• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

London Calling #2 2011 - Vrijdagavond

Nadruk op middelmaat.
10 november 2011, Paradiso, Amsterdam

Tekst: Ronald Goeman

Publicatiedatum: 13 november 2011

Het is toch typisch dat het festival London Calling in Paradiso, oorspronkelijk bedoeld als ontdekkingsfeest voor spannende Britse acts, in de Grote Zaal aftrapt met het Californische Dum Dum Girls [bovenste foto]. De meidengroep rondom frontvrouw Dee Dee speelt vanavond een prettige set, waarin opvallend veel ouder werk voorbij komt. De band speelt strak, hard en stoïcijns. De drumritmes van 'Sandy' zijn niet allemaal even ingewikkeld, maar de liedjes zijn wel uitermate aanstekelijk. De zomerse gitaarmuren krijgen uiteindelijk nog wel een Brits tintje in de vorm van het The Smithsnummer 'There Is a Light That Never Goes Out'. De in sexy outfits gestoken dames zijn daarbij een lust voor het oog.

Het contrast met het duistere Exitmusic uit Brooklyn in de Bovenzaal is groot. De band rondom stelletje Aleska Palladino en Devon Church maakt muziek die qua duisterheid en spanning wel wat doet denken aan Esben and the Witch. Live kiest de band ervoor om met een drummer en toetsenist te spelen, wat de nummers extra diepte geeft en vooral meer volume. De liedjes worden theatraal gebracht, maar naast het creëren van sfeer gebeurt er verder niet veel.

Nog theatraler wordt het bij Other Lives in de Grote Zaal. Met een eindeloze hoeveelheid instrumenten, waarbij de pauk toch het meest in het oog springt, zijn de bandleden geconcentreerd bezig met het maken van muziek. Ieder detail lijkt bewust, van een vioolstrijk tot een subtiele uithaal met de trompet. De geluidskwaliteit in de zaal is echter zo belabberd dat de zorgvuldig opgebouwde geluidsclimaxen verworden tot een ondefinieerbare brei van geluid, waarbij vooral de rol van de pauk eerder stoort dan dat hij echt wat toevoegt. Erg jammer.

Bij Londenaren Veronica Falls [foto rechts] valt er vrij weinig aan te merken op het geluid. Dat kan ook haast niet, want het sympathieke rammelpopbandje houdt het simpel. De twee gitaristen spelen hun ritmes op hoog tempo tegen elkaar in en dat alles wordt voorzien van eenvoudige drums en simpele bassloopjes. Rammelende popmuziek, waarbij voor het eerst deze avond een vrij heftige moshpit ontstaat. Dit is een band zoals die op London Calling mag worden verwacht. Fris, spannend en aanstekelijk.

En dan het drama genaamd Wolf Gang, van tevoren nog vol goede hoop getipt hier op KindaMuzik. Een goed album maakt nog geen goed optreden, blijkt al snel. Het album Suego Faults is zonder meer een sterk popalbum, maar op podium komt daar vrij weinig van terecht. Dat is vooral te wijten aan het verschrikkelijk hoogdravende gedrag van Max McElligott. Zijn geposeer en verzoek tot meeklappen vallen bij een grote groep in goede aarde, maar kunnen niet verhullen dat de bombastische popliedjes in deze matige uitvoering niet veel voorstellen.

Gelukkig is daar vervolgens het artistieke project Breton uit Zuidoost-Londen, om de boel een beetje wakker te schudden. De elektronische beats komen vooral uit laptops, maar worden live van nog meer kracht voorzien door pompende drums. De bandleden houden zich van oorsprong bezig met het maken van experimentele films en achter het podium worden dan ook korte films geprojecteerd die naadloos aansluiten op de progressieve muziek. Het vijftal oogt hip - capuchons blijven gedurende het optreden netjes over de hoofden - en speelt een vrij korte set, maar wel met een intensiteit waardoor het optreden in zijn geheel erg spannend is. Vooral in afsluiter 'The Well', getypeerd door heuse dubstepinvloeden, werken beeld en geluid synergetisch. Zo eindigt de band het korte optreden op sterke wijze.

De verwachtingen bij de The Rapture lijken hooggespannen, gezien de volle zaal en het nerveuze geroezemoes. De band gaat dan ook al een tijdje mee en heeft met het recente album In The Grace of Your Love voorlopig weer genoeg materiaal om zijn swingende optredens wat te verdiepen. Wat echter stoort tijdens het optreden deze avond is het bedroevende niveau van de drummer. Hij krijgt het niet voor elkaar om fatsoenlijk ritme te houden om de funky melodieën, waarin postpunk en disco samenkomen, overtuigend te brengen. En hoe leuk koebellen ook kunnen zijn (er wordt vanavond flink op losgetikt), de lompe drummer weet zelfs het fantastische 'How Deep Is Your Love' beneden peil te slaan.

Zwaar verlaat door een flink uitgelopen programma mag het hippe Washed Out [foto links] het programma qua bands afsluiten. Dit chillwave-project rondom meesterbrein Ernest Greene heeft met Within and Without een van de betere albums van het afgelopen jaar uitgebracht. Maar zoals bij meer bands deze avond weet de band dat niveau niet naar het podium te vertalen. Deels komt het door de belabberde geluidsafstelling, maar de uitstraling van de bandleden mag niet onderschat worden. In zichzelf gekeerd en licht gefrustreerd (wellicht door het uitgelopen programma) werkt de groep de setlist af. Waar de nummers op plaat mooi afgewerkt en strak geproduceerd klinken, is er live haast geen onderscheid tussen de nummers te ontdekken en is er al helemaal geen plek voor details. Wat dat betreft is de polonaise die halverwege het optreden door het publiek host typerend: wat op papier spannend en hip is, verzandt door een samenloop van omstandigheden in plat vermaak.

Foto Dum Dum Girls uit het KindaMuzik archief door Bart van den Hoogenhoff , Veronica falls door acb (cc) genomen @ XOYO, juli 2011,Washed out door Renee (cc) genomen @ Hollywood, oktober 2011.

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/london-calling-festival/london-calling-2-2011-vrijdagavond/22258/
Meer London Calling Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/london-calling-festival