Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Van traditionals, covers van Led Zeppelin, Joan As Police Woman en Joe Henry en een paar eigen nummers smeedt Lizz Wright een gloedvolle set gospelsoul. Hierin is ze zelf het soepel heupwiegende middelpunt met haar warme, door God gegeven stem en haar waanzinnige beheersing van dit instrument. Wright opent de avond met een versie van 'Old Man' van Neil Young en een gospel die samen een half uur duren en het publiek zweefkeest dan al helemaal met haar mee.
Wright trekt dan haar hakjes uit en gaat op blote voeten verder. Ze verexcuseert zich dat ze niet veel te vertellen heeft, omdat alles nu eenmaal in haar voordracht zit. Later zegt ze nog dat ze geen popster is en niet tegelijk haar buik kan inhouden, swingen en zingen zoals zij doet. Als een bijna twee meter lange jazzzangeres staat ze tussen haar muzikanten, dus niet voor op het podium, omringd door een serie monitoren.
Tivoli voelt vanavond aan als een klein zaaltje op North Sea Jazz met een groep vlekkeloos spelende cats die een supergeluid neerzetten, een geluid dat je niet elke dag krijgt aan de Utrechtse Oudegracht. Wright komt niet meer van haar gospeltrip af, want ook het nieuwe werk van de domineesdochter uit Georgia staat in deze eeuwenoude traditie.
Hopelijk maakt Wright een plaat waarop alles zo op zijn plek valt zoals vanavond lukt, zo'n langspeler die overloopt van haar ziel en charisma maar niet perfect hóéft te klinken. Daniel Lanois zou die klus kunnen klaren, of Joe Henry. En Buddy Miller natuurlijk. Orchard had de sound al en het recente Fellowship komt met het juiste gevoel en de gospel. We smachten naar een combinatie van dit alles, plus de expressie van de show van vanavond.
http://www.kindamuzik.net/live/lizz-wright/lizz-wright-9882/22794/
Meer Lizz Wright op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/lizz-wright
Deel dit artikel: