• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

London Calling 2006

Het ABC van twee dagen London Calling.
31 maart 2006, Paradiso, Amsterdam

Tekst: Rob van Leeuwen, Herman Roggeveen en Sven Schlijper

Beeld: Cor Jabaaij

Publicatiedatum: 04 april 2006

De A van Ambachtelijk
My Latest Novel weet heel vakkundig de grote zaal van Paradiso leeg te spelen. Jammer voor hen die het gemist hebben, want My Latest Novel speelt een stuk beter dan veel andere bands op het London Calling-festival. De band maakt net als The Arcade Fire muziek op ambachtelijke wijze: geen elektronica, maar gitaar, strijkers en veel samenzang. Alleen is hun muziek niet zo swingend als die van The Arcade Fire, maar is ze meer in de geest van Low en soms Sons & Daughters. Helaas weet My Latest Novel niet de volle drie kwartier de spanning vast te houden en mist de groep visuele aantrekkingskracht. Dit is zeker niet het laatste wat we van ze zullen horen. (HR)

De B van Brunettes
Blondines? Niet in The Long Blondes, of ze moeten hun haar hebben geverfd. Drie meisjes, twee jongens. Saaie, nietszeggende popmuziek. (HR)

De C van The Cinematics
Op vrijwel elke London Calling speelt een band die zo toegankelijk klinkt dat je er vergif op in kunt nemen dat ze heel groot gaan worden. Dit keer zijn dat The Cinematics [foto boven]. De band speelt gedreven en de gitaren rammelen er lekker op los, maar het ontbreekt The Cinematics aan een eigen geluid. Ze klinken als The Killers en The Departure, en bij vlagen is het wel erg Amerikaans. Daar staat tegenover dat hun haar goed zit. Deze band zal er bij het grote publiek als koek ingaan, maar... volgende keer wel die gulp dicht, zanger Scott. (HR)

De D van Dag 1
Op die dag had je erbij moeten zijn. Vrijdag kon je de sensatie van het festival beleven en een oude bekende treffen in een nieuwe, maar herkenbaar klinkende punkband. Op zaterdag kwam je vooral van een koude kermis thuis: de twee grootste publiekstrekkers konden de verwachtingen niet waarmaken. (RvL)

De E van Engeland
Land van herkomst, voor de meeste bands.

De F van de nieuwe Franz Ferdinand
Zie ook: de C van The Cinematics. Zo´n doorbraak kan overigens even op zich laten wachten. Zo speelden The Futureheads in 2003 voor het eerst op London Calling, terwijl ze nu pas beginnen door te breken. (RvL)

De G van Good Shoes
Schreeuwen kan hij wel, Good Shoes-zanger Rhys Jones. Jammer dat het optreden van zijn band daardoor weinig subtiel klinkt. Toch zijn de Good Shoes [foto links] een belofte voor de toekomst. Het viertal valt vooral op door de met elkaar sparrende gitaarlijnen die ze door de puntige postpunknummers heen weven. Nu nog even naar een zangcursus en wat diepgang in de liedjes aanbrengen, dan komt het wel goed met deze jongelingen. (RvL)

De H van Huilen
In een knalrode maillot staat de zangeres van Howling Bells op het podium. Die had eigenlijk zwart moeten zijn om goed te passen bij de donkere muziek van het gezelschap: despressief, melancholisch en bovenal saai. Huilen met de pet op. (HR)

De I van The Immediate
Een draaideurbezetting is de belangrijkste kracht van het op het laatste moment aan het festival toegevoegde The Immediate uit Dublin. Na bijna elk nummer wisselen de vier muzikanten van instrument. Het is geen slecht idee die gimmick achterwege te laten, want hoewel The Immediate zo nu en dan met prima wavepop op de proppen komt, vervalt de groep even zo vaak in niet bijster interessante, nergens toe leidende niemendalletjes. In de bovenzaal druipt het zweet van de muren, maar niet als gevolg van algehele opwinding onder het publiek: de magische vonk slaat niet over. Op Koninginnedag gaan ze op het London Calling-buitenpodium in de herkansing. Misschien helpt een laat aprilzonnetje The Immediate naar een wel overtuigende show. (SS)

De J van om te Janken
Zie: de H van Huilen.

