• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

London Calling #1: de zaterdag

Weinig britpop, wel opwindend.
24 april 2010, Paradiso, Amsterdam

Tekst: Harm-Jan Zondag

Publicatiedatum: 28 april 2010

Na enkele zwakkere edities met te veel recidivisten en te weinig echte doorbraken heeft London Calling voor de voorjaarseditie van dit jaar een afwisselend en sterk programma opgesteld. Exclusief voor britpop was het festival sowieso al even niet meer, maar nu lijkt die focus definitief ingeruild voor een aanpak waarbij interessante nieuwe acts ongeacht genre en afkomst centraal staan. En dat pakt goed uit.

Op deze zaterdag speelt Everything Everything [foto rechts; JdH] vrijwel foutloos hun repertoire vol kunstige en veelzijdige artrock. Er is weinig op aan te merken, de liedjes zitten goed in elkaar, maar de band kan toch niet voorkomen dat de grote zaal langzaam leegloopt. De muziek is bij tijden catchy genoeg, maar aan de performance ontbreekt te veel de overtuiging en gretigheid die nodig zijn om een blijvende indruk te maken. Bij het laatste nummer blijken ze wel degelijk te kunnen vlammen, maar dan is het te laat om het tij nog te kunnen keren.

Dat het niet aan het publiek ligt, bewijst Hudson Mohawke [foto boven; RA] vervolgens. Hij knipt en plakt alles wat van zijn gading is aan elkaar, van zweverige melodietjes tot dikke hiphopbeats en diepe bassen. Met behulp van gastrapper Olivier Daysoul bouwt deze eigenzinnige producer al snel een wild feest, waarbij zelfs een bescheiden moshpit niet ontbreekt. Een vreemde eend in de bijt, maar wel één die mag blijven.

Esben and the Witch weet in de stampvolle en bloedhete kleine zaal op een andere manier te boeien. Voor de fluwelen stem van zangeres Rachel Davies lijkt het woord haunting uitgevonden en het trio creëert een sfeer die doet denken aan de spookachtige liveshows van Fever Ray. Veel entourage hebben ze daar echter niet voor nodig; minimale electronica, trance-opwekkende drums en bezwerende zang zijn genoeg om een duistere wereld vol onafwendbaar drama op te roepen.

Van dat soort muizenissen heeft Fool's Gold [foto beneden; JdH] geen last. Onbekommerd en met duidelijk plezier laten deze Californiërs de grote zaal swingen op hun tropische mix van salsa, afropop en klezmer. Bepaald geen typische muziek voor hipsters en britpoppers in strakke broeken, maar dat lijkt niemand ervan te weerhouden zich goed te vermaken. En terecht, want daar klinkt het veel te lekker voor.

Meer nerdy dan de heren van Errors vind je ze niet snel, maar dat weerhoudt ze er geenszins van een zeer strakke sound neer te zetten. In zichzelf gekeerd raggen ze fanatiek op hun instrumenten, draaien aan knoppen en produceren zo een alleraardigste stijl die schommelt tussen elektronische postrock en indiedisco. Opzienbarend is het niet, maar wel goed te verteren.

Het echte hoogtepunt van de avond komt van And So I Watch You From Afar. Deze rossige Ieren laten zien dat ze alle accolades in de pers ruimschoots verdiend hebben en gaan direct vol gas met woeste, maar puntige instrumentale postrock. Zoveel energie schreeuwt om een felle moshpit, die dan ook niet lang uitblijft. Zelfs André Rouvoet zou hierbij spontaan de gehoorbeschadiging van de jeugd vergeten en de naam van God in extase misbruiken. Het is dan ook zeer onrechtvaardig als halverwege het optreden een versterker het begeeft, maar zodra dit verholpen is nemen ze snoeihard revanche en laten een verpletterende indruk achter.

Na zo'n frontale aanval op de zintuigen lijkt de vrolijke muziek van de jonge Amerikaanse Brit Cosmo Jarvis niet het eerste waar je behoefte aan zou hebben. Daar trekt deze zich echter niets van aan en na twee nummers tovert hij een glimlach op ieders gezicht en laat de kleine zaal dansen. Op papier slaat het nergens op wat hij en zijn band doen met blokfluit, gitaar, banjo, ukelele en zijn rauwe stem. Maar als hij met ongekende nonchalance een mix van country, skatepunk en popdeuntjes ten gehore brengt, smelt de scepsis als sneeuw voor de zon.

Daarmee komt rond een uur of drie een geslaagde editie van London Calling ten einde. Zat de nieuwe Blur of de nieuwe Kaiser Chiefs er dit keer bij? Dat valt te betwijfelen. Maar er viel genoeg boeiends te zien en te ontdekken. En daar gaat het uiteindelijk toch om.

Foto's uit het KindaMuzik archief, door Jelmer de Haas en Reinier Asscheman.

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/london-calling-festival/london-calling-1-de-zaterdag/20098/
Meer London Calling Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/london-calling-festival