• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Malcolm Holcomb

Grommend en grauw.
19 februari 2010, Paradiso, Amsterdam

Tekst: Maurice Dielemans

Publicatiedatum: 19 februari 2010

"And what becomes of all the little boys who never comb their hair?" Je moet toch heel even aan 'On the Nickel' van Tom Waits denken als je Malcolm Holcombe in zijn versleten kleding en met zijn ziel onder zijn arm door de gangen van Paradiso ziet sjokken. Als hij eenmaal op enkele aanwijzingen van beveiligingsmensen, die eerst denken dat hij een of andere verdwaalde zwerver is en hem bijna wegjagen, de weg naar het podium in de bovenzaal vindt, verandert de situatie en weet hij ineens van iedereen de aandacht te winnen.

Holcombe gromt als Tom Waits en vertelt verhalen als Townes van Zandt. Toch is hij zeker een unieke persoonlijkheid, die onrustig op een stoel wipt en dan staand door een microfoon zingt die op kniehoogte staat. Holcombe sleurt je zo mee naar de kolenmijnen van North Carolina en het plattelandsdorp waar hij vandaan komt. Daarnaast praat hij met veel liefde over zijn hond, twee katten en vader die buschauffeur in West Virginia was.

Behalve authentiek en oprecht is Holcombe muzikaal ook erg interessant. De uiterst sobere en stuivende countryblues die hij maakt, is misschien al eerder gedaan. Toch weet de singer-songwriter vrijwel alle clichés te omzeilen. Naarmate de set vordert wordt zijn muziek alsmaar grauwer en gemener. Zo weet hij ruim een uur lang te boeien. Iedereen blijft gefascineerd naar de man luisteren, zelfs een aantal verveelde fans van de band die in de benedenzaal speelt.

Foto uit het KindaMuzik archief door Peter Hageman

http://www.kindamuzik.net/live/malcolm-holcombe/malcolm-holcomb/19817/
Meer Malcolm Holcombe op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/malcolm-holcombe