De K van Klopt niet
The Kooks [foto rechts] zijn de publiekstrekkers van de zaterdagavond. Nog voordat er ook maar één noot is gespeeld, staat de overvolle grote zaal op exploderen. Het publiek staat helemaal op scherp na een knetterende lichtshow bij de opening, maar kort daarna gaat het mis. Zanger Luke vergeet zijn tekst al in het eerste nummer en weet zich niet te herstellen. De op zich puntige songs verzanden bovendien in een trage brei. The Kooks krijgen de K van klopt niet. (HR)

De L van The Libertines, maar niet heus
De Tiny Dancers zijn te laat en dus openen Carl Barât (bekend van The Libertines) en zijn Dirty Pretty Things het bal. Enkele piepjonge hippe vogels vooraan staan dan al een uur in het gelid en onthalen de vier op hysterisch gegil. Een nonchalant toegeworpen leeg sigarettenpakje wordt door één van hen als een reliek aan de borst gedrukt: haar avond kan niet meer stuk. Spijkerbroek, leren jasje, peuk tussen de snaren; Dirty Pretty Things zijn cool.

De onstuimige punky start krijgt nog niet de handen op elkaar. Daar komt snel verandering in. Een paar nummers van The Libertines laten vooraan een heuse pit ontstaan. Vingers wijzen priemend in de lucht en er worden pogingen gedaan tot crowdsurfen. Dirty Pretty Things pakken door en houden het uitgelaten publiek bij de les, ook met eigen werk van het in mei te verschijnen debuut Waterloo to Anywhere.

Carl Barât heet de meest verstandige van de twee voormannen van The Libertines te zijn. De naar The Clash gemodelleerde punk van Dirty Pretty Things mist misschien daardoor een ontregelende en aan een overdosis passie lijdende factor. Toch wreekt dit euvel zich vanavond niet. Tegenover liederlijk ontsporen in een moeras van druggy rammelrock plaatsen Dirty Pretty Things gecalculeerde, spannende breaks. In de hoofdrol noteren we een gespierde bonk met glanzend ontbloot bovenlijf op de drumkruk en diens inventieve slagwerk.

Hoewel vanavond wat rommelig gebracht hebben Dirty Pretty Things met Waterloo to Anywhere een dijk van een debuutalbum in handen. Als het publiek de plaat tot zich heeft kunnen nemen, behoort het teren op Libertines-hits heel snel tot het verleden. (SS)

De M van MySpace
Daar kun je de nummers van je nieuwe helden beluisteren, of op zoek gaan naar bands die volgend jaar vast en zeker op London Calling staan. Opvallend detail van deze editie: de grote hoeveelheid behoorlijk jonge meisjes die aanwezig waren. Allemaal MySpace-fans, of puur toeval? (RvL)

De N van Nerds
Wat heeft platenmaatschappij Warner geblunderd met The Futureheads. Het debuutalbum is hier ernstig vertraagd uitgebracht doordat er destijds te veel goede releases tegelijkertijd waren. De angst bestond dat The Futureheads zouden ondersneeuwen. Het gevolg is dat de uiteindelijke release als mosterd na de maaltijd kwam. Vanavond krijgen we een voorproefje van het nieuwe album. Nog altijd klinken The Futureheads lekker hoekig en is er ruimte voor veel oeh-oh-ow-oh- en ah-ha-ah-samenzang, maar nerds die het zijn gaan ze meer voor de perfecte podiumpresentatie en vergeten ze contact te maken met het lustig crowdsurfende publiek. Wel goed, maar het komt niet helemaal over. (HR)

De O van Onoverzichtelijk
Een andere publiekstrekker op de zaterdag zijn The Mystery Jets [foto links]. Ook deze Engelsen stellen teleur. Het vijftal stormt het podium op terwijl de albumversie van ‘Zoo Time’ te horen is. Veel overzichtelijker wordt het er vervolgens niet op. Zanger Blaine Harrison, die op krukken loopt wegens een open ruggetje, zit op een stoel achter een bouwwerk vol keyboards, percussieattributen en microfoons, en is overduidelijk de spil van de band. Helaas klinkt de show, mede door Harrisons heftige geram op alles wat los en vast zit, behoorlijk rommelig. Er gebeurt tijdens de liedjes te veel tegelijk, waardoor de melodieën naar de achtergrond worden gedrongen. Naarmate het optreden vordert, raakt de band beter in vorm, maar dan is het te laat om nog écht te overtuigen. (RvL)

De P van Papa Henry
Daar staat hij dan: papa Henry Harrison: witte blouse, gitaar om zijn nek, de coolheid zelve, net naast zijn zoon Blaine, op het grote podium van Paradiso. Volgens bassist Kai Fish is hij een volwaardig lid van de band, maar als je hem aan het werk ziet, begin je toch te twijfelen. Die paar achtergrondkoortjes die hij bijdraagt, die schaarse gitaaraanslagen en dat geschud met een sambabal, het lijkt allemaal behoorlijk overbodig en heeft amper toegevoegde waarde. Zou het dan toch een publiciteitsstunt zijn? (RvL)

