax wél dynamiek in de muziek brengt, laat de band uit Los Angeles een redelijk flauwe indruk achter.
Slechts met hulp van een brandende zon krijgt Rilo Kiley het publiek warm. Met de halfwarme gitaarsoli en lauwe liedjes alleen was dit nooit gelukt. De luisteraars, voornamelijk in horizontale houding, malen er niet om. (Stephan Lam)

Het was dit jaar een ware Canadese armada in Rotterdam. Stars, Death From Above en - last but not least - The Dears [foto rechts]. No Cities Left, de laatste plaat van deze groep rond zanger Murray Lightburn, stond wekenlang bovenaan de Moordlijst en was natuurlijk heerlijk genieten voor al die mensen die elke week een bloemetje leggen bij het standbeeld van Morrissey. Gezien het grote aantal meebewegende monden waren er veel van dat soort lieden te vinden bij het drukke hoofdpodium. Al hun enthousiasme ten spijt viel het optreden tegen. (Ernst-Jan van Hamel)

Het New Yorkse postpunk-trio The Rogers Sisters oogt op het podium een stukje jonger dan hun platen klinken. Vooral zangeres Jennifer Rogers lijkt zo van high school geplukt. Dat is ook te danken aan het vrolijke rode rokje en het vlekkeloze witte blousje dat ze draagt. En dan hebben de zusjes ook nog eens lieflijke stemmetjes. Ondanks dat is de muziek bij vlagen aardig venijnig, maar toch ook dansbaar, en The Rogers Sisters leveren een aardig optreden. Niet alle nummers zijn overigens even sterk. Gek genoeg staan ‘Delayed Reaction’ en Cure-cover ‘Object’ niet op de setlist, waarmee twee belangrijke troeven onuitgespeeld blijven. (Atze de Vrieze)

De heetste tent van de dag is ongetwijfeld de REP-tent, waar de hitte van de zon niet goed weet te ontsnappen. Hoe toepasselijk is het dan om de woestijnrockers van Sons & Daughters [foto links] te laten afsluiten? Al op London Calling in november 2004 gaven deze Britten een voorproefje van hun bezwerende plaat The Repulsion Box. De roem lijkt ze voorbijgesneld, getuige het grote aantal belangstellenden. Hun honger wordt slechts ten dele gestild. Er ontbreekt iets bij Sons & Daughters, waardoor die karakteristieke, stoffige sfeer niet overkomt. En dus is het na vier nummers enigszins teleurgesteld afhaken en op naar Death From Above 1979. (Herman Roggeveen)

Wiseguy staat voor een moeilijke tijd. De band heeft de handdoek al in de ring gegooid, maar moet toch nog wat optredens afwerken. De Rotterdammers komen dan op Metropolis, waar ze het op één na laatste optreden weggeven, ook een beetje plichtmatig over. De tomeloze live-energie die de band zoveel respect heeft opgeleverd is als sneeuw voor de zondagse zomerzon verdwenen. Het enige wat dan overblijft zijn de goede nummers. Maar helaas maakt dat het gemis niet helemaal goed wanneer je een cd of single opzet die de band gratis weggooide vanaf het podium. (Tijs Heesterbeek)

De opgevoerde tweetaktmotor van het Canadese Death From Above 1979 [foto rechts] beleefde zijn Nederlandse podiumdebuut. En de verwachtingen waren hooggespannen na hun eerste album You're A Woman, I'm A Machine. Door het slechte geluid kwam het duo de eerste paar nummers echter niet uit de eerste versnelling, maar toen de geluidsman de schuiven uiteindelijk goed had staan kwam de klap met terugwerkende kracht toch aan. Want niet alleen is de garage-noise-rock gezegend met een tomeloze energie, ook de twee leden zelf stralen een onweerstaanbare kracht uit. Alle verwachtingen werden ruimschoots ingelost. Dat is die hype waard. (Tijs Heesterbeek)

http://www.kindamuzik.net/live/metropolis/metropolis-festival-2005/9991/
Meer Metropolis Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/metropolis