• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Victoria Williams & Mark Olson: Tijd voor echte Americana!

Zonder setlist en volledig op de tast werden de mooiste countryharmonieën in alle rommeligheid te voorschijn getoverd.
06 maart 2003, Ekko, Utrecht (NL)

Tekst: Maurice Dielemans

Publicatiedatum: 06 maart 2003

Het was een rare avond, die druilerige donderdagavond in het Utrechtse jeugdhonk De Ekko. Als eerste werden wij ongevraagd getrakteerd op een gedeeltelijk in dialect zingende Harold K. die op banjo werd begeleid door de broer van lokale volkshelden The Yearlings. Totdat de beste man in goedkoop Acda en de Munnik-sentiment verviel, was het als voorprogramma redelijk uit te houden. Dat duurde welgeteld twee korte songs. Eén was een vage liefdessong over Nieuw Zeeland. Harold K. liet zich vervolgens verleiden tot drakerige levensliederen in moerstaal, waarbij de namen Spinvis, Brainpower en die akelige Acda en de Munnik door mijn hoofd flitsten. Het was mooi geweest. Tijd voor échte Americana! How sweet she is! Victoria Williams is een rare vrouw. Het warrige haar en de constante blik naar het plafond als ze lacht. Veel viel overigens niet de lachen voor Victoria, zeker de laatste tijd niet. Bijna was de tournee afgelast door het ziekteverloop van de aan MS-lijdende Victoria Williams. Een paar jaar geleden verscheen een heuse tribute-cd (Sweet Relief: a Benefite for Victoria) van muziekvrienden om haar doktersrekeningen te kunnen bekostigen, daarop was Mark Olson ook te horen met zijn toenmalige Jayhawks. Mark Olson was gisteravond niet in een beste bui, dat had overigens nauwelijks invloed op zijn muzikale prestaties. Zonder setlist en volledig op de tast werden de mooiste countryharmonieën in alle rommeligheid te voorschijn getoverd. Dat het lang niet allemaal goed ging, had absoluut z’n charmes. Zo wilde Victoria ‘You Ain’t Going Nowhere’ van The Byrds spelen, maar daar had de chagrijnig kijkende Mark Olson weinig zin in. Hij speelde doodleuk een totaal ander pianoriedeltje. Victoria Williams zwichtte uiteindelijk toch voor Mark. Het leverde voor het toegewijde publiek een mooie scène op. Het ging nog meer mis toen bij de tweede set een irritante ruis door de speakers knalde. Dan kan je twee dingen doen: stoppen of doorspelen. Gelukkig kozen Victoria Williams en Mark Olson voor dat laatste. De ruis verdween als sneeuw voor de zon.

http://www.kindamuzik.net/live/mark-olson-the-creekdippers/victoria-williams-mark-olson-tijd-voor-echte-americana/2635/
Meer Mark Olson op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mark-olson-the-creekdippers