• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

London Calling - Zaterdag

Het meeste kruit verschoten.
03 november 2012, Paradiso, Amsterdam

Tekst: Sander Schoemaker

Beeld: Sander Schoemaker

Publicatiedatum: 06 november 2012

Op zaterdag is er geen spoor meer te bekennen van het bloed, het zweet en de tranen van de magnifieke avond daarvoor. De kleine zaal is al volgestroomd om naar Opossom te luisteren, dat live een stuk beter klinkt dan op het album. Met hun laconieke punkrock en zomers geluid lijken ze het thema van de vorige dag voort te zetten. De eerste band in de grote zaal is echter volstrekt andere koek.

Op het podium verschijnt een vrouwelijke Ian Curtis. De gelijkenis met de overleden Joy Division-zanger en de zangeres van Savages [middelste foto] is heel, heel eng. Het goede nieuws: de band klinkt net zo strak en hoekig. Hoewel de timing aan het begin een beetje zoek lijkt, heeft zangeres Jehnny Beth de zaak al snel onder controle. Haar stem is vol kil venijn en de zaal loopt er warm voor. Naast alle postpunkbandjes die een paar jaar terug als paddenstoelen uit de grond kwam is Savages een vreemde, maar zeer veelbelovende eend in de bijt.

Exitmusic stond vorig jaar ook al op London Calling, maar toen kon de band de kracht van zijn intense droompopnoise niet waarmaken. Dit mag Exitmusic het nog een keer proberen in de kleine zaal. Helaas werkt het geluid niet echt mee. De spanningsboog van het fenomenale album Passages steunt op de balans tussen gitaaruitbarstingen en de diepe, hongerige stem van Aleksa Palladino. De zangeres kan gebaren wat ze wil naar de geluidsman, maar het baat niet. Misschien komt de groep ooit nog een keer in de grote zaal tot zijn recht.

Dat is vermoedelijk interessanter dan de zoetsappige r&b van Jessie Ware. Ze zingt normaal gesproken in achtergrondkoortjes, maar ze mag dit jaar haar solokunsten etaleren op London Calling. Er is hier echter geen sprake van een verfrissende cross-over van genres of enige afwijking van de gebaande wegen van r&b. Ware heeft een prachtige stem, maar de voorspelbare beat en dito liedjes houden de aandacht maar zeer beperkt vast.

Nee, dan Micachu and the Shapes, die boven al even met de voorbereidingen bezig zijn. Hun muziek laat zich alleen omschrijven als rammelende houten-blokken-punk. De gitaar van zangeres Mica 'Micachu' Levi is er een van onbeschilderd hout. Met een grimas op haar jongensachtige gezicht snauwt ze haar teksten. Aan de andere kant van het podium speelt de toetseniste blijmoedige deuntjes. De drummer ramt ondertussen op houten blokken. Het resultaat is een prachtige puinhoop in de beste zin van het woord.

Wild Nothing [onderste foto] heeft iets minder geluk met z'n fijne no-nonsense indiepop die helaas nogal eens in de weg wordt gestaan door een falend geluid. Zanger Jack Tatum maakt er maar een grapje van: "That was an interesting noise. Did you like that noise?" Ondanks alles maakt hij er het beste van. De pretentieloze liedjes en synthesizerriedeltjes maken veel goed en op de beste momenten heeft Wild Nothing wel wat weg van een dromerige variant op The Smiths. De band mist echter de scherpe ironie om echt interessant te blijven.

De Amerikaanse band The Walkmen heeft twee keer zo veel tijd gekregen voor het optreden als de andere acts op het festival en dat schept toch wel verwachtingen. Frontman Hamilton oogt prettig onvoorspelbaar. In het eerste nummer, 'Line by Line', gaat hij van gevoelige solozang naar theatrale explosie en daarmee zet hij de toon voor het optreden. Meer dan een uur duurt hun show, met grote gebaren, aanzwellende gitaren en pakkende deuntjes. Toch is het allemaal niet zo denderend als de dag ervoor.

Wie tijdens het epische optreden van The Walkmen langs de kleine zaal loopt, ziet dat daar Melody's Echo Chamber [bovenste foto] al met de soundcheck bezig is. De Française is ook niet beroerd om voor de bijna lege zaal alvast een liedje te zingen. Nadat The Walkmen eindelijk klaar zijn, betovert Melody Prochet de inmiddels volle ruimte volledig met haar droompop. De bas staat misschien iets te hard afgesteld, maar dat schaadt de hippiesfeer van Melody's Echo Chamber niet. Werd gisteren London Calling aan het eind van de avond nog eens flink wakker geschud, vandaag wordt het publiek in slaap gesust. Dat wordt dromen van de volgende editie.

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/london-calling-festival/london-calling-zaterdag/23377/
Meer London Calling Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/london-calling-festival