• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

London Calling 2010 #2: dag 1

Teleurstellende eerste dag.
12 november 2010, Paradiso, Amsterdam

Tekst: Maurice Dielemans en Eyal van der Reep

Beeld: Victoria Jacob

Publicatiedatum: 15 november 2010

Volle zalen, een aantal verrassingen, maar vooral veel teleurstellingen. Verslag van een matige London Calling-dag.

Kleine moeite voor Jaill om de aftrap van London Calling te verzorgen. Op de eerste dag van de tweede festivaleditie van dit jaar is de bovenzaal van meet af aan tjokvol. De jachtige popsongs van de gedreven Amerikanen hebben voornamelijk raakvlakken met punkbands van hun eigen continent. Een groep als The Ramones ligt meteen voor de hand, alleen al vanwege het T-shirt van de gitarist. Ook Jaill geeft meer voorkeur aan de aanstekelijke dan aan de anarchistische kant van punk uit de oude doos. MD

Wedden dat Race Horses volgend jaar op Lowlands staat? Roy Orbison, die voor de gelegenheid in zwart-wit aan het keyboard is geplakt, kijkt goedkeurend toe. Hoe kan men ook anders? De bevlogenheid van de jonge gasten zorgt voor aangename verrassingseffecten. Zo beginnen de Britten met tamelijk braaf Beatlesque repertoire waar niemand hier vies van is. In korte tijd kiest het viertal voor meer psychedelische invalshoeken. Je zou je kunnen afvragen waar dit allemaal toe zou kunnen leiden als ze in de grote zaal staan en een kwartiertje meer speeltijd krijgen toebedeeld. MD

Als een roestig vliegtuig met brommende motoren dat maar niet van de grond wil komen. Zo zou je het voormalig voorprogramma van de Editors kunnen omschrijven. De bombast van Airship is niets meer dan een blok aan het been. Het volume is onnodig hard opgeschroefd en de songs blijven bij als lucht in een lekke ballon. Als ze zo nodig voor het grote gebaar willen gaan, moet Airschip vooral onmiddellijk stoppen met als een stel lulletjes rozenwater op het podium staan. Next! MD

Of de naam North Atlantic Oscillation lang bijblijft, is nog maar de vraag. De hutspot van rock, elektronica en jazz is al even ingewikkeld als de groepsnaam. De zwierige keyboardmelodieën doen denken aan Grandaddy. Ook hoor je hier en daar Red Snapperinvloeden. Het teleurstellende zit meer in de ronduit zwakke zang en matige songs. Interessant is het misschien allemaal wel, maar dit Britse collectief is evengoed misplaatst op een festival waar vooral puntige liedjes centraal staan. MD

De grote zaal is een maatje te groot voor Villagers [foto hierboven]. Niet dat er niet genoeg meisjes zijn die wegsmelten bij de gevoelige liedjes van Conor O'Brien. Probleem is dat Ierse zanger er simpelweg niet in slaagt om Paradiso stil te krijgen, ondanks affiches met het vriendelijke verzoek om iedereen de mond te laten houden. Je kunt het hem moeilijk aanrekenen. Een festivalpubliek lijkt niet het geduld op te kunnen brengen om langer dan twee minuten ademloos te luisteren. Hoewel de songs erg goed in elkaar steken en je Villlagers succes gunt, zou je bijna hopen dat ze niet al te groot worden, zodat ze in kleinere zalen als Rotown en Doornroosje mensen kunnen blijven ontroeren. MD

Ik ga naar Rolo Tomassi en ik neem mee: een extra paar oordoppen en scheenbeschermers. Klein en aandoenlijk zangeresje Eva Spence zingt eerst nog met een fluweelzacht stemmetje. De andere vier begeleiden haar met loungy jazz-tunes of trage synthesizerstukken. Van het ene op het andere moment keert de vijfkoppige groep uit Sheffield zich binnenstebuiten en ontpopt Eva zich als angstaanjagend mathmetalmonster. Eva schreeuwt, brult, krijst en grunt bruter dan elke metalfrontman. De missie van de band: de meest meedogenloze band van de wereld zijn. Het publiek moet ofwel de zaal uitgeblazen, ofwel de moshpit ingezogen worden. Dit is niet de eerste de beste herrieband. De meest complexe jazzmaatsoorten komen aan bod. De vijf kunnen zo nog een half uur door zonder te vervelen. Doet de groep dan nog iets fout? Weinig, op de wat fout aandoende emocore trekjes na dan. EvdR

Logisch dat het optreden van The Futureheads [bovenste foto] erbij in het niet valt. De vier uit Sunderland stonden al in 2003 (!) op London Calling. Ze golden destijds als grote protégés van Franz Ferdinand en tourden intensief met deze band. Zeven jaar later speelt de groep nog steeds dezelfde soort britpopnummers met dezelfde rock-'n-roll-twist, de groep is alleen major af. Het publiek kent nog symphatie voor ze, zoveel is duidelijk als de zanger het publiek gebaart mee te klappen. Eigenlijk is deze band al doodgebloed, het is dan ook een raadsel wat de act tussen al die jonge en frisse bandjes doet. EvdR

Frankie & The Heartstrings [foto hierboven] bijvoorbeeld, een frisse groep met een typisch London Callinggeluid. Lichte gitaarmelodieën, uptempo drums en een dik aangezet Engels accent zijn de enige ingrediënten die de groep nodig heeft. Live zijn de nummers nauwelijks te onderscheiden en de band weet nog geen vijf seconden de maat te houden. Het is dat Frankie Francis zo'n fanatiek podiumbeest is. De jonge meisjes hangen dan ook aan de lippen van de onvervalste leider van de groep. EvdR

Het is om en nabij de tiende keer dat We Are Scientists [foto hieronder] op London Calling staat en het publiek lust er pap van. Stagedives, een massale podiuminvasie en een kolkende menigte in de zaal. Het publiek reageert vooral op de oudere nummers van het Californische trio. Het lijkt bovenal een ontlading na een lange en matige London Callingdag. EvdR

The Knocks uit New York hebben een potentieel hitje op zak en willen nu overal 'veesjes bouwe'. Nog nooit is spreading positive energy zo plat vertolkt op London Calling als bij het optreden van dit duo. Dertien-in-een-dozijn-popnummers zijn omgetoverd tot dertien-in-een-dozijn-remixes. Kijk niet vreemd op als je volgend jaar de nieuwe Sterretje in Chersonissos op dit duo ziet dansen, veel valt er namelijk niet te horen in de muziek. Driekwart van het nummer wordt met één vinger op de knop ingezet, dus houdt het duo zich vooral bezig met het opzwepen van het publiek. Dat werkt én moet dit optreden. Net als bij We Are Scientists lijkt het publiek vooral de nasmaak van de matige popacts van zich af te feesten. Hopelijk is dat de tweede London Callingdag anders. EvdR

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/london-calling-festival/london-calling-2010-2-dag-1/20908/
Meer London Calling Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/london-calling-festival