• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

London Calling - Zaterdag

London Calling of Paradiso Indie Festival?
02 november 2013, Paradiso, Amsterdam

Tekst: Jelmer Luimstra

Publicatiedatum: 04 november 2013

Waar de eerste dag van London Calling het optreden van een Canadese prettig gestoorde zanger-met-gitaar (Mac Demarco) the talk of the town is, staat de tweede dag muzikaal in het teken van een dancerockgroep uit Australië: Jagwar Ma.

Je zou je afvragen waar de Britse bands blijven, maar Outfit [foto rechts] uit Liverpool onderstreept aan het begin van de avond dat er genoeg goede muziek uit Groot-Brittannië komt. Outfit is een vijfkoppig gezelschap met een elektronisch geluid dat ergens tussen de sound van Hot Chip, New Order en Cut/Copy hangt. Afgelopen jaar verscheen debuutplaat Performance, waarop bij vlagen zelfs wat newromantic-invloeden à la Spandau Ballet en Duran Duran te horen zijn. Live in de grote zaal resulteert dit alles in een interessante show vol dansbare, maar soms ook hypnotiserend werkende wavepop.

Het optreden van Torres [bovenste foto] roept vervolgens één grote vraag op: sinds wanneer is het weer cool om als Alanis Morrissette te klinken? Of misschien beter: is dat ooit cool geweest? In ieder geval wel als het aan Torres ligt, een 23-jarige zangeres uit Nashville. Ze trakteert het publiek in de kleine zaal met een show vol grunge die bijna meer nineties klinkt dan de jaren negentig zelf ooit klonken. Natuurlijk is er onder rockbands momenteel sprake van een enorme jarennegentig-grungerevival, maar waar veel groepen iets nieuws toevoegen aan hun sound, klinkt Torres vooral als een letterlijke kopie van de muziek uit dat decennium.

De Amerikaanse band Papa uit Los Angeles is een project van Darren Weiss, die hiervoor in de übercoole Westcoastband Girls speelde. Van die coolness is bij Papa helaas weinig te merken. De band opent zijn set op het hoofdpodium met enkele stadionrocknummers die net iets te middle of the road zijn en doen denken aan The Killers, maar het niveau van de songs van Brandon Flowers niet halen. Op nummers als 'I Am the Lion King' en 'Ain't It So' laat de band echter horen waar zijn kracht in zit: het maken van zomerse Westcoastpop. Ook de podiumopstelling van de groep uit Los Angeles laat nog wat te wensen over. Zanger Weiss is duidelijk een groots entertainer en het is daarom jammer dat hij achter de drums moet zitten. Het publiek blijft vrij tam, waarop Weiss meldt dat de band vanaf vier uur niet heeft geslapen en er toch echt graag een feestje van wil maken. Dat lukt slechts op één moment van de show: wanneer hij kort even achter zijn drumkit weg kan glippen om handjes te schudden met het publiek. Het moge duidelijk zijn wat de sleutel tot succes is voor Papa.

Opzienbarender is het optreden van triphoptrio London Grammar [foto hieronder]. Het is eigenlijk een wonder dat deze band nu pas op London Calling staat, want debuutplaat If You Wait is internationaal al lang een grote hit en de bandleden doken zelfs al de studio in met Disclosure. Zoals verwacht is het afgeladen in de grote zaal van Paradiso en wie lang gewacht heeft om een plekje vooraan te bemachtigen, zit gebeiteld: London Grammar is een absolute sensatie. Zangeres Hannah Reid heeft een prachtig breekbaar en hoog stemgeluid, de beats en pianopartijen van Dot Major zorgen voor een loungy effect en de gedempte gitaarklanken van Dan Rothman voegen de nodige spanning toe aan de sound. Indrukwekkend optreden van een band die het in zich heeft erg groot te worden.

Het optreden van MS MR [foto hieronder] uit New York staat in schril contrast met het hoge niveau van London Grammar. De muziek van dit duo, live opererend met twee extra muzikanten, valt te omschrijven als indiepop met invloeden uit de dreampop, maar wordt nergens origineel. Ook al is zangeres Lizzy Plapinger een enthousiaste, perfecte frontvrouw die - misschien dankzij haar groene haar - doet denken aan iemand als Gwen Stefani en zit het muzikaal allemaal goed in elkaar, de muziek van de New Yorkse band weet nergens compleet te overtuigen. Slecht is het absoluut niet, maar de nummers van MS MR zijn verre van bijzonder.

Jagwar Ma daarentegen is dé verrassing van de tweede dag van London Calling. De oplettende luisteraar heeft het in augustus verschenen album Howlin' al opgemerkt, maar hier een korte introductie: Jagwar Ma is een Australische band die klinkt alsof de leden uit Manchester komen. De combinatie van rock en dance doet erg denken aan Madchester, net als de bandleden. Frontman Gabriel Winterfield lijkt met zijn leren jas, gouden ketting en hoedje net een lid van The Stone Roses en wanneer bassist Jack Freeman danst, lijkt het alsof Bez van de Happy Mondays in Paradiso aanwezig is. Jagwar Ma weet het publiek flink los te krijgen met de psychedelische, hypnotiserende muziek. Factory Records-oprichter Tony Wilson mag dan overleden zijn, zijn ziel leeft absoluut voort in deze muziek.

Van dance naar punk en garagerock, want in de kleine zaal staat het Amerikaanse Bleached. Dit is een duo van twee zussen, dat live aangevuld wordt met twee extra muzikanten. De muziek bevindt zich ergens in het midden van Dum Dum Girls en The Ramones en als het woord rock-'n-roll ergens op toegepast kan worden is het wel op deze band. Zangeres Jennifer Clavin ziet er met haar roze haar met ontzettende uitgroei behoorlijk doorleefd uit, maar dat is natuurlijk eerder een pre dan een nadeel bij punk. De nummers van Bleached zijn daarnaast erg sterk, omdat de band noisy gitaarwerk afwisselt met harmonische zanglijnen. Vrij snel ontstaat een moshpit en lijkt Amsterdam het door te hebben: we hebben er een exciting rock-'n-rollband bij.

Het is een mooie afsluiting van London Calling, maar bij deze laatste editie blijft het gevoel overheersen dat het gezicht van het festival ver is te zoeken. Programmeur Ben Kamsma begon London Calling in 1992 als festival voor Britse muziek en dat is eigenlijk ook wat je vandaag zou verwachten van een evenement dat London Calling heet. Toch is het aantal Britse bands flink ondervertegenwoordigd, terwijl de Britse popscene met bands als Darlia, Joanna Gruesome en Great Ytene momenteel bezig is met een ontzettende opleving.

Kamsma geeft in een interview met Metronieuws hiervoor als reden dat zijn smaak verandert. Dat kan, maar het wordt hierdoor wel tijd voor de organisatie om na te denken of ze verder willen met het festival onder deze naam. Zo ja, dan zou men er goed aan doen zich meer te richten op Britse bands. Doet men dit niet, dan past een algemenere naam, zoals Paradiso Indie Festival, beter. Dankzij sterke optredens van Mac Demarco, Jagwar Ma en London Grammar was deze editie van het Paradiso Indie Festival in ieder geval geslaagd.

Foto's van Gertjan van der Loo

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/london-calling-festival/london-calling-zaterdag-3074/24427/
Meer London Calling Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/london-calling-festival