• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

De opvallendste acts van London Calling 2007 #2

De zeven meest opvallende acts, postief dan wel negatief.
03 november 2007, Paradiso, Amsterdam

Tekst: Martijn Kuijpers en Rob van Leeuwen

Beeld: Niels Vinck

Publicatiedatum: 04 november 2007

Wie? The Wombats
De korte versie? Robert Smith in de hoogste versnelling, met loepzuivere oehoe-koortjes.
De lange versie? Niet alleen het kapsel van zanger Matthew Murphy refereert aan de Cure-zanger, ook zijn stem heeft er live wat van weg. De voornamelijk uptempo meezingers worden krachtig ondersteund door koortjes van bassist Tord Øverland-Knudsen en drummer Dan Haggis. Het keyboard-ding van Murphy geeft nog wat extra jeu. De kunst van het weglaten hebben ze ook begrepen; een coupletje zonder gitaar doet wonderen. Het is lekker meezingen met The Wombats, de vraag is alleen of je morgen de melodie nog weet. De act staat, de songs mogen nog een kwaliteitsslag maken.
Meest opvallend? De pluchen wombat. Lief hoor.
Zelf luisteren? MySpace

Wie? Jack Peñate
De korte versie? Speelse Britpop met ska- en reggaeinvloeden.
De lange versie? Jack Peñate (blokjesblouse aan, scheef petje op het hoofd) heeft even tijd nodig om op te starten, maar áls hij eenmaal op snelheid is overtuigt hij zelfs zonder de koortjes die op zijn debuutalbum zo onweerstaanbaar klinken. Hij heeft de heupbewegingen van Elvis in zijn voeten zitten, de singersongwriterkwaliteiten van Paul Weller in zijn hoofd geprend en de jonge meisjes aan zijn lippen hangen. Voor twee dames is dat niet voldoende: zij beklimmen het podium en beginnen met elkaar te zoenen terwijl Peñate in de lach schiet. Maar zelfs zónder deze act krijgt de Engelse jongeling het publiek mee.
Meest opvallend? Single 'Second, Minute or Hour' kan nóg sneller gespeeld worden.
Zelf luisteren? MySpace

Wie? Foals
De korte versie? De wiskundige broertjes van Devo.
De lange versie? Niet de makkelijkste band op London Calling, maar wel het meest geschikt voor een kunstzinnig dansje vol scherpe hoekjes. Dit vijftal uit Oxford stapelt repeterende gitaarloopjes op elkaar, brengt ze met de energie van Bloc Party (niet toevallig stonden ze in het voorprogramma van die band), de snelheid van The Futureheads en de maniakale gekte van Devo. Maar dan nog gekker. Dit leidt nog tot weinig hitgevoelige songs, maar dat is geen probleem. Want meer onderscheidend dan de gemiddelde Britpopband die tegenwoordig de hitparades beklimt is het zeker.
Meest opvallend? Zanger Yannis Philippakis zingt richting de coulissen: hij vindt zijn zijkant blijkbaar zijn beste kant.
Zelf luisteren? MySpace

Wie? Blood Red Shoes
De korte versie? Pakkende liedjes zonder bas, maar who cares?
De lange versie? Gitariste/zangeres Laura-Mary Carter en drummer/zanger Steven Ansell laten zien dat je met zijn tweeën wel degelijk een vol geluid kunt neerzetten. De o-zo-lekkere tweestemmige zang, begeleid door discobeats, houdt de aandacht van het publiek vast. Carter speelt heel slim over een gitaar- én een basversterker, waardoor ze in haar eentje als een blik garagerockers klinkt. Maar ook ingetogen blijft het duo prima overeind. De kwaliteit van Blood Red Shoes wordt terecht met groot enthousiasme ontvangen. Die zien we nog eens terug.
Meest opvallend? De pony van Laura-Mary Carter.
Zelf luisteren? MySpace

Wie? Los Campesinos!
De korte versie? Zeven kleine kleutertjes.
De lange versie? Het speelkwartier is begonnen als dit zevental het kleine podium betreedt. Ze zijn jong, zien er nog jonger uit en klinken alsof het speelkwartier nu toch echt is begonnen. Het theatrale van Architecture in Helsinki krijgt bij Los Campesinos! (inclusief baldadig uitroepteken) een speelse twist en het eindresultaat is vooral een gezellige en rommelige potpourri van stijlen. Het mag nog wat strakker en met meer beheersing worden gebracht, maar aan de andere kant: dat dit niet het geval is maakt ze juist weer zo charmant.
Meest opvallend? Dat er nog ruimte over is op het podium.
Zelf luisteren? MySpace

Wie? The Rakes
De korte versie? Vergane Britpopglorie.
De lange versie? Laat op de zaterdagavond loopt de gitarist van The Rakes stomdronken door Paradiso en vreemd is dat niet: na zo'n beschamend optreden zit er weinig anders op dan je te bezatten. Ooit waren deze Britten het donkere postpunkbroertje van de klas, maar die tijd is definitief voorbij. Na een dramatisch slecht tweede album blijkt de band ook live overklast te zijn door de concurrentie. 'Retreat', één van de prijsnummers van het debuut, wordt zo slecht gebracht dat het nummer onherkenbaar klinkt. Knap, maar tegelijkertijd behoorlijk pijnlijk. The Rakes zijn bij dezen afgeschreven.
Meest opvallend? Dat een ooit zo veelbelovende band zo diep kan zinken.
Zelf luisteren? Weet je het zeker?

Wie? Prinzhorn Dance School
De korte versie? Irriterende, herhalende patronen, zonder kop en staart en met nauwelijks melodie.
De lange versie? Elk nummer van Prinzhorn Dance School (zie jij iemand dansen?) lijkt de aanzet tot een echte song te zijn, maar helaas blijft het daar ook bij. Bas, gitaar en drums worden minimaal ingezet, waarbij niet bepaald de gevoeligste snaren geraakt worden. De zang is nauwelijks zang te noemen -er wordt eindeloos gescandeerd- en dynamiek, opbouw of climax zijn ver te zoeken. De songs blijven steeds steken bij de basis, en dat maakt dit optreden tot een hele zit.
Meest opvallend? Dat ze zelf de draad niet kwijtraken.
Zelf luisteren? Weet je het zeker?

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/london-calling-festival/de-opvallendste-acts-van-london-calling-2007-2/16196/
Meer London Calling Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/london-calling-festival