• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

London Calling 2010 #2: dag 2

Van hoogtepunt naar hoogtepunt.
13 november 2010, Paradiso, Amsterdam

Tekst: Maurice Dielemans en Eyal van der Reep

Beeld: Victoria Jacob

Publicatiedatum: 15 november 2010

Als de meisjes die op de eerste dag aan de rand van het podium stonden weg te zwijmelen bij Conor O'Brien van Villagers een bandje zouden starten, moet je niet gek staan te kijken als ze Lulu and the Lampshades heten. Van die typetjes in zelfgehaakte truien in alle kleuren van de regenboog die Emily Dickinson lezen en brandnetelthee drinken. Natuurlijk maken ze huiselijke folkmuziek met ukeleles voor bij de kachel. Verrassend knap gemusiceerd en fraai gezongen, maar niet wereldschokkend. MD

Good Shoes, hoezo? Eerder een paar afgetrapte Dr. Martens waarmee de theemutsen van Lulu and the Lampshades een trap onder de billetjes krijgen. Onversneden britpop met rafelige melodieën in de stijl van Joy Division, een zanger in een Goofyshirt die het publiek induikt en een gitarist die soms denkt dat hij in een symfonische rockband speelt. Deze levendige band gaat meer kanten op dan de oersimpele rocksongs in het begin doen vermoeden. Good Shoes is verrassend in alle eenvoud. MD

Yuck heeft de lelijkste bandnaam sinds Dogs Die in Hot Cars, maar wordt in de Engelse media een grote toekomst toegeschreven. Toegegeven, deze vier shoegazers (duidelijk fan van Sonic Youth en The Velvet Underground) hebben veel potentie. In januari van dit jaar hadden ze nog maar één optreden staan, drie weken later vochten de bookers en platenmaatschappijen al voor een contract. Bij vlagen is Yuck ook verbijsterend mooi en sterk, maar die momenten zijn helaas te karig om de zaal te boeien. Het kwartet staart zielloos voor zich uit bij haar eerste grote optreden in Nederland. De zaal is dan ook half leeg (zeker niet half vol), wanneer de frontman emotieloos vertelt hoe geweldig Amsterdam en hun Nederlandse fans zijn. Ze hebben hard een schop onder de kont nodig. EvdR

Geen hype is momenteel zo groot als die rondom Warpaint [foto hierboven]. Debuut The Fool is een dromerig album met (heel veel) verrassende overgangen, sterke samenzang en prachtige gitaarpartijen. Anders dan op het album, is live gekozen voor een steviger geluid. De nadruk ligt op de begeleidingssectie; de gitaar- en zangpartijen zwerven eromheen. Alles lijkt perfect. Vier jonge en mooie vrouwen met elk een eigen stijl (van de ingetogen gitarist/zangeres Theresa Wayman tot aan de rocksterdrumster Stella Mozgawa, die zelfs een drumsolo mag spelen) spelen prachtige composities (zo durf ik het wel te noemen) die sterk doen vermoeden dat Warpaint een blijvertje is. Sommige mensen vinden het maar eng en misschien is dat terecht: Warpaint gaat de wereld veroveren. EvdR

Beach Fossils [foto hierboven] komt uit Brooklyn in New York. Je hoort dat ze de jongens van The Drums en Here We Go Magic als buren hebben. Men steekt elkaar nu eenmaal gemakkelijk aan als je in kleine kamertjes in een appartementencomplex in de hippe wijk Williamsburg woont. De springerige liedjes komen op het juiste moment de bovenzaal binnengevaren. Het publiek is al lekker opgewarmd door de vorige bands en Beach Fossils hoeft eigenlijk alleen nog maar te zuchten voordat men massaal aan het pogoën en crowdsurfen slaat. Fantastisch. MD

De blote voeten van de zanger zeggen genoeg. Tame Impala [onderste foto] is op een missie. De band die van ver komt (Australië) is op zoek naar spiritualiteit en innerlijke bevrediging. Geen kleinzerig geneuzel op didgeridoos. Nee, de Aussies kiezen voor dynamische en psychedelische rock, iets dat voor het laatst gehoord is in de tijd dat Chriet Titulaer nog op tv was. Niet Brits, niet eens hip. Op London Calling komt Tame Impala er eenvoudig mee weg, gewoon omdat ze verdomd goed zijn. MD

Wat een eikels, die Wavves [bovenste foto] en zijn live-bassist. Knetterstoned het podium opkomen, nog twee jointjes opsteken en de drummer even flink uitschelden (een traditie, elke tour gaat er een ander mee). Maar wat een optreden kunnen die eikels afleveren als de drugs wat is uitgewerkt. Het eerste half uur is slordig: er wordt vals gezongen en de overgangen zijn rommelig. Het laatste kwartier wordt het optreden gered. De drie spelen de sterkere nummers met een ongekende felheid, er wordt gestagedived en gemosht. De vraag is nu: hoe lang houdt Wavves dit hectische leven vol? EvdR

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/london-calling-festival/london-calling-2010-2-dag-2/20909/
Meer London Calling Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/london-calling-festival