• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Mark Lanegan en Isobel Campbell

Verstilling omgeven door herrie.
16 februari 2011, Tivoli, Utrecht

Tekst: Machiel Coehorst

Beeld: Josselien van Eijk

Publicatiedatum: 20 februari 2011

Je vraagt je af wat ze eigenlijk komen doen, al die kwebbelaars. Het is vrijwel uitgesloten dat ze iets meekrijgen van de muziek en om bij te kletsen kun je net zo goed naar de kroeg gaan. "Een orkaan van geouwehoer", zo betitelde Robert van Gijssel in de Volkskrant onlangs treffend het voortdurende, onnozele gekwek tijdens optredens. En dan te bedenken dat het optreden in Tivoli van Mark Lanegan en Isobel Campbell hun enige was in dit land…

Ongetwijfeld vormen de twee het meest onbeweeglijke duo aller tijden, of het nu geposeerd is of niet. De in het zwart geklede, nurkse Lanegan spant de kroon door het optreden in bevroren toestand te volbrengen, in een innige omhelzing met zijn microfoonstandaard. Zijn meest opvallende lichamelijke activiteit van de avond: een sloom handgeklap voor de - verdienstelijk - fluitende Campbell. Op zijn gezicht is zelfs even iets van een glimlach te zien. Campbell, uitgedost in een rood bloesje dat ietwat onflatteus een deel van haar buik bloot laat, wiegt een ietsepietsie mee op de muziek. Behalve hemelhoog zingen kan ze ook prima overweg met cello, woodblock, tamboerijn en sambabal. Enig contact tussen brombeer Lanegan en engelachtige Campbell is er niet, wat wel weer goed past bij de bedrieglijke lieflijkheid van hun liedjes. Communicatie met de zaal is er evenmin.

Aan de muziek dus de eer om deze avond te dragen. Even lijkt het erop, na een ouverture met 'We Die and See Beauty Reign' en 'You Won’t Let Me Down Again', dat Lanegan en Campbell hun laatste album Hawk integraal gaan spelen. Gelukkig is dat niet het geval want het duo kan intussen putten uit een imponerend repertoire van oude folk, country, blues en een snufje soul ('Come Undone'). Het geluid van Lanegan staat zoals gewoonlijk iets harder afgesteld, maar hij lijkt met de jaren ingetogener te zijn gaan zingen.

Met uitzondering van een enkele losbandigheid in 'Get Behind Me' en publieksfavoriet 'Ramblin' Man' is de sfeer vanavond uiterst ingetogen, bijna sacraal. De begeleiding is summier en biedt alle ruimte aan de markante stemcombinatie. Lanegan mag even solo in 'Circus Is Leaving Town', Campbell op haar beurt in 'Saturday's Gone'. Het merendeel van de liedjes is prachtig, maar door de soms wat al te gladgestreken instrumentatie en het bewegingloze duo op het podium ebt de aandacht van tijd tot tijd weg. Of zou hier toch een andere reden voor zijn?

http://www.kindamuzik.net/live/mark-lanegan-band/mark-lanegan-en-isobel-campbell/21252/
Meer Mark Lanegan Band op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mark-lanegan-band