De Q van Queensday
Wie geen genoeg kan krijgen van London Calling heeft geluk. De dag voor Koninginnedag is er alweer een nieuwe editie. Op het buitenpodium bij Paradiso zullen in ieder geval optredens van Shit Disco, Pets en Kaito te zien zijn. (RvL)

De R van The Ramones
The Ramones zijn terug, hebben postpunk en electro ontdekt en staan tegenwoordig beter bekend onder de naam Humanzi [foto rechts]. Dat is wat je denkt als je deze herrieschoppers aan het werk ziet. Dat is even leuk, maar over het algemeen overtuigt deze band geen moment. "Hey ho, let’s go!’ dus, naar de bar, voor een biertje. (RvL)

De S van Ska
U houdt van The Coral, Madness en geestverwanten? Dan ook van Larrikin Love. Al het hippe van de afgelopen vijf jaar is vermengd in het geluid van deze band, door de bassist overgoten met een ska-sausje. Tel daarbij op dat de zanger een opvallende verschijning is dankzij zijn guitige, androgyne koppie en je hebt toch weer iets nieuws. (HR)

De T van Toekomstmuziek
Bovenzaalconcerten bieden tijdens London Calling steevast de aanblik van haringen in een ton. Dat is niet anders bij het Sheffieldse trio Bromheads Jacket. Het is pas de tweede band op de vrijdag, maar na afloop rept menigeen al van een, zo niet van dé sensatie. Terecht, want wat deze drie broekies brengen, zal ons nog lang heugen.

Dampende, staccato punksongs met een snufje blues en funk worden gekoppeld aan halfrap in sneltreinvaart, die Mike Skinner van The Streets in gedachten roept, of Alex – Arctic Monkey – Turner. Het handelsmerk van Bromheads Jacket vormen de straat- en kroegverhalen, scherp geobserveerd, gelardeerd met humor en in superdik, plat accent uitgebraakt over het publiek. Andere troeven zijn hun instant herkenbaarheid en hun kekke melodieën. Samen maken ze van Bromheads Jacket een muzikaal snuifspiegeltje dat pijlsnel genot na gelukzalige roes blijft brengen.

Een sensationeel concert geef je niet alleen op basis van de kracht van de nummers; daar is meer voor nodig. Zie Test Icicles vorig najaar op London Calling. Na een mislukte crowdsurf kruipt zanger Tim Hampton met een gapende, bloedende hoofdwond en een gemolesteerde gitaar terug het podium op. Niet veel later slaat hij die Telecaster helemaal doormidden. Dan maar een nummer zonder gitaar, totdat hem vanuit de drukte een andere gitaar wordt aangereikt. Zo kan ‘What If’s and Maybe’s’ toch nog gespeeld worden: zonder twijfel de meest aanstekelijke single van de laatste maanden. Het is de kers op de taart, die van de eerste tot de laatste punt onweerstaanbaar lekker was. De slimme pubrockers Bromheads Jacket zijn dan ook met afstand dé sensatie van de vrijdagavond! (SS)

De U van Uitstekend
Denk je alles gezien te hebben, komen The Noisettes [foto links] het podium op. Drummer Jamie lijkt met zijn gulle krullenbol uit de jaren zestig ontsnapt te zijn. Gitarist Dan is lijkbleek als een junkie, terwijl zangeres Shingai - die qua uiterlijk het midden houdt tussen Skin en Lola (Spektrum) - een ware diva is. Niet alleen uiterlijk steken The Noisettes uit boven de rest; ook muzikaal zijn ze totaal anders. Ze maken knappe liedjes en ze hebben veel power en stijl. Weliswaar wisselen de nummers in kwaliteit, maar The Noisettes zijn boeiende materie! (HR)

De V van Volgend jaar weer?
Domme vraag natuurlijk.

De W van We Start Fires
We Start Fires, dat klinkt als een pittig bandje, maar er vlamt helemaal niets. Op het podium staan twee lieve meisjes die het erg naar hun zin hebben. Hun verschijning en hun muziek zijn te vrijblijvend om echt goed te zijn. Volgende. (HR)

De X van eXtraatje
Zie: de Q van Queensday.

De Y van The Young Knives
Popnerds die samen met de punkers van Black Wire het meest werden gemist, aangezien beide bands op het laatste moment hun optreden voor London Calling afzegden. Volgend jaar dan maar?

De Z van Zzz….
Einde.

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/london-calling-festival/london-calling-2006-4932/12449/
Meer London Calling Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/london-calling-festival