• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

London Calling - Vrijdag

Grunge domineert op London Calling.
09 mei 2014, Paradiso, Amsterdam

Tekst: Tom Leistra en Jelmer Luimstra

Publicatiedatum: 10 mei 2014

Bij vlagen lijkt het vrijdag niet een editie van London Calling 2014 te zijn, maar een editie van pak 'm beet 1994. Zowel Wolf Alice, Menace Beach als Happyness laten horen dat Groot-Brittannië into the nineties is. Oftewel: geruite bloesjes, lange haren en veel distortion. Dat Londen anno 2014 echter niet enkel naar zijn schoenen staart, maar ook danst - al dan niet op de vulkaan - wordt onderstreept door de funky disco van Jungle, die ook in de Amsterdamse poptempel Paradiso zorgt voor een groot feest.

Wie had ooit had gedacht dat Will Smith nog eens een creatieve bijdrage zou leveren aan de Engelse grammatica? In zijn film The Pursuit of Happyness werd het woord happiness opzettelijk verkeerd gespeld. Wat dit met muziek te maken heeft? Een nieuwe indieband uit Zuid-London noemt zich momenteel Happyness [foto links]. Fans van middelmatige hiphop komen er echter bekaaid af, want de invloeden van Smith's muziek zijn verre van aanwezig. Het trio Happyness brengt in de bovenzaal typische jarennegentigindie, die met uitzondering van de Britse accenten vooral erg Amerikaans klikt. Muzikaal is het allemaal niet bijster origineel, en de flauwe grappen van de bandleden die voor weinig respons zorgen, dragen helaas ook niet echt bij aan deze show. (JL)

Het achtkoppige Amerikaanse collectief San Fermin [foto rechts] heeft de eer om de grote zaal van Paradiso in te wijden met een vroeg feestje op de vrijdagavond. Althans, dat is de bedoeling. Vanaf de eerste noten wil de schwung er nog niet echt in komen, hoezeer het bonte gezelschap ook zijn best doet. De wat uitbundigere nummers van dit op plaat vooral rustig en bescheiden klinkend bandje gaan mede dankzij de iets te schelle zang van de als een overdreven popdiva dansende invalzangeres Charlene Kaye - oorspronkelijke zangeres Rae Cassidy verliet vorige maand de band -hopeloos de mist in. Het is allemaal net iets te veel theater, wat de muziek jammer genoeg niet ten goede komt. De fraaie Bill Callahan-achtige baritonstem van Allen Tate redt de show in rustige nummers als het sfeervolle 'Methuselah', waarin ook de overige muzikanten laten zien dat ze eigenlijk wél heel goed samen kunnen spelen. Helaas is het deze avond niet genoeg om een blijvende indruk achter te laten, iets waar beluistering van de knappe debuutplaat San Fermin wel voor zorgt. (TL)

Wie wel eens in het Britse kustplaatsje Brighton is geweest, zal het weten: wat een klein paradijs is dat. De stad van strand, zee en rock-'n-roll. En on-Brits hoge temperaturen. Uit Brighton komen en dan alsnog neerslachtige muziek maken, lijkt dan ook een onlogische combinatie. Blood Red Shoes bewees echter eerder al dat dit zonder meer tot de mogelijkheden behoort en dreampopformatie Kins [bovenste foto] onderstreept dit in de bovenzaal van Paradiso. De band speelt een hypnotiserende show vol zweverige popsongs, waarbij het hoge, breekbare stemgeluid van zanger Thomas Savage de muziek kracht bijzet. Hij heeft bovendien hetzelfde houterige korte kapsel en grijze tenue als wijlen Ian Curtis - ook al zo'n 'optimist'. Wanneer Kins genoeg experimenteert, overtuigt de groep, maar qua originaliteit en veelzijdigheid laat de show nog wat te wensen over. Kins lijkt erg op M O N E Y uit Manchester: een goede sound, maar songtechnisch te veel van hetzelfde. Meer sterke songs als 'Mockasin's' zou de band goed doen. (JL)

The Trouble with Templeton [foto hierboven] uit Brisbane is de volgende act die het mag gaan proberen in de grote zaal. Het geesteskindje van de twintiger Thomas Calder, die in zijn eentje het prachtige album 'Bleeders' thuis opnam, is inmiddels van een soloproject uitgegroeid tot een vijfkoppige band. Waar The Trouble with Templeton eerst stond voor verstilde emotioneel geladen folk, kiezen de mannen en vrouw op London Calling voor wat meer bombast. De toevoeging van de synthesizer zorgt ervoor dat de muziek zowaar dansbaar is geworden, en de strakke drums werken opzwepend. De show kakt na enkele nummers echter een beetje in, en de wat flauwe grapjes van de bassist zorgen ook niet echt voor beroering. Een wat rustiger nummer van de debuutplaat had het optreden misschien de nodige afwisseling kunnen geven, maar nu is het na een paar nummers eigenlijk wel weer genoeg geweest.

De Engelsen van Teleman zijn inmiddels zowat de stamgasten van London Calling. Onder de naam Pete and the Pirates stonden drie van de vier leden immers al een paar keer eerder op de planken van het festival. Het maakt blijkbaar voor de muziek weinig uit welke naam de band draagt, want de niks-aan-de-hand-pop van Teleman doet in veel denken aan de band uit wiens as het verrees. De grote zaal wordt getrakteerd op zomerse hangmatmuziek in de geest van de Beach Boys en het recentere Django Django, met als hoogtepunt de aanstekelijke single 'Cristina'. Jammer genoeg is het allemaal veel te vrijblijvend en braaf, wat ervoor zorgt dat de zaal na een paar songs nog maar half gevuld is. Het is natuurlijk de prijs van het spelen op een showcasefestival, maar de luchtige deuntjes van Teleman blijven ook gewoon niet genoeg hangen om langer dan een half uur te blijven boeien. (TL)

De band Hospitality [foto hierboven] uit Brooklyn laat in de bovenzaal horen dat de hoekige manier van spelen van Franz Ferdinand inmiddels weer prima van zolder gehaald kan worden. Nee, deze band zult u niet betrappen op enige banjo of overtollige gezichtsbeharing. Nu is dat laatste overigens niet eens mogelijk bij de centrale persoon in deze band, want dat is een vrouw: Amber Papini. Ze heeft een fijn, artistiek stemgeluid dat blij vlagen doet denken aan dat van die andere New Yorkse zangeres: Regina Spektor. Hospitality brengt een veelzijdige indiesound, waarbij de band naast het standaardgitaarwerk soms gebruikmaakt van lichte elektronica. Het resulteert in een bovenzaal van Paradiso die qua bezetting een opmerkelijke gelijkenis vertoont met de Londense Piccadilly-metrolijn rond een uur of vijf op een maandagmiddag. Oftewel: Amsterdam is overtuigd. Hospitality: vertelt het door aan uw friends of friends!

Wolf Alice [foto hierboven] stond al op de voorpagina van de NME, de band toerde al met Peace en de groep heeft al bijna 30.000 fans op Facebook. Conclusie? De Noord-Londense grungeband van zangeres Ellie Rowsell is eigenlijk veel te groot voor London Calling. Nu is het zo dat de band afgelopen oktober al op het affiche stond, maar noodgedwongen af moest zeggen. De show in de grote zaal maakt veel goed voor fans die de band toen moesten missen. Wolf Alice klinkt ontzettend energiek en nummers als 'Fluffy' en 'She' zorgen voor een flinke moshpit. De zaal lijkt bovendien zowat te exploderen tijdens single 'Bros', dat met veel geschreeuw en ander rock-'n-rollgeweld wordt ontvangen. De show van Wolf Alice komt vandaag het dichtst in de buurt van het ware London Callinggevoel: collectief losgaan op exciting rock uit Londen.

Er was eens een tijd dat het begrip 'supergroep' enkel betrekking had op bands met bijvoorbeeld een drummer uit Nirvana, een gitarist uit Led Zeppelin en een zanger uit Queens of the Stone Age. Oftewel: een samenwerking van grote namen in de popmuziek. Menace Beach [foto hierboven] uit Leeds geeft echter een totaal nieuwe interpretatie aan het begrip 'supergroep'. De leden uit het duo zijn zelf afkomstig uit Komakino en Department M en hebben samengespeeld met leden uit (jawel) Sky Larkin, You Animals en Mansun. We horen u denken: Nirvana is er niets bij. In de bovenzaal van Paradiso laat de groep overigens horen dat het gedachtegoed van die rockband uit Seattle nog steeds springlevend is. Geruite bloesjes, zwart haar en vooral: grunge. Menace Beach is dan misschien niet een echte supergróép, de band is wel superenthousiást. Voor in de zaal resulteert dit in een grote pit waar menig kaartenhuis zijn leven onzeker zou zijn. Origineel wordt het nergens, maar Menace Beach weet de bovenzaal wél in slechts een half uur om te toveren tot een gezond slagveld. Zoals het hoort bij grunge.

De luie luisteraar heeft ze afgelopen week via De Wereld Draait Door ontdekt, maar de oplettende kijker kent ze al langere tijd: Jungle [foto hierboven]. Dit duo uit West-Londen bleef voor een lange tijd een mysterieuze act, want wie zat er nu precies achter deze innovatieve mix van disco, wave en funk? Nergens was er een serieuze bandfoto te vinden. Wel nu, het blijken twee Britse jongemannen te zijn. Live opereren zij met een grote band met onder meer percussionisten en achtergrondzangeressen. De hoekige, dansbare mix van stijlen zorgt ervoor dat de grote zaal losgaat. Misschien is het de disco, misschien zijn het de dansende achtergrondzangeressen, maar Jungle weet een positief gevoel van verbondenheid te creëren in deze individualistische tijd van computers en smartphones. Oftewel: dit is geen band om lage kwaliteit mobielfoto's van te maken, dit is een band om te beleven. Samen met Wolf Alice is Jungle het hoogtepunt van deze avond. (JL)

Met veel dank aan Willem Schalekamp voor de foto's

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/london-calling-festival/london-calling-vrijdag-4146/24982/
Meer London Calling Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/london-calling-festival