• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

SingaSong

Lizz Wright is de ster tijdens eerste editie van singer-songwritersfestival.
05 april 2006, Lantaren/ Venster, Rotterdam

Tekst: Jelle Schuilenburg

Publicatiedatum: 08 april 2006

SingaSong is een nieuw festival voor singer-songwriters. Tijdens de eerste editie gaven in het Rotterdamse Lantaren/Venster maar liefst zeventien singer-songwriters acte de presence. Verslag doen van meer dan zes bleek onmogelijk in het uit zijn voegen barstende filmtheater annex muziekpodium.

Rustig is het bij het concert van Catherine Feeney. Meer dan door de halflege ruimte komt dit door de serene songs die de Amerikaanse zangeres en haar driekoppige band speelt: simpele, trage folkliedjes, gezongen met een zachte, breekbare stem. Een staande bas en djembé zorgen voor de broodnodige dynamiek.

Dynamiek is precies wat het optreden van de Deense, inmiddels in Zweden woonachtige Ane Brun [foto hieronder] mist. Haar muziek is nog even toegankelijk mooi als tijdens dat gedenkwaardige concert op Eurosonic 2004, maar van artistieke vooruitgang lijkt geen sprake. De nummers die Brun vanavond vertolkt, lijken sterk op elkaar. Haar lieflijke doch nasale stemgeluid gaat op den duur vervelen en maakt het optreden tot een saaie aangelegenheid.

Dat er in het Lantaren/Venster-café gebrald en gelald wordt, lijkt JW Roy nauwelijks te deren. Met band speelt hij de liedjes van zijn Nederlands-, of eigenlijk Brabantstalige album Laagstraat 443. Waar je van de meeste Nederlandse bands hoopt dat ze bij gebrek aan goede beheersing van de Engelse taal in het Nederlands zijn gaan zingen, is het bij JW Roy omgekeerd. Zijn Engelstalige Americana is - vooral wanneer hij het solo vertolkt - schitterend en vele malen beter dan zijn Nederlandstalige werk. Het is daarom jammer dat we het vanavond vooral met nummers in zijn moerstaal moeten doen.

Op naar de volgende Zweedse schone: Anna Terkheim. Zij maakt dromerige popliedjes waarbij je heerlijk in slaap zou kunnen vallen. De hard afgestelde en scherpe elektrische gitaar houdt ons echter bij de les en dat is maar goed ook. Van het softe, laidback stemgeluid van Anna wil je eigenlijk niets missen.

Behalve wanneer onze eigen schone blondine, Bettie Serveert-frontvrouw Carol van Dijk, op dat moment in de kleine zaal het podium betreedt. Bettie Serveert is sinds een jaar op de akoestische tour en staat zodoende ook op dit SingaSong-festival. Bettie Serveert is simpelweg synoniem voor kwaliteitspop: eigenwijze, originele liedjes met scherpzinnige teksten. Dit gaat nooit vervelen!

De ster van deze avond is echter zonder enige twijfel Lizz Wright [foto boven]. Wat een ongelofelijk mooie stem heeft deze Amerikaanse: als Tracy Chapman, maar dan met de diepgang van een Aretha Franklin. De muziek zou je neo-soul kunnen noemen, maar eigenlijk integreert Wright een omvangrijk deel van de Afro-Amerikaanse popgeschiedenis in haar nummers. Gospel, jazz, blues, funk en soul, het zit er allemaal in. Het is dankzij haar voortreffelijke band dat dit niet tot wanorde leidt. Een schitterende uitvoering van Neil Youngs ‘Old Man’ is de slagroom op het toetje!

Foto van Ane Brun uit het KindaMuzik archief van Jelmer de Haas.

http://www.kindamuzik.net/live/lizz-wright/singasong/12481/
Meer Lizz Wright op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/lizz-wright