• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

London Calling 2007 #2

De bands mogen in het vervolg gerust iets hoger springen.
02 november 2007, Paradiso, Amsterdam

Tekst: Martijn Kuijpers en Rob van Leeuwen

Beeld: Niels Vinck

Publicatiedatum: 04 november 2007

De manier waarop de jonge bezoekers van London Calling stagediven en crowdsurfen is tekenend voor deze tweede editie van 2007. Eenmaal op het hoogste plan springt de jeugd enthousiast in het rond, maken ze een wild vreugdedansje naast de artiest in kwestie en trekken ze het modieuze shirtje recht. Maar als het er écht op aankomt, zijn ze niet meer zo brutaal. Onwennig betasten ze de handen van het publiek en met de grootste voorzichtigheid laten ze zich vallen. Het echte lef ontbreekt, de ervaring voor een mooie snoekduik in het publiek is nog afwezig en ze zijn allemaal best stoer, maar toch nog niet stoer genoeg.

Datzelfde geldt ook voor de meerderheid van de bands die op het programma staan. Het zit er allemaal wel in, maar wanneer en óf het eruit komt is nog even de vraag. Tegenwoordig is London Calling dan ook vooral een festival waar je heen gaat voor de gezellige sfeer. Toegegeven, Jack Peñate [foto onder] is leuk, maar de enige nieuwe band die daarnaast volledige volwassenheid vertoont, is Blood Red Shoes [foto boven]. Het duo (brutale jongen met drums, mooi meisje met gitaar) zet een overweldigende show neer, die door niemand anders wordt overtroffen. Zeker niet door de meest ervaren band van het festival, The Rakes. Ooit bezwerend live, op de zaterdag is het optreden echter om te janken zo slecht.

Ook de vrienden van de Arctic Monkeys, Reverend & The Makers, hoeven de volgende keer niet meer terug te komen. Met zeven man staan ze op het hoofdpodium en dan nog lukt het ze niet om met iets beters te komen dan platte popsongs zonder pit. Net zo flauw: New Young Pony Club, met het vriendinnetje van Jamie Reynolds (Klaxons), die op de vrijdagavond voor een hoogtepunt zorgen. Helaas alleen door de geinige cover van 'Pump up the Jam', want de rest is kleurloos.

Veel van de overige bands die tijdens London Calling optreden hebben nog tijd nodig om te rijpen. Om ervaring op te doen. Vooral ook om de volgende keer terug te keren met een paar onderscheidende songs, iets wat veel bands hoog op het actiepuntenlijstje moeten zetten. Of het nu gaat om Friendly Fires, de jonge jongens van Assembly Now, de peuterspeelzaal die Los Campesinos! heet, het donkere postpunkgeluid van de Video Nasties of de veelbelovende Air Traffic-kloon (ofwel Scouting for Girls), voor allen geldt hetzelfde: de potentie is er, maar de volwassenheid ontbreekt nog.

Wat dat betreft heeft London Calling een publiek dat bij het festival past. Brutaal en onbezonnen, maar vaak ook onwennig en nog te lichtzinnig voor de grotemensenwereld. Net als de meerderheid van de optredende bands dus. Echte knallers komen niet voorbij gedurende de twee dagen van het festival. Of het moet de jongen zijn die tijdens de degelijke show van The Maccabees wél met een dubbele flikflak het publiek induikt. En waarschijnlijk een week later nog pijn heeft van zijn val op de harde Paradisovloer. Zo ver komt het voor de meeste bands niet - die worden nog steeds op handen gedragen door het publiek. Ze mogen in het vervolg dus gerust iets hoger springen.

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/london-calling-festival/london-calling-2007-2-5482/16195/
Meer London Calling Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/london-calling-festival