• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Mark Lanegan Band

Statisch als groeiend gras.
29 juli 2016, Melkweg, Amsterdam

Tekst: Jaks Schuit

Publicatiedatum: 01 augustus 2016

In de hal staan naast de tafel met merchandise een bureautje en een stoel. Een A4'tje geeft een simpele mededeling: "Mark Lanegan will sign after the show." Tussen de T-shirts ligt een ep met zeven kerstnummers voor vijftien euro. Posters van The Spring Tour moeten tien of vijfentwintig euro opbrengen.

Mark Lanegan loopt al langer dan een mensenleven mee in de muziekwereld. Screaming Trees uit Seattle was misschien wel de beste grungeband in de jaren negentig en het schurende, donkere stemgeluid van Lanegan gaf de muziek een unieke extra lading. Na te veel drugs viel de groep uiteen. Tot verbazing van zo ongeveer iedereen in de muziekwereld ging de zanger niet ten onder aan zijn heroïnegebruik, hij kickte af en ging solo verder. Vooral de eerste langspelers - The Winding Sheet (1990) en Whiskey for the Holy Ghost (1994) - maakten indruk.

Lanegan is een veelgevraagd zanger. Hij werkte met Moby, dEUS, Soulsavers, Bomb the Bass en Creature with the Atom Brain. Verder was hij lid van Queens of the Stone Age, The Gutter Twins en The Twilight Singers.

In de Melkweg telt de groep vier muzikanten. Na wat tikken met de drumsticks is 'Harvest Home' van Phantom Radio (2014) onderweg en tijdens het applaus wordt 'The Gravedigger's Song' ingezet. 'No Bells on Sunday' sluit het eerste trio nummers af. Tweemaal speelt de groep een wat langzaam rockend nummer, waarna de gashendel open gaat voor een uptempo song. Mark Lanegan en de band herhalen deze opzet een keer of vijf. De zanger staat onbewogen achter zijn microfoon en buigt af en toe het hoofd, de drummer blijft de drummer en de toetsenist gespt zo af en toe een gitaar om. De andere muzikanten staan op een eigen plek. Er is nauwelijks communicatie op het podium en er is ook geen contact met de fans in de zaal. Voorspelbaarheid is troef. Na elk nummer blijft alles bij hetzelfde. Luisteren naar de stem van Lanegan is een uniek genoegen, maar verder is het optreden statisch en na dertig minuten zo voorspelbaar als het groeien van gras. De groep speelt tracks van Phantom Radio en Blues Funeral (2012). Verder is 'Deepest Shade' een nummer van The Twilight Singers en 'Black Rose Way' is bekend van Screaming Trees.

Na zestien songs bedankt Lanegan het publiek en wandelt het podium af. Binnen zestig seconden en een mager applaus is de groep terug en, jawel, de leden nemen plaats op exact dezelfde plekken. Er worden drie nummers gespeeld, waarna Lanegan afscheid neemt met: ʺThanks very much and see you.ʺ

De gitarist blijft achter op het podium. Hij deelt mee dat Mark Lanegan zo meteen naar de hal zal komen. ʺMark really wants to meet youʺ, zegt hij. Het overgrote deel van het publiek is op weg naar de garderobe of de uitgang. Het is moeilijk om te geloven dat Lanegan uitkijkt naar een ontmoeting met de fans. Logisch dus om in de hal te blijven hangen en te checken of de Amerikaan genegen is om wat selfies met bezoekers te maken. Bij de tafel mokken de fans wat ontevreden. De weg naar de uitgang is daarom gemakkelijker dan de aankoop van een gesigneerde ep met kerstnummers.

Foto uit het KindaMuzik-archief door Josselien van Eijk

http://www.kindamuzik.net/live/mark-lanegan-band/mark-lanegan-band-3037/26811/
Meer Mark Lanegan Band op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mark-lanegan